Όταν βρέθηκα για ένα διάστημα στον Πολιτεία της Αριζόνα και συγκεκριμένα στην πόλη Τουσόν, αδελφοποιημένη πόλη με την δική μου γενέτειρα, τα Τρίκαλα δηλαδή της Θεσσαλίας, επιχείρησα να επισκεφτώ το διπλανό Μεξικό.
Η πλησιέστερη πόλη ακούει στο όνομα Νογκάλες, η οποία ειδικά σήμερα βρίσκεται χωρισμένη από ένα μεγάλο ισχυρό και πανύψηλο τείχος σε δύο τμήματα: ένα φτωχότερο που ανήκει στο Μεξικό και ένα ακόμα που υπάγεται στις ΗΠΑ, συγκεκριμένα στην Πολιτεία της Αριζόνα.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο, την πόλη Τουσόν και τη Νογκάλες, μεσολαβεί μια ερημική και αφιλόξενη πεδιάδα η οποία εδώ και πολύ καιρό αποτελεί ένα από τα καίρια σημεία-περάσματα πολλών επίδοξων μεταναστών, οι οποίοι επιδιώκουν με κάθε τρόπο να πορευτούν παράνομα από το Μεξικό, νότια των συνόρων, προς τον παράδεισο της αφιλόξενης ερήμου της Αριζόνα, βόρεια, με τις υψηλές θερμοκρασίες και τους αμέτρητους και άκρως επικίνδυνους κροταλίες.
Όσοι δεν είχαν την τύχη ή την ευκαιρία να φτάσουν σε εκείνα τα αμμώδη χώματα και να βιώσουν εκ του σύνεγγυς τα τεκταινόμενα και τις πολυεπίπεδες σχέσεις που αναπτύσσονται στα σύνορα Μεξικού-Ηνωμένων Πολιτειών, ένθεν κακείθεν, πήραν μια ιδέα του φαινομένου της συγκεκριμένης μετανάστευσης μέσα από την υπέροχη, σκληρή, ελεγειακή κινηματογραφική ταινία του ώριμου Τόμι Λι Τζόουνς, «Οι Τρεις Ταφές Του Μελκιάδες Εστράδα», σε σενάριο του Μεξικανού σεναριογράφου Γκιγιέρμο Αριάγκα, με κεντρικό ήρωα έναν Μεξικανό λαθρομετανάστη που εργαζόταν σε ένα ράντζο του Τέξας.
Ήταν η περιοχή, να υπενθυμίσουμε, που ο μεγάλος Βέλγος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Ζωρζ Σιμενόν, μαγεμένος αρκετά από την έρημο αυτή, νοίκιασε ένα σπίτι και έμεινε κάπου δέκα χρόνια γράφοντας αρκετά από τα εκπληκτικά του έργα πριν αποφασίσει για τους δικούς του λόγους να εγκαταλείψει την περιοχή της Αριζόνα και να επιστρέψει στη γηραιά ήπειρο.
Περιπλανώμενος λοιπόν κάποια στιγμή κοντά στην Νογκάλες, ρώτησα με αφέλεια έναν ηλικιωμένο μαύρο Αμερικανό αστυνομικό, εάν θα ήταν δόκιμο ή ασφαλές να επισκεφτώ το διπλανό Μεξικό. «Δεν θα στο συμβούλευα» ήταν η απάντηση, με έκδηλη απορία, «ειδικά μόνος σου»!
Θυμήθηκα την συγκεκριμένη περιοχή μόλις τώρα, μετά την εκλογική αναμέτρηση στη χώρα του Μεξικού, που έγινε πριν λίγες μέρες. Το Μεξικό εξέλεξε την πρώτη γυναίκα πρόεδρο της ιστορίας του την Κυριακή, 2 Ιουνίου, την εξήντα ενός ετών και εγγονή Εβραίων μεταναστών, Κλάουντια Σάινμπαουμ στις προεδρικές εκλογές, όπως ανακοίνωσε η πολιτειακή κυβέρνηση, σε μια χώρα η οποία διαχρονικά μαστίζεται από τον μισογυνισμό και την ατέρμονη βία εναντίον των γυναικών.
Αρκετά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αφού δηλώνει αριστερή, υπήρξε συνεργάτης του μέχρι τώρα προέδρου Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπράδορ, αλλά την ίδια στιγμή βρέθηκε απέναντι σε φεμινίστριες της πόλης του Μεξικού, όπου χρημάτισε δήμαρχος, λόγω των περικοπών κάποιων σημαντικών προγραμμάτων βοήθειας των γυναικών.
Οι εκλογές αυτές δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα παραμείνουν στην ιστορία της μακρυνής σε εμάς χώρας. Κι αυτό γιατί τόσο το κυβερνών κόμμα, Μορένα, όσο και εκείνο της αντιπολίτευσης, κατέβασαν γυναίκες ως υποψήφιες για το προεδρικό αξίωμα. Η αντιπολίτευση κατηγορούσε συνεχόμενα την κυβέρνηση ότι χρησιμοποίησε τα προηγούμενα χρόνια τα κοινωνικά επιδόματα για την εξασφάλιση ψήφων, μια εποχή στην οποία μεγάλο ποσοστό πολιτών στερείται των υπηρεσιών περίθαλψης.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, δεκαετίες σωστότερα, οι καταγεγραμμένες δολοφονίες βρίσκονται σε δυσθεώρατα επίπεδα, περίπου τριάντα χιλιάδες ετησίως, όπως και οι δημοφιλείς εξαφανίσεις πολιτών, φόνοι τουτέστιν χωρίς πτώμα, που αριθμούν δέκα χιλιάδες το χρόνο.
Η νέα πρόεδρος που θα αναλάβει τα καθήκοντά της στις αρχές Οκτωβρίου, δηλώνει ότι θα συνεχίσει την πολιτική του μέντορά της, αλλά θα προσπαθήσει να προσδώσει την δική της προσέγγιση και πινελιά σε ζητήματα ασφάλειας των πολιτών, με περισσότερο έλεγχο της εξουσίας, για μείωση της απαράδεκτης επιδημίας των γυναικοκτονιών και περιορισμό της δράσης των εγκληματικών ομάδων και των καρτέλ ναρκωτικών της χώρας οι οποίες απειλούν ευθέως όσους τοπικούς άρχοντες αρνούνται να συνεργαστούν μαζί τους.
Στην απ’ εδώ όχθη του Ατλαντικού, στις δικές μας ευρωεκλογές, τρεις γυναίκες βρίσκονται επίσης στο προσκήνιο οι οποίες αναφέρονται συνεχώς ότι θα επηρεάσουν τις καταστάσεις μετά τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής.
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η Τζόρτζια Μελόνι και η Μαρίν Λε Πεν.