Μία φήμη, εύκολα εξαπλώνεται, σπάνια ελέγχεται και δύσκολα αποδεικνύεται. Για παράδειγμα, μια τέτοια επικρατούσα άποψη είναι ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα ισχυρό στράτευμα και ότι το ανθρώπινο δυναμικό του είναι πρώτης γραμμής, αν όχι το καλύτερο, σε σύγκριση με εκείνο των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ. Δυστυχώς, όμως, οι πρόσφατες εξελίξεις με τη γείτονα Τουρκία, κυρίως στο Αιγαίο, τόσο στον αέρα, όσο και στη θάλασσα, δεν φαίνεται να συνηγορούν υπέρ μιας τέτοιας άποψης.
Όσο καιρό βρισκόμαστε σε μια περίοδο αδιατάρακτης ειρήνης (που από το ’74 και μετά είναι υπό συζήτηση) και όσο οι συγκρίσεις εξάγονται από τις κατά διαστήματα πραγματοποιούμενες συμμαχικές ασκήσεις, η κοινή γνώμη πληροφορείται ότι τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα που λαμβάνουν μέρος, πρωτεύουν και αποσπούν τα συγχαρητήρια και το θαυμασμό (αλλά και το φθόνο) των συμμάχων μας.
Αυτό μπορεί και να είναι αλήθεια, αν και η κοινή γνώμη πληροφορείται μόνο τις επιτυχίες μας, όταν πρωτεύουμε, όμως δεν γίνεται καμία αναφορά για τη βαθμολογική μας κατάταξη στις υπόλοιπες περιπτώσεις. Σε γενικές γραμμές, η άποψη αυτή, περί της υψηλής ποιότητας του έμψυχου δυναμικού των ενόπλων δυνάμεών μας, αλλά και των οπλικών συστημάτων, μπορεί να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όμως, στις πολεμικές συγκρούσεις οι αποφασιστικοί παράγοντες είναι δύο: η ποιότητα, αλλά και η ποσότητα δηλ. η αριθμητική σύγκριση των δυνάμεων. Βάζοντας κατά μέρος τις αλυτρωτικές βλέψεις των βορείων γειτόνων μας, (οι οποίες εκφράζονται, συνήθως, από περιστασιακά θερμόαιμες μειοψηφίες) και με την προοπτική της εισόδου των στο ΝΑΤΟ η/και στην Ε.Ε., η πραγματική απειλή προέρχεται από τα ανατολικά.
Έγκαιρα, λοιπόν, έγινε η αναδιάταξη του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, στο δεύτερο ήμισυ του ’90, για να ατονήσει στη συνέχεια από την κυβέρνηση Σημίτη. Το θέμα είναι οικονομικό και σε ποιο βαθμό θα συμμετέχουν η Ελλάδα και η Κύπρος. Εννοείται ότι η ενδεχόμενη απειλή είναι η Τουρκία, που από την ειρωνεία της τύχης, είναι και σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία, γνωρίζοντας ή μη τα … Λατινικά, εφαρμόζει αυτό που ήταν κοινό στους Ρωμαίους: Terrae potestas finitur, ubi finitur armorum vis, δηλ. Η ισχύς μιας χώρας τελειώνει, εκεί που τελειώνει η δύναμη των όπλων (της). Έτσι, με βάση αυτήν την αρχή, ο χώρος του Αιγαίου βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας, τόσο στον αέρα, όσο και στη θάλασσα.
Οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου μας είναι, πρακτικά, καθημερινές. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η Τουρκία είναι μια υπερδύναμη (τηρουμένων των αναλογιών) στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Έχει 80 εκατομ. πληθυσμό, δηλ. οκτώ φορές μεγαλύτερο από αυτόν της Ελλάδας. Επίσης, έχει υπεροπλία, τουλάχιστον σε υπερδιπλάσιο αριθμό, σχεδόν σε οποιοδήποτε τομέα (άρματα μάχης, αεροπλάνα, πλοία κ.λπ.). Επίσης, η Κύπρος απέχει από τις ακτές της 80 χλμ. ενώ από την Ελλάδα η απόσταση είναι πάνω από 800 χλμ.
Η γεωγραφική της θέση, ομοιάζει με σφήνα μέσα στο Αιγαίο πέλαγος, γεγονός που ερεθίζει τις κατακτητικές ορέξεις της, με τα παρακείμενα νησιά μας και τις βραχονησίδες. Αυτά τα πλεονεκτήματα τα γνωρίζει και ο απρόβλεπτος ηγέτης της, αλλά και όλες οι προηγούμενες ηγεσίες της Τουρκίας. Τί μας μένει λοιπόν να προτάξουμε έναντι της τουρκικής υπεροπλίας; Μα, ασφαλώς, την ποιοτική ανωτερότητα του έμψυχου υλικού των Ενόπλων Δυνάμεών μας, όπως είπαμε πριν.
Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα και η γλώσσα των αριθμών, δεν συμφωνούν. Χωρίς να έχει συμβεί κάποιο κυριολεκτικά θερμό επεισόδιο κλίμακας, υφιστάμεθα απώλειες, τόσο σε έμψυχο, όσο και σε άψυχο υλικό. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι υφίσταται ένας ακήρυκτος πόλεμος με την Τουρκία στο Αιγαίο. Η Πολεμική μας Αεροπορία έχει χάσει 125 άνδρες πάνω στην ώρα του καθήκοντος και 81 αεροσκάφη, από το 1990.
Τα τουρκικά μαχητικά παραβιάζουν σχεδόν καθημερινά τον εναέριο χώρο μας, ενώ τουρκικά πλοία όχι μόνο πλέουν μέσα σε ελληνικά χωρικά ύδατα, χωρίς τις τυπικές διαδικασίες, αλλά και διεμβολίζουν ελληνικά. Γνωρίζοντας ότι η δική μας αντίδραση εκδηλώνεται μόνο φραστικά, ότι δηλ. τηρούμε στάση «σταθερή, ήρεμη και αποφασιστική» (?), και ότι υπενθυμίζουμε (και πολύ σωστά) ότι παραβιάζεται εναέριος χώρος ή θαλάσσια ύδατα της Ε.Ε., η τουρκική προκλητικότητα αυξάνεται συνεχώς.
Το γεγονός ότι με το πρόσφατο πραξικόπημα στην Τουρκία, πολλοί στρατιωτικοί έχουν φυλακιστεί και οι εναπομείναντες τούρκοι χειριστές – πιλότοι στερούνται εμπειρίας, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Μια απώλεια ζωής κατά την ώρα της αποστολής δεν μπορεί να μένει μυστική, ειδικά με της σημερινή ευκολία ροής της πληροφορίας. Γράφεται στις εφημερίδες, ανακοινώνεται από τα ΜΜΕ. Πού είναι, λοιπόν, οι τουρκικές απώλειες;
Γιατί οι τούρκοι πιλότοι δεν υφίστανται αποπροσανατολισμό (vertigo) και γιατί τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερά τους δεν συντρίβονται στο έδαφος; Πώς έχουν το θάρρος και το θράσος να εμβολίζουν ελληνικά πολεμικά σκάφη ή μήπως αυτό οφείλεται σε αδέξιο χειρισμό τους; Τότε, γιατί οι δικοί μας κυβερνήτες, με την πείρα και την ανωτερότητά τους δεν κατορθώνουν να αποφύγουν τέτοια γεγονότα; Έτσι, φτάσαμε στο πρόσφατο συμβάν, τουρκικό πλοίο, εμπορικό, παρακαλώ, φορτωμένο, να προσκρούει πλευρικά με την κανονιοφόρο «Αρματολός».
Ωραία … μπορεί ο τούρκος καπετάνιος να προσέκρουσε λόγω αδέξιου χειρισμού (γιατί παραείναι ακραίο, ένα εμπορικό πλοίο να … επιτίθεται σε ένα πολεμικό). Ο δικός μας καπετάνιος και το πλήρωμα απαξιώνουν να ελέγχουν ποιος βρίσκεται πίσω, πώς κινείται και να αναπτύξουν ταχύτητα, ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση; Δικαιολογημένα, λοιπόν, αντικαταστάθηκε ο έλληνας κυβερνήτης της κανονιοφόρου. Μήπως οι αντικαταστάσεις θα πρέπει να συνεχιστούν και προς τα άνω;