Πάντα η κοινωνία ξεχωρίζει και συμπαθεί ιδιαίτερα, κι ας μην το πολυδείχνει, τους σεμνούς ανθρώπους. Εκείνους που κατά καιρούς πρόσφεραν αθόρυβα τις όποιες, μικρές ή μεγάλες υπηρεσίες τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς καν να τους το ζητήσει κανείς, αλλά επειδή η συνείδηση τους το υποδείκνυε.
Τον Νίκο τον γνώρισα από τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που, νεαρός κι αυτός, έστεκε μαζί με τα άλλα αδέρφια του στο πλευρό του πατέρα τους Διογένη Νεοκοσμίδη, γνωστού παραδοσιακού ζαχαροπλάστη, στο Καμαράκι όπου είχε το γνωστό στους παλαιότερους Ηρακλειώτες ζαχαροπλαστείο του.
Αυστηρός, αλλά ευγενής ο Διογένης, είχε αποτυπωμένη πάνω του την αρχοντιά του σογιού του, που με τον τρόπο του φρόντιζε να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά του. Σ΄αυτό το περιβάλλον ανατράφηκε ο Νίκος. Ένα περιβάλλον σοβαρό, αξιοπρεπές, με σταθερές αρχές και αξίες.
Όλη η οικογένεια έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην τοπική κοινωνία.
Όλα τα αδέλφια ήταν άτομα αξιόλογα κι ο καθένας διακρινόταν στον τομέα του. Όμως ο Νίκος ξεχώριζε από νεαρός. Όταν δε, ένα χρόνο μετά την πτώση της χούντας, το 1975, προκηρύχθηκαν οι πρώτες μεταχουντικές δημοτικές εκλογές, πήρε την απόφαση να αναμιχθεί για πρώτη φορά στα κοινά, θέτοντας υποψηφιότητα δημοτικού συμβούλου με τη «Δημοκρατική Συνεργασία» του Μ. Καρέλλη. Δεν εξελέγη τότε για κάτι λίγους σταυρούς, όμως η υποψηφιότητά του αυτή αποτέλεσε την απαρχή μιας πορείας που του επέτρεψε να αποδείξει εμπράκτως πως ήταν ζωηρό και ειλικρινές το ενδιαφέρον του να προσφέρει όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου.
Η κοινωνία αναγνώρισε στο πρόσωπό του αυτή τη διάθεση, τις αγνές προθέσεις του, αλλά και τις αρετές που τον διέκριναν. Και στα χρόνια που ακολούθησαν, με τη συμπαράσταση και την εμπιστοσύνη του κόσμου, ο Νίκος ανέλαβε διάφορες υπεύθυνες θέσεις, κυρίως στον χώρο του συνδικαλισμού, τόσο στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, όσο και σε κεντρικότερο επίπεδο.
Άνθρωπος συντηρητικών αρχών, ακολούθησε τα βήματα της ΝΔ και του Κων/νου Μητσοτάκη και αναδείχθηκε πρόεδρος της ΝΟΔΕ Ηρακλείου σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο που χαρακτηριζόταν από μεγάλες εντάσεις.
Με τη λεβεντιά αλλά και τη νηφαλιότητα που τον διέκρινε, βοήθησε πολύ την εκτόνωση του επικίνδυνου κλίματος της εποχής, συνεργαζόμενος μάλιστα με τον τότε Γραμματέα της Ν.Ε. του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Μαμαλάκη, που επίσης ήταν άνθρωπος υπέρ του διαλόγου και της καταλαγής.
Θυμάμαι τότε, στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’80, από τη μια τον Νεοκοσμίδη κι από την άλλη τον Μαμαλάκη με τους συνεργάτες τους, να μπαίνουν άφοβα στη μέση των συγκρούσεων, με επίκεντρο τη λεωφόρο Δικαιοσύνης και την πλατεία Δασκαλογιάννη, και να αποτρέπουν τις… συρράξεις των φανατισμένων οπαδών!
Ο Νίκος Νεοκοσμίδης ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του Μητσοτάκη και έθεσε υποψηφιότητα βουλευτή με τη ΝΔ. Δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, αλλά δεν ζήτησε ποτέ καμία εξαργύρωση των σκληρών κομματικών του αγώνων. Επίσης, απέφυγε να καταλάβει ανώτερες συνδικαλιστικές θέσεις, αποδεικνύοντας πως ό,τι πρόσφερε το έκανε από υποχρέωση, χωρίς υστεροβουλίες και χωρίς την παραμικρή ιδιοτέλεια.
Η ανωτερότητα, η ανιδιοτέλεια και η εντιμότητά του αναγνωρίστηκαν από όλους.
Γι’ αυτό και ο Νίκος Νεοκοσμίδης ανέκαθεν έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από την τοπική κοινωνία, στην οποία προσέφερε υπηρεσίες ανεκτίμητες. Έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα, λεβέντη, περήφανο και αξιοπρεπή!