Στο καφενείο μας ο κύριος Λεωνίδας έκλαιγε. Η εγγονούλα του η Ανθούλα, κοπέλα είκοσι ενός ετών, όμορφη σαν λουλούδι, ευγενική και έξυπνη στα γράμματα, πρώτη πάντα μαθήτρια στο σχολείο, και τώρα τριτοετής φοιτήτρια ιατρικής στην Αθήνα, διαγνώστηκε τις προάλλες με καρκίνο του παχέος εντέρου.
-Σταμάτησε η ζωή της, έλεγε ο κύριος Λεωνίδας. Έχασε τη χαρά της…την όρεξή της για σπουδές… δε θέλει να δει κανέναν. Ούτε να ακούσει συμβουλές των άλλων. Οι γονείς της πάνε να τρελαθούν…συνέχιζε ο παππούς και γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα. Έχει κλειστεί στο δωμάτιό της στην Αθήνα. Δε θέλει ούτε να βγει έξω να διασκεδάσει με τις φίλες της, να ξεχάσει, ούτε ακόμη και να φάει. Αλλά και στα τηλεφωνήματα των γονιών της με δυσκολία απαντά. Πάνε να τρελαθούν οι γονείς της. Και εδώ που τα λέμε, είναι και φτωχοί άνθρωποι. Δημόσιοι υπάλληλοι και οι δύο. Λεφτά δεν τους περισσεύουν. Συμφορά μεγάλη μας βρήκε… Μα και η ίδια προς το παρόν αρνείται κάθε πρόταση για να αρχίσει εξετάσεις και κάποια θεραπεία…
Όλοι στο καφενείο λυπηθήκαμε πολύ. Άγνωστη βέβαια είναι σ΄εμάς η Ανθούλα, η όμορφη εγγονούλα του Λεωνίδα – η οικογένεια μένει σήμερα στα Χανιά – όμως στενοχωρηθήκαμε σαν να ήταν δικό μας παιδί. Και τότε ο κ. Κυριάκος πήρε τον λόγο και έλεγε.
-Φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός των ατόμων που διαγιγνώσκονται με καρκίνο σε νεαρή ηλικία. Και πολλές φορές χωρίς ιστορικό καρκίνου στην οικογένεια. Το κράτος πρέπει να μεριμνήσει για σχετική νομοθεσία, ώστε εγκαίρως και χωρίς πολλές διαδικασίες να αρχίσει σχετική έρευνα για τα αίτια του φαινομένου. Και να βοηθούνται ψυχολογικώς και πρακτικώς τα άτομα αυτά. Την νεολαία μας πρέπει να την προσέχομε. Και οπωσδήποτε να βρούμε τι φταίει για το φαινόμενο του νεανικού καρκίνου στην χώρα μας.
Και ο παππούς Λεωνίδας πρόσθεσε.
-Και είχε προγραμματίσει τελευταία και συμμετοχή σε δεκαπενθήμερη κρουαζιέρα το καλοκαίρι που μας έρχεται. Θα επισκέπτονταν, λέει, πολλά όμορφα μέρη του κόσμου. Χαιρότανε. Είχα δώσει λεφτά κι εγώ, για να την βοηθήσω… έλεγε ο παππούς Λεωνίδας. Και άρχισε πάλι να κλαίει.
Είχαμε συγκινηθεί όλοι.