Η Ελλάδα δεν μπορεί να τα βάλει με την Τουρκία, καθώς θα ήταν σαν «μια μύγα να πάει να παλέψει με έναν γίγαντα». Τάδε έφη ο Γιγίτ Μπουλούτ, σύμβουλος του προέδρου της Τουρκίας Ερντογάν, μια ακόμη απόδειξη της προσπάθειας των πολιτικών ταγών της γείτονος χώρας να την εμφανίσουν ως μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, που μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή και την ισχύ των όπλων. Είναι, όντως, κάτι το εξωφρενικό μια χώρα, που θέλει να ανήκει στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, να παρουσιάζει εντελώς απροκάλυπτα τέτοιες συμπεριφορές.
Αλλά, πότε η Τουρκία έδειξε σεβασμό προς τους γείτονές της. Πότε σεβάστηκε το διεθνές δίκαιο; Η συμπεριφορά της, χρόνια τώρα, αυτή ήταν: συμπεριφορά σουλτάνου, που θέλει τους λαούς υποταγμένους, φόρου υποτελείς, και με τη χατζάρα πάνω από τα κεφάλια τους, να τους απειλεί, ώστε να υπακούνε στις ορέξεις του. Προπάντων, εμείς οι Έλληνες έχουμε βιώσει επανειλημμένα αυτές τις συμπεριφορές του «γίγαντα», πληρώνοντάς τες με αίμα, με διώξεις και με κάθε είδους βιαιοπραγία στη Σμύρνη, στον Πόντο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στην Κύπρο.
Επανέρχομαι, όμως, στη δήλωση Μπουλούτ. Μύγα η Ελλάδα, γίγαντας η Τουρκία και, άρα, οι συνέπειες από μια σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών για τη χώρα μας θα είναι τρομερές. Όμως, αυτός ο κύριος ίσως να ξέχασε ότι σε μια τέτοια σύγκρουση δεν κερδίζει πάντα ο θεωρούμενος ως δυνατός, ο «γίγαντας». Ας λάβει υπόψη του ότι στη φύση ο μεγαλύτερος εχθρός του τεράστιου ελέφαντα μπορεί να γίνει ένα μικρό ποντικάκι.
Ας θυμηθεί ακόμη ότι στη σύγκρουση του μικρόσωμου Δαβίδ με τον γίγαντα Γολιάθ, νικητής βγήκε ο Δαβίδ και ότι ο περίφημος βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορας μπορεί να ονειρεύτηκε πως είχε χρυσό κεφάλι, είχε όμως πόδια πήλινα. Μήπως, αφιονισμένοι και ντοπαρισμένοι από την έπαρση του προέδρου τους και τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια;
Αλλά εμείς ως Έλληνες θέλουμε να του θυμίσουμε την απάντηση του Προμηθέα στο φερέφωνο του Δία, τον Ερμή, ο οποίος ήλθε να του πει να υποταχθεί: «Ο λόγος σου μεγαλόστομος κι έπαρση γεμάτος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σου, υπηρέτη του θεού. Καινούρια η εξουσία σας και θαρρείτε πως σε κάστρα άπαρτα θα κατοικείτε αιώνια.
…Πάρε το δρόμο που ήρθες ανάποδα τώρα εσύ και γύρνα πίσω» (Αισχύλου, «Προμηθεύς Δεσμώτης», στ. 953 κ.ε.). Του ταιριάζει όμως και η φράση του Σοφοκλή από την «Αντιγόνη» (αν έχει, βέβαια, ακούσει για το μεγάλο τραγικό): «Ζεύς μεγάλης γλώσσης κόμπους ὑπερεχθαίρει» (στ.127-28), που σημαίνει: «Ο Δίας απεχθάνεται τα λόγια τα παχιά του κομπασμού». Να του πούμε ακόμη τα λόγια του Ευαγγελίου: «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν» (Ιακ. 4,6) και το πολύ γνωστό: «Ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσετα, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται»(Λουκ. 18,14).
Να του μιλήσουμε για την απάντηση του Μακρυγιάννη στο Γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ: «Όλα τα θερία τρώνε από μας και μένει η μαγιά….Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει παλαιόθεν και ως τώρα, ναύαρχε, θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς…». Ίδια και η απάντηση του Κολοκοτρώνη στον Ιμπραήμ: «Τα δέντρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γην δεν θέλεις την σηκώσεις και η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια η γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνει, θα πολεμούμε, και να μην ελπίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου, βγάλ’ το από το νου σου».
Να του θυμίσουμε, επίσης, πώς πολέμησαν οι Έλληνες στην Αλβανία το φασισμό και πώς αντιστάθηκαν στη γερμανοϊταλική Κατοχή, τη στιγμή που η χώρα του κρατούσε τάχα στάση «ουδετερότητας», ενώ στην πραγματικότητα ευνοούσε τη γερμανική επιθετικότητα (δες το άρθρο του Αλέκου Χατζηκώστα, «Για τη στάση της Τουρκίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο https://atexnos.gr).
Η Ελλάδα είναι, όντως, μια μικρή χώρα σε σχέση με την Τουρκία και μάλιστα βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία έχει δικαίωμα να απειλεί με τέτοιο τρόπο, τη στιγμή που οι λαοί μας είναι «καταδικασμένοι» να ζούνε πλάι πλάι κι επομένως έχουν και οι δυο συμφέρον να ζουν ειρηνικά.
Δεν σημαίνει, επίσης, ότι η Ελλάδα θα φοβηθεί τις απειλές και δεν θα υπερασπιστεί τα εδάφη της, την κυριαρχία και την ελευθερία της. Η χώρα μας είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, τα σύνορά της με την Τουρκία είναι ευρωπαϊκά σύνορα και κανείς δεν θα επιτρέψει να παραβιάζονται ή να απειλούνται. Οι απειλές, η βία και ο πόλεμος πρέπει να εξαλειφθούν από το λεξιλόγιο και την πράξη των κρατών που θέλουν να ανήκουν στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα προσέφερε πολλά και σημαντικά στον πολιτισμό, με πρώτο τον ελληνικό λόγο, αυτόν που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής ανθρώπων αληθινών, όπως ο μαραθωνομάχος και σαλαμινομάχος Αισχύλος, όπως ο Σοφοκλής ή ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης. Είναι ο λόγος που οδηγεί στην ελευθερία, ο οποίος πηγάζει από μια βαθιά παιδεία, μια παιδεία που δεν την υποψιάζεται καν η ανεμόεσσα σκέψη ανθρώπων απαίδευτων ή ανθρώπων που ζητούν τη λύση των προβλημάτων από τη βία και τον πόλεμο
. Ωστόσο, δεν λύνουν τα προβλήματα οι τακτικές βίας που γεννιούνται από την έπαρση και την ύβρη της δύναμης· τα λύνει εφαρμογή του δίκαιου λόγου, δηλαδή του λόγου της αλήθειας, που λέει πως πάντα ο υβριστής στο τέλος τιμωρείται και πως η αλήθεια τελικά νικά το ψεύδος, την απάτη, το μίσος και τη βία.
Ως ανθρωπότητα, θα πρέπει να δεχτούμε πως η πορεία προς τον πολιτισμό δεν αφορά μόνο την τεχνολογική ανάπτυξη και την απόκτηση και επίδειξη ισχύος, αλλά αφορά κυρίως την παιδεία των ανθρώπων, την καλλιέργεια της ψυχής τους, την αλλαγή της συνείδησής τους με γνώμονα την ποιότητα, όπου ποιότητα σημαίνει σεβασμό προς τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του, σεβασμό προς το δίκαιο, σεβασμό προς ό, τι καλυτερεύει την ανθρώπινη ζωή και προάγει το ευ ζην. Λεονταρισμοί, απειλές και βία αφορούν παρωχημένες εποχές και αντιλήψεις που ο κάθε νοήμων και σκεπτόμενος άνθρωπος θέλει να εξαλειφθούν. Αυτός είναι ο βαθύτερος πόθος της ανθρωπότητας, άσχετα αν κάποιοι δεν θέλουν να το δεχτούν κι εξακολουθούν να βρίσκονται με το μέρος της βαρβαρότητας. Όποιοι εξακολουθούν να βλέπουν τους άλλους σαν μύγες και τον εαυτό τους σαν γίγαντα, αυτοί κινδυνεύουν, όταν φτάσει η ώρα της αλήθειας, να αποκαλυφθούν νάνοι που πατούν στην άκρη των δαχτύλων τους, για να φανούν ψηλοί.