Νίκος Κακαουνάκης – 14 χρόνια που έφυγε από κοντά μας

Έχω την τιμή να λέω ότι ένας από τους καρδιακούς του φίλους είμαι και ΕΓΩ! Νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ στον άνθρωπο Νίκο Κακαουνάκη, διότι μας συνέδεε μία αδελφική φιλία 40 χρόνων. Δεν πέρναγε μέρα που να μην ανταμώσουμε ή να μην επικοινωνήσουμε.

Για αυτό η φιλία μας ήταν ακλόνητη, διαχρονική και πληθωρική, παρόλο που υπήρξαν και περιπτώσεις που λογομαχήσαμε. Υπήρξαν τόσο πολλές, καλές και δυσάρεστες στιγμές, που θα είχε ενδιαφέρον η έκδοση ενός βιβλίου για να αποτυπωθούν και να μην ξεχαστούν στη διάρκεια του χρόνου όλα τα τόσο ενδιαφέροντα περιστατικά, ώστε και να παραδειγματιστούν οι νεότερες γενιές και να διδαχθούν την αληθινή φιλία. Μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά,  όταν απέφευγα να απαντήσω στο τηλέφωνο μετά από έντονη διαφωνία μας -εκείνος πάντα υποχωρούσε- μου έλεγε:

«Κώστα, τα αδέλφια μπορεί να σκοτώνονται, αλλά δεν χωρίζουν». Και δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και τις παρέες που κάναμε συχνά και γλεντούσαμε με τραγούδι και λύρα. Ο Νίκος είχε  τη συνήθεια να καλεί φίλους 50, 100 άτομα και να κάνει τραπέζια με τσικουδιές, πιλάφι και αρνιά στη σούβλα, χωρίς να υπολογίζει πόσο θα του στοιχίσει το τραπέζι. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Θυμάμαι η μητέρα του, η κυρία Μαρία, είχε συνηθίσει να έχει την πόρτα ανοιχτή και το τραπέζι στρωμένο και να καλωσορίζει τους μουσαφίρηδες με το χαμόγελο και απλόχερα να γεμίζει το τραπέζι με φαγητά και τσικουδιά.

Ο Νίκος πίστευε πολύ στη φιλία. Θυμάμαι πολλές φορές που μου έλεγε: «Κώστα, το μόνο που μένει στη ζωή είναι οι προσωπικές σχέσεις και όχι οι κομματικές διαφορές». Για τον Νίκο όσοι δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν από κοντά είχαν την εντύπωση ότι ήταν ένας αψύς Κρητικός, όμως όσοι τον γνώρισαν προσωπικά διαπίστωσαν από την πρώτη στιγμή το πηγαίο φιλότιμο, την αστείρευτη ανθρωπιά και τις ευαισθησίες που τον διακατείχαν. Πάντα το πρόβλημα του άλλου το έκανε δικό του. Έτοιμος να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει ανθρώπους με προβλήματα υγείας και άπορες οικογένειες. Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις.

Ειδικότερα Χριστούγεννα και Πάσχα που έρχονταν πολλοί και τους έδινε χρήματα. Κάτι που δεν ήταν γνωστό στον κόσμο. Μάλιστα, μια φορά ήρθε κάποιος εκεί που καθόμασταν σε ένα καφέ και του λέει: «Νίκο, ήρθα…». Και αμέσως βάζει το χέρι στην τσέπη και του δίνει μερικά κατοστάρικα ευρώ που πρέπει να ήταν γύρω στο χιλιάρικο. Τον ρώτησα όταν έφυγε ο άνθρωπος: «Νίκο, πόσα λεφτά του έδωσες;» και η απάντηση ήρθε αυθόρμητα «Γιατί… για δανεικά τού τα έδωσα να τα μετρήσω». Και του απαντώ: «Βοηθάς πολύ κόσμο που έχει ανάγκη, αλλά αυτό δεν είναι γνωστό».

Και μου λέει «Όταν προσφέρεις σε κάποιον ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΣ, γιατί αν το λες χάνει την αξία του».

Αυτός ήταν ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗΣ, με τη μαντινάδα που του ταιριάζει: «Ήταν λιοντάρι στη θωριά μα στη ψυχή πουλάκι, έτσι θα σε θυμόμαστε Νίκο Κακαουνάκη».