Το τηλεοπτικό προϊόν διαρκώς «αναβαθμίζεται» μέσα από τη μόδα των τηλεοπτικών γκάλοπ ή δημοσκοπήσεων.
Ο τηλεθεατής – παντογνώστης, ένα είδος «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», αποφαίνεται με τρόπο υπεύθυνο για κάθε είδους ζήτημα που προκύπτει όπως πχ, ποιος παίκτης του ριάλιτι θα αποχωρήσει από το πεδίο δόξης της Καραϊβικής, ποιος έκανε το καλύτερο σαγανάκι στο τηλε-μαγειρείο, μέχρι αν δικαιολογούνται οι κλοτσιές στον «κλέφτη-πρεζόνι» της Ομόνοιας! Και είναι φυσικό βέβαια να ξέρει τόσα πολλά πράγματα με τόση μελέτη και προσήλωση που δείχνει…
Η συμπεριφορά των τηλε-υπευθύνων και των τηλεθεατών-βρικολάκων θυμίζει αναβράζον δισκίο που διαλυόμενο, δεν απελευθερώνει συμπυκνωμένες βιταμίνες, αλλά μόνο τη δυσωδία των πιο ταπεινών ενστίκτων τους.
Ο συμμετέχων σε τέτοιου είδους γκάλοπ αποκτά υπόσταση, αφού νιώθει πως η ζωή του πλέον αποκτά υψηλούς σκοπούς, ιδανικά σπάνια στις μέρες μας και εν τέλει δικαιώνει το λόγο ύπαρξης αυτού του ανώτερου έμβιου όντος που λέγεται «άνθρωπος»!
Απ’ την άλλη οι καναλάνθρωποι αφουγκράζονται το ρυθμό και τον παλμό της κοινωνίας βγάζοντας παράλληλα και το χαρτζιλίκι τους ρωτώντας ξεδιάντροπα «πόσες κλοτσιές έπρεπε να φάει ο… αράπης;» και «πόσα φάσκελα ρίξατε σήμερα στον gay της γειτονιάς σας;»
Δυστυχώς οι κοινωνικές φλεγμονές φαίνεται να είναι βαθιές και ανίατες.
Η κρίση διηθήθηκε μέσω «ταλαντούχων» δημοσιοκουτσομπόλων στο ρηχό υπόβαθρο των δεκτών που εθισμένοι δυο δεκαετίες τώρα από «χρυσά κουφέτα» και μπουχτισμένοι από συνταγές μαγειρικής, αρχικά οργιστήκαμε με τον Αλβανό σημαιοφόρο και μετέπειτα επιδοθήκαμε στο κυνήγι των μελαψών διαφθορέων της κοινωνίας μας που οι «Άριοι» δημοσιογράφοι κατά περίσταση προσπαθούν να διασώσουν.
Βεβαίως επειδή παραφράζοντας το παπανδρεϊκό σύνθημα «ιδέες υπάρχουν», τα κανάλια και οι εκπομπές μπορούν να στήσουν γκάλοπ με πιο ευφάνταστη θεματολογία, όπως πχ. «πόσο άδικη ήταν η ήττα του Χίτλερ από τους Κομμουνιστές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;» οι δυνητικές απαντήσεις θα είχαν πραγματικά ενδιαφέρον…