“Η ζωή είναι μερικές φορές απίστευτα φειδωλή. Για ημέρες, ολόκληρες εβδομάδες, μήνες, χρόνια, ο άνθρωπος μπορεί να μην λαμβάνει ούτε ένα νέο ερέθισμα. Και μετά, όταν μισανοίξει την πόρτα, πέφτει επάνω του ολόκληρη χιονοστιβάδα…” (Paulo Coehlo).
Πιθανόν η πόρτα από θρήνο να κρατιέται κλειστή, η ψυχή εγκλωβίζει το υποτακτικό μυαλό σε μια κατάσταση. Όμως, οι άνθρωποι αντλούν τη δύναμη από την ομορφιά γύρω τους και ό,τι ευγενικό υπάρχει… Στο παράθυρό μας προβάλλουμε μορφές, αγαπημένες εικόνες και παίρνουμε το… παιδικό φευγιό!
Βράδυ Παρασκευής κι ο δρόμος οδηγεί στον Πανασό, ένα κατάφυτο χωριουδάκι, μπαίνοντας δεξιά από την Αγία Βαρβάρα στον καινούργιο δρόμο της Μεσσαράς. Ξέτερος ο δρόμος από την όλη ομορφιά τού τοπίου. Μέχρι που απορείς γιατί όλο αυτό το μπέρδεμα με σήραγγες, κοχλίες και βιασμό της φύσης… Όμως, ο Πανασός σε λίγο ξεπηδά στα μάτια σου σαν όαση σε μακιαβελικό τοπίο!
Προορισμός μας ο χώρος –καφενείο του Μανώλη Δαμιανάκη. Ο φίλος μας, πάντα χαμογελαστός, πράος και ανεπιτήδευτος, μας ξεναγεί. Ταυτόχρονα το βραστό κυνήγι μοσκοβολά, η παρέα ενώνει τα τραπέζια και η ρακή φουντώνει τα σωθικά. Όλες οι αισθήσεις αναζωπυρωμένες.
Οχτώ εκατομμύρια χρόνια πριν εκεί ήταν θάλασσα. Η Κρήτη κομμάτια στεριάς που πάλευαν να ενωθούν. Απίστευτος πλούτος!
Η γεωλογική ιδιαιτερότητα της περιοχής, τα υπόγεια νερά, ο αρχαιολογικός θησαυρός καθιστούν το έργο της διάνοιξης του δρόμου δύσκολο. Μια μελέτη, που δεν λαμβάνει πολλά υπόψη της, όπως μας εξηγούν οι κάτοικοι της περιοχής.
Η φωνή του Νίκου Φουκάκη, που διαθέτει χρόνια κατασκευαστικής εμπειρίας σε μεγάλα έργα, προκαλεί την αγωνία για την τύχη του χωριού, που βρίσκεται στους πρόποδες του δρόμου, στη φυσική κοιλότητα του Πανασού.
Ένα ζητούμενο είναι η απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ένα άλλο ζητούμενο είναι η επιβίωση ενός ιστορικού τόπου με φυσικό κάλλος και τεράστιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον.
Στο καφενείο η γεύση παίρνει τη σκυτάλη. Τονωτικά αφεψήματα από ενδημικά βότανα δίνουν την αφορμή νέας εμπειρίας. Κατανοώντας το δίδαγμα του προσωπικού του μύθου ο Μανόλης, ως άλλος σύγχρονος αλχημιστής, ακουμπά με σεβασμό τη θρούμπα, το ιπποφαές, την κανέλα και μας διδάσκει ότι ο πλούτος είναι σε αφθονία γύρω μας. Όσο δεν χάνουμε την επαφή με τη φύση, το καθετί αποκτά ακόμα μεγαλύτερο νόημα.
Στην επιστροφή, ένα ακόμα δίδαγμα του Coehlo χορεύει αντάμα με το φιδωτό δρόμο, που κατατρώει το χώμα…”Ότι κι αν κάνει ο άνθρωπος πάνω στη γη, παίζει πάντα τον κύριο λόγο στην ιστορία του κόσμου. Και συνήθως δεν το ξέρει”.