– Παππού, πού πήγε η θεία Τασία τώρα που πέθανε;
– Στον ουρανό, κοντά στο Θεό.
– Ο θείος Στράτος έλεγε ότι οι αστρονόμοι έψαξαν με τηλεσκόπια τον ουρανό, αλλά Θεό πουθενά δεν είδαν.
– Κακώς τα είπε αυτά ο θείος. Ο Θεός είναι αόρατος. Ο άνθρωπος, από την ζωή αυτή την γήινη, δεν μπορεί να Τον δει. Ούτε με το ισχυρότερο τηλεσκόπιο. Με τίποτε.
Ο εγγονός έμεινε σκεφτικός. Η ζωή και ο θάνατος. Άλυτο μυστήριο στο μυαλουδάκι του.
Ερχόμαστε στην ζωή, πάνω στην γη αυτήν, στην οποία, μαζί με τα άλλα ζώα, ζούμε και εμείς οι άνθρωποι, τα λογικά, τα νοήμονα όντα, για ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα σε σύγκριση με την αιωνιότητα του χρόνου, σε σύγκριση με το ατελείωτο του χρόνου του σύμπαντος. Ο καθένας μας κατοικεί σε κάποιο σημείο αυτής της «γαλάζιας σφαίρας» όπως φαίνεται από το διάστημα. Αγώνας για την ζωή.
Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρι να ξαναγίνεις χώμα από το οποίο προήλθες. Είναι όμως και η σκέψη. Η απορία. Η δίψα να γνωρίσουμε το περιβάλλον το εγγύς και το παραπέρα. Με βραδύτατο ρυθμό προχωρούν και αυξάνονται ανά τους αιώνες οι γνώσεις μας για τo περιβάλλον μας, για την γη μας, επάνω στην οποία ταξιδευτές πλέομε μέσα στο πέλαγος του σύμπαντος.
Οι πρώτοι άνθρωποι, όταν άρχισαν να σκέφτονται «Πού τελειώνει η γη; Είναι δυνατό η γη μας να είναι απέραντη, να μην τελειώνει ποτέ;» απορούσαν. Και απάντηση δεν έβρισκαν. Κάποιοι αρχαίοι Έλληνες σοφοί – οι Πυθαγόρειοι, τον 5ο αιώνα π. Χ. – είπαν ότι η γη είναι σφαιρική. Και έτσι το πρόβλημα λύνεται. «Χαζομάρες!» σκέφτονταν οι άλλοι που το άκουγαν. «Τότε, αφού η γη είναι σφαιρική, οι από κάτω μας γιατί δεν πέφτουν;» Αγνοούσαν ότι το βάρος μας είναι η έλξη της γης.
Και ο Μέγας Αλέξανδρος με τις κατακτήσεις του όλο προχωρούσε και προσπαθούσε να βρει πού τέλος πάντων τελειώνει η γη. Κουβαλούσε και ειδικούς επιστήμονες μαζί του. Πέθανε όμως νέος, τριάντα τριών χρονών, στην Βαβυλώνα. Και τελικά δεν μπόρεσε να μάθει πού η γη τελειώνει.
Στο μεταξύ οι γνώσεις μας για την ύπαρξή μας και για το περιβάλλον μας αυξάνονται. Μπροστά στο τι γνώριζαν οι πρόγονοί μας, οι αρχαίοι Έλληνες-άνθρωποι για την εποχή τους σοφοί-και τι γνωρίζομε σήμερα εμείς, υπάρχει τεράστια διαφορά. Όμως μπροστά στο τι ακόμη μας λείπει, τι ακόμη πρέπει να μάθομε για να λυθούν οι απορίες μας και να καταλάβομε, υπάρχει χάος. Η εμφάνιση της ζωής. Μυστήριο. Οι απορίες μας ποτέ δεν πρόκειται να λυθούν.
Μικρός ο νους του ανθρώπου. Τόσες γνώσεις ,άπειρες, για να καταλάβεις το σύμπαν, δεν χωράνε στον ανθρώπινο νου. Ματαιοπονούμε. Μικρός ο νους μας. Και είναι και τόσο λίγος ο χρόνος που ζούμε. Τόσο λίγος, μέσα στο σύμπαν, και ο τόπος τον οποίο μπορεί να δει κανείς και να ερευνήσει… Δεν προλαβαίνομε.
Η αιωνιότητα. Το άπειρο… Ο χρόνος και ο χώρος. Τα δύο μεγάλα μυστήρια. Εφόσον υπάρχει ύλη, υπάρχει χώρος και χρόνος. Απουσία της ύλης σημαίνει επίσης απουσία χώρου και χρόνου. Αυτό λέει η λογική. Είναι όμως δυνατό ο χρόνος ποτέ να μην τελειώνει; Είναι δυνατό ο κόσμος, το σύμπαν, ποτέ να μην τελειώνει; Αλλά και αν τελειώνει, μετά το τέλος τι υπάρχει; Δεν είναι δυνατό να χωρέσει το άπειρο στον πεπερασμένο νου του ανθρώπου.
Αυτά μόνο ο Θεός τα ξέρει.