Όπως είναι γνωστό ο Ελληνικός λαός τραγούδησε τα κατορθώματα της αθάνατης κλεφτουριάς για να εξυμνήσει μ’ αυτόν τον τρόπο την δράση των κλεφτών και των αρματολών κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς. Το ίδιο είχε κάνει και ο Κρητικός λαός για να εξυμνήσει την δράση των χαΐνηδων ώστε να γίνει γνωστό σε όλους ότι η αυθαιρεσία των κατακτητών δεν μένει ατιμώρητη και ότι η λευτεριά της Κρήτης είναι θέμα λίγου χρόνου μόνο.
Ένας από τους χαΐνηδες ήταν ο Μιχάλης Βλάχος, ο οποίος εκτελέστηκε από τους Τούρκους στο Μεϊντάνι στις 16/2/1857. Αυτός ο μεγάλος ήρωας γεννήθηκε στις Γωνιές Μαλεβιζίου και μετείχε σε όλες τις επαναστάσεις, που ξέσπασαν στην Κρήτη την εποχή την δική του.
Επί πλέον έπαιρνε εκδίκηση για κάθε ατιμωτική ενέργεια των τουρκοκρητικών αγάδων εναντίον των χριστιανών. Λέγεται μάλιστα ότι είχε καταστεί ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων.
Ο Μιχάλης Βλάχος πιάστηκε κατόπιν προδοσίας το 1855. Τον πρόδωσε ένας συγχωριανός του ο Δράκος Τσιμπραγός ή Ντελής Δράκος. Αυτό δείχνουν οι υπάρχουσες ενδείξεις αποχρώσες και μη. Εξάλλου από την μέρα, που πιάστηκε ο περίφημος χαΐνης, δεν ξαναπάτησε ο Ντελής Δράκος τον πόδα του στο χωριό και δεν ξανάνοιξε η πόρτα του σπιτιού του, από τότε μέχρι σήμερα.
Για την αποτρόπαιη πράξη του μετάνιωσε αμέσως, όμως τέτοιες δουλειές δεν χρειάζονται μετανιωμούς και συγνώμες. Έτσι αποφάσισε να πάει στο Αρκάδι, γιατί ήθελε να ζήσει ελεύθερος. Δεν μπορούσε να είναι στιγματισμένος, περιφρονημένος και προσκυνημένος ούτε ένα δευτερόλεπτο. Ο δρόμος, λοιπόν, προς το επαναστατημένο μοναστήρι ήταν μονόδρομος. Μέσα στο μυαλό του κυριαρχούσε μόνο η ιδέα της λευτεριάς και του θανάτου.
Μ’ αυτό τον τρόπο επεδίωξε να λύσει τα συνειδησιακά και υπαρξιακά προβλήματα του και επιχείρησε συγχρόνως την πλήρη αποκατάσταση των πραγμάτων, όσο δύσκολο και να ήταν ή όσο απραγματοποίητο και αν φαινόταν. Και πραγματικά αυτό που επεδίωξε ο Ντελής Δράκος, αυτό ακριβώς επέτυχε. Έτσι έζησε ελεύθερος και απροσκύνητος. Έζησε πολεμώντας για την ελευθερία και βάζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της Μονής Αρκαδίου, όπως έχουν ομολογήσει και παραδεχθεί οι ίδιοι οι συμπολεμιστές του και όπως είναι τελικά γνωστό στον καθένα από εμάς.
Κατά συνέπεια ο Ντελής Δράκος πέθανε ελεύθερος και υπερήφανος. Ο Δήμος Ηρακλείου για να τον τιμήσει έδωσε το όνομά του σε ένα δρόμο κοντά στην Οικονομική Εφορία, ο οποίος απέχει δύο τετράγωνα από την οδό Ανδρέα Νάθενα.
Αλήθεια, τι ωραία σύμπτωση να δοθούν τα ονόματα δύο Γωνιανών, σε δύο παράλληλους δρόμους της πόλης του Ηρακλείου, εκείνου που ανατίναξε το Αρκάδι και εκείνου που κυνήγησε τους Τούρκους μέχρι τον Σαγγάριο. Τελικά αυτή η τραγική ιστορία μοιάζει με ένα κακό παραμύθι, που έχει ένα καλό τέλος.