Ὁσιολογιώτατε ἡμέτερε Ἀρχιδιάκονε κύριε Θεόδωρε,
Περατωθείσης τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ διά τήν καθ᾽ ἑκάστην Κυριακήν ἡμέραν ἀνάμνησιν τοῦ μεγίστου γεγονότος τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ τά πάντα ἐν ἑαυτῷ ζωοποιήσαντος, ἐκλήθης ὑπό τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Πατριάρχου σου, νά ἀναλάβῃς ἐπισήμως πλέον τά καθήκοντα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιδιακόνου τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καὶ ἡμεῖς προσωπικῶς ἐπεβλέψαμεν ἐπί τήν εὐδόκιμον καὶ ἀφωσιωμένην μέχρι τοῦδε διακονίαν σου. Ἀνεγνωρίσθησαν τά πολλά σου χαρίσματα, ἡ ἀγάπη σου πρός τόν Χριστόν, ὁ λειτουργικός σου ζῆλος, ἡ θεολογική σου παιδεία, καὶ γενικῶς ἡ ὅλη σου θεοφιλής καὶ ἀγαθή διάθεσις διά τήν διακονίαν τῶν ἀναγκῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῶν ἱερῶν αὐτοῦ στόχων καὶ σκοπῶν. Ἐξετιμήθη ὅλως ἰδιαιτέρως τό γεγονός ὅτι, παρά τάς πολλάς σου ὑποχρεώσεις εἰς τάς διαφόρους ἐκκλησιαστικάς θέσεις ἐντός τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, μετά κόπου καὶ σπουδῆς καὶ ἐνδεχομένως μετά πολλῶν στερήσεων, ἠδυνήθης, χάριτι Θεοῦ, να περατώσῃς τάς διδακτορικάς σου σπουδάς, παραδίδων ἐν συγγραφαῖς εἰς τήν Ἐκκλησίαν καὶ τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν τούς εὐχύμους καρπούς τῆς παιδείας σου καὶ τῶν θεολογικῶν καὶ ἱστορικῶν σου ἐντρυφήσεων.
Ταῦτα πάντα τρέφουν εἰς πάντας ἡμᾶς ἀκεραίαν τήν ἐλπίδα, μᾶλλον δέ τήν βεβαιότητα, ὅτι θά συνεχίσῃς τήν εὐδόκιμον πορείαν σου καὶ θά ἀναδειχθῇς ἄξιος τῆς κλήσεώς σου, ἄξιος τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ τῆς πατρικῆς ἡμῶν ἀγάπης, ἀλλά καὶ τῆς στοργῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, μετά τῆς ὁποίας αὕτη σε περιέβαλεν ἀπὸ τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἀφίξεώς σου ἐκ τῆς ἡρωοτόκου Κρήτης εἰς τήν Βασιλεύουσαν, «ἵνα ἐμπλακῇς», καὶ στρατευθῇς, κατά τόν λόγον τοῦ Παύλου, ταῖς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃς (πρβλ Β´ Τιμ. β΄, 2).
Εἶναι βέβαιον ὅτι ἡ μέχρι σήμερον ἐμπειρία σου εἰς τό σπουδαστήριον τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, ἀλλά καὶ ἡ θεολογική σου κατάρτισις, θά ἀποτελέσουν ἐπιστήριγμα διά τήν νέαν σου διακονίαν, ἡ ὁποία εἶναι εὐθυνοφόρος καὶ ὑψηλή. Γνωρίζεις καλῶς ὅτι, ὡς Ἀρχιδιάκονος, ἀλλά καὶ ἐνασχολούμενος μέ τήν Θεολογίαν, καλεῖσαι νά προσεγγίζῃς καὶ νά σπουδάζῃς ὄχι μόνον τά γεγονότα τῆς ρεούσης καθημερινότητος ἀλλά καὶ τά προσδοκώμενα, δηλαδή τά μή ὁρώμενα, τά ἐσχατολογικά. Καλεῖσαι νά φροντίζῃς, ὥστε ἡ χάριτι τοῦ Θεοῦ διακονία σου νά εἶναι καρπός μιᾶς σταυροαναστασίμου ἐλευθερίας ὑπέρ τῶν ἄλλων. Εὐστόχως ὁ ἱερός ὑμνογράφος μᾶς ὑπενθύμισεν εἰς τά στιχηρά τοῦ Ἑσπερινοῦ ὅτι ὁ σταυρός καὶ ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἀποτέλεσμα τῆς κενώσεώς Του ὑπέρ τῶν ἄλλων, ἤτοι ὑπέρ τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, τό ὁποῖον, ἀναγνωρίζον ὅτι διά «τοῦ σταυροῦ θανάτου κράτος λέλυται καὶ διαβόλου ἡ πλάνη κατήργηται, πίστει σωζόμενον, ὕμνον τῷ Θεῷ, καθ᾽ ἑκάστην προσφέρει».
Πρός αὐτό τό θεανδρικόν πρότυπον ἀποβλέπουσα ἡ διακονία σου, δέον ὅπως καθίσταται θυσία καὶ κένωσις, ὁ δέ λόγος τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι» (Ματθ. κ´, 28) θά πρέπῃ νά ἀποτελῇ τήν πνευματικήν πυξίδα τῆς νέας σου πορείας ἐν τῇ Ἐκκλησία. Σύ ὁ ἴδιος πρέπει πρῶτος νά σεβασθῇς τόν ἑαυτόν σου, διακονῶν ἐν σοφία καὶ φόβῳ Θεοῦ, ἀρνούμενος πᾶν εἶδος καταχρήσεως ἤ παραχρήσεως. Ἐν ἄλλαις λέξεσι, νά διακονῇς εἰς ὅλην σου τήν ζωήν σταυρούμενος καὶ μή σταυρῶν, νά ὑπηρετῇς τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ὁποίου ἱερουργός εἶναι ὁ ἴδιος Θεός, οὐχί, βεβαίως, ἐν τῇ μορφῇ τῆς κυριαρχίας ἐπί τῶν ἀνθρώπων ἀλλά ἐν τῇ διαστάσει τῆς διακονίας, τῆς ταπεινώσεως, ὥστε πάντα τά θεῖα νά χωροῦν εἰς τόν ἄνθρωπον καὶ πάντα τά ἀνθρώπινα νά χωροῦν εἰς τόν Θεόν.
Ἰδού διατί τό ἔργον ἑνός πιστοῦ Ἀρχιδιακόνου δέν κρίνεται ἀπό τό μέγεθος ἤ τάς ἐντυπώσεις τάς ὁποίας προκαλεῖ, ἀλλά ἀπό τήν ἐσωτάτην καὶ μυστηριακήν ποιότητά του, τό βάθος τῆς ταπεινώσεως καὶ τόν βαθμόν τῆς ἀφιερώσεως εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Πατριάρχου του.
Ἐάν δὲ τοιουτοτρόπως πολιτευθῇς εἰς τήν ἀπό τῆς σήμερον ἀρχομένην διακονίαν σου, νά εἶναι ἑτοίμη ἡ καρδία σου νά ἀκούσῃ καὶ πάλιν τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ: «ἐάν τις ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ» (Ἰωάν. ιβ´, 26)· δηλαδή ἐν ἡσυχίᾳ καὶ ταπεινώσει νά προσδοκᾷς εἰς τό προσωπικόν σου ὑπερῷον τήν εὐλογίαν καὶ τήν τιμήν τήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνουσαν.
Ὁ δέ Θεός τῆς χάριτος, ὁ καλέσας σε εἰς τήν διακονίαν Αὐτοῦ, ὁ μόνος διακονῶν καὶ ἐλεῶν, εἴθε νά σέ καταρτίζῃ, νά σέ στηρίζῃ καὶ νά σέ ἐνδυναμώνῃ. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἄξιος!
Περαιτέρω, θά ἐπεθυμούσαμεν νά χαιρετίσωμεν πατρικῶς καὶ ἐγκαρδίως τούς οἰκείους τοῦ ἐπαξίως προαχθέντος Ἀρχιδιακόνου, καθώς καὶ ὅλον τόν ὅμιλον τῶν προσκυνητῶν ἐκ Κρήτης, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν ἀγαπητόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν Μητροπολίτην Ἀρκαλοχωρίου καὶ Καθηγητήν Πανεπιστημίου κύριον Ἀνδρέαν, καὶ νά ἀποστείλωμεν δι᾿ αὐτῶν εὐχήν καὶ εὐλογίαν, στοργήν καὶ ἀγάπην πρός τήν ἁγιοτόκον Κρήτην.
Ἀκόμη, καλωσορίζομεν εἰς τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τήν ὁμάδα ἐπιχειρηματιῶν, οἱ ὁποῖοι δραστηριοποιοῦ-νται εἰς τόν χῶρον τοῦ τουρισμοῦ, καὶ εὐχόμεθα νά ἀρχίσουν καὶ πάλιν αἱ προσκυνηματικαὶ ἐπισκέψεις Ἑλλήνων εἰς τήν Πόλιν μας, αἱ ὁποῖαι διεκόπησαν τά τελευταῖα ἔτη διά τούς γνωστούς λόγους.
Καὶ πάλιν, νά σε χαιρώμεθα, ἀγαπητέ Ἀρχιδιάκονε!
* Πρόκειται για την ομιλία τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν εἰς Μέγαν Ἀρχιδιάκονον χειροθεσίαν τοῦ Θεοδώρου Μεϊμάρη
(Φανάριον, 21-10-2017)