Η μάνα μας μια ζωή μας φώναζε, να προσέχουμε τις συναναστροφές μας, να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές, να γυρίζουμε νωρίς στο σπίτι και βέβαια, να μην ξεχνάμε να παίρνουμε τη… ζακέτα! Κάθε φορά που απομακρυνόμουν από το σπίτι μας, την αισθανόμουν να τρέχει ξοπίσω μου, να με «σταυρώνει» στον αέρα και να με ξεπροβοδίζει, με την ίδια πάντα παραγγελιά: «Να προσέχεις!»
Εμείς όμως τα παιδιά της, ενοχλημένοι τις περισσότερες φορές, «ρίχναμε» τις συμβουλές της στο βαθύ, άγριο και ορμητικό «ποτάμι» της νιότης μας και κάναμε μετά τα δικά μας…
Ωστόσο, οι «φωνές» της μάνας ηχούν ακόμα και σήμερα στα αυτιά μας! Κι ας έχουμε μεγαλώσει αρκετά. Κι ας έχει στερέψει το «ποτάμι». Κι ας μην είναι κι εκείνη πια μαζί μας!
Αν και δεν συμμεριστήκαμε ποτέ τις ανησυχίες της, αν και δεν παραδεχτήκαμε ούτε μία φορά (τουλάχιστον μπροστά της) πως είχε δίκιο για όλα όσα μας ζητούσε να κάνουμε, αν και δεν μπορέσαμε ποτέ να κατανοήσουμε την εμμονή της με τη ζακέτα, σε κάθε δύσκολη στιγμή μας σ’ εκείνην γυρνούσαμε!
Μα και σήμερα, στην «εποχή του κορονοϊού», πάλι σ’ εκείνην θα γυρνούσαμε! Όχι όμως αυτή τη φορά για να μας «κανάκευε» όπως και τότε, αλλά γιατί θα ήταν τώρα η σειρά μας να την φροντίζαμε εμείς!
Σήμερα ήρθε η δική μας σειρά να προστατεύσουμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Τους ευάλωτους αγαπημένους μας! Τις μανάδες, τους μπαμπάδες, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας(όσοι τους έχουν ακόμα), που η ζωή τους κρέμεται τώρα από μια λεπτή και εύθραυστη κλωστή. Είναι η σειρά μας τώρα να τους ανταποδώσουμε, ένα μέρος από όλα όσα εκείνοι έκαναν για εμάς. Γιατί όλα, δεν θα μπορέσουμε!
Βιώνουμε ως κοινωνία μια πρωτόγνωρη και δύσκολη κατάσταση. Αντιμετωπίζουμε έναν «αόρατο εχθρό» που εισέβαλε και στην δική μας χώρα και απειλεί την υγεία μας. Έναν εχθρό, που η παρουσία του και μόνο, έχει αλλάξει τις ζωές όλων μας.
Η αντιμετώπιση αυτής της ιδιαίτερα δύσκολης κατάστασης, απαιτεί συλλογική προσπάθεια και προϋποθέτει ωριμότητα, σοβαρότητα και υπευθυνότητα, από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της κοινότητας.
Οι επιστήμονες, οι αρμόδιοι φορείς της Υγείας και βέβαια η κυβέρνηση, έχουν επιδείξει, προς το παρόν τουλάχιστον, καλά αντανακλαστικά, τόσο στον τομέα της πρόληψης, όσο και στον έλεγχο του περιορισμού της εξάπλωσης της νόσου. Σε αυτό βέβαια συνέβαλε και το παράδειγμα της Ιταλίας, το οποίο λειτούργησε ως «αντιπαράδειγμα» για εμάς εδώ στην Ελλάδα και αφύπνισε την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού.
Οι αποφάσεις που ελήφθησαν από τα αρμόδια Υπουργεία, που αφορούσαν στην απαγόρευση της λειτουργίας όλων των χώρων μαζικής συνάθροισης, ήταν ορθές και αναγκαίες να ληφθούν! Θα πρέπει όμως να πειθαρχήσει και η κοινωνία και να σεβαστεί όλες αυτές τις αποφάσεις, χωρίς εξαιρέσεις. Δεν βοηθάει, όσο και να χειροκροτούμε το βράδυ στα μπαλκόνια, αν το πρωί συνωστιζόμαστε σε παραλίες και σε πλατείες!
Το επόμενο διάστημα των 3-4 εβδομάδων θεωρείται πολύ κρίσιμο! Αν καταφέρουμε να ελέγξουμε την κατάσταση στη χώρα μας, έως ότου σταθεροποιηθεί ή και να αρχίσει να υποχωρεί ο ρυθμός εξάπλωσης της πανδημίας, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα κερδίσουμε τη μάχη! Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά και ρεαλιστές!
Δεν εξαρτάται όμως αυτό μόνο από την Πολιτεία, ούτε μόνο από τους πολίτες! Όλοι οι φορείς της κοινωνικής μας ζωής θα πρέπει να συνεισφέρουν και να συμβάλλουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δυστυχώς όμως, κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης προσπάθειας, είχαμε και κάποιες «παραφωνίες» που μας απομάκρυναν από τον εθνικό στόχο!
Η Εκκλησία της Ελλάδος, για παράδειγμα, δεν αξιοποίησε θετικά την επιρροή της απέναντι στους πιστούς όταν έπρεπε και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η μη ξεκάθαρη στάση της για το θέμα του εκκλησιασμού των πιστών, αποπροσανατόλισε τις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες» του πληθυσμού, που έχει τη δύναμη να επηρεάζει μαζικά και τις εξέθεσε σε μέγιστο κίνδυνο! Ο πρωθυπουργός, έκανε τώρα αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή!
Επίσης, η παρουσία εκπροσώπων του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, στο βήμα που τους παρέχεται ακόμα από τα ΜΜΕ, ως «ξενιστές» της βλακείας και της παραπληροφόρησης, δεν αποτελεί μόνο προσβολή απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, αλλά και μεγάλο δημόσιο κίνδυνο! Αυτά τα ανεύθυνα «πολιτικά όντα» θα πρέπει να απομονωθούν από την πολιτική, αλλά και από την ίδια την κοινωνία και να τεθούν σε «καραντίνα» περισυλλογής.
Από το σλόγκαν «Μένουμε Ελλάδα», που προέβαλε τον τουρισμό μας, περάσαμε στο σύνθημα «Μένουμε σπίτι» για να υποστηρίξουμε την καμπάνια για τον περιορισμό του κοροναϊού στη χώρα μας. Η περιπέτεια που περνάμε θα δοκιμάσει τις αντοχές των ελλήνων. Τις σωματικές αλλά και τις ψυχικές!
Ήδη δοκιμάζει το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, που ουκ ολίγοι το έχουν υποτιμήσει, αλλά και υπονομεύσει κατά το παρελθόν. Μνημόνια και προγράμματα λιτότητας, έβλαψαν σοβαρά την «Υγεία»! Ίσως τώρα δίνεται μια πολύ καλή ευκαιρία, τόσο στην Πολιτεία όσο και στους πολίτες, να συνειδητοποιήσουν όλοι μαζί, την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός ισχυρού Συστήματος Δημόσιας Υγείας στη χώρα μας και να το υποστηρίξουν έμπρακτα. Η Δημόσια Υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και έτσι θα πρέπει να παραμείνει.
Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε τούτη τη στιγμή, είναι να πειθαρχούμε, χωρίς ενδοιασμούς, στις οδηγίες προφύλαξης, όχι όμως με πανικό και υστερία, που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες και βάρβαρες καταστάσεις, που διαδραματίζονται συνήθως, κάτω από συνθήκες πρωτόγονης επιβίωσης.
Ακούστηκαν και πάλι αυτές τις μέρες υπερβολές, από διάφορες πλευρές, όπως πάντα άλλωστε: «Θα σταματήσουν οι ζωές μας», «Η ζωή μας υπό αναστολή» και άλλα τέτοια!
Μήπως ήμαστε λίγο καλομαθημένοι; Το μόνο που μας ζητάνε οι ειδικοί να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε για ένα χρονικό διάστημα τις συνήθειές μας, προκειμένου να προστατεύσουμε την Δημόσια Υγεία. Η ζωή μας δεν σταματάει, συνεχίζεται με άλλον τρόπο, ακριβώς γιατί θέλουμε να συνεχίζεται…
Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μας μένοντας στο σπίτι, χωρίς γκρίνιες και παράπονα. Δεν είναι δύσκολο να προσπαθήσουμε να τροποποιήσουμε τώρα τις δραστηριότητές μας, αφού αυτό που ζούμε δεν θα κρατήσει για πάντα!
Μας δίνεται όμως τώρα και μια πολύ καλή ευκαιρία, να συνειδητοποιήσουμε, πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη της ανθρώπινης συνύπαρξης και να φροντίσουμε όλοι μας για την «διασπορά» αυτής της διαπίστωσης στην κοινότητα!
Έρχονται και πάλι στ’ αυτιά μου τούτες τις μέρες τα λόγια της μάνας μου, να μου λένε: «Να προσέχεις!». Δεν ξέρω αν κατόρθωσα τελικά να διαλέγω σωστά τις παρέες μου.
Δεν ξέρω αν έμαθα να αποφεύγω τις κακοτοπιές. Δεν χρειάζεται πια να γυρίζω νωρίς στο σπίτι, αφού τώρα «μένουμε σπίτι».
Εκείνη πάντως τη ρημάδα τη ζακέτα, δεν την ξεχνώ ποτέ!
Ηράκλειο 17/03/2020