Η επικαιρότητα των ημερών ταύτισε στο μυαλό του αδηφάγου κοινού δυο γυναίκες που, πιθανότατα, δεν έχουν συναντηθεί ποτέ στη ζωή τους. Η Μαρίνα Σάττι και η Έμμα Στόουν διχάζουν το ελληνικό -μόνο ευτυχώς- ακροατήριο. Είναι νέες, ωραίες και ταλαντούχες. Η μια κουβαλά στους ώμους της μια απευθείας ανάθεση για τη Γιουροβίζιον και η άλλη την πολυπόθητη ιδιότητα της μούσας ενός εμβληματικού και αμφιλεγόμενου Έλληνα σκηνοθέτη, του Γιώργου Λάνθιμου.
Μαρίνα. Όλοι τη γνωρίζαμε, όλοι είχαμε ακούσει τραγούδια της, όλοι χαρήκαμε που επιτέλους η ΕΡΤ έδωσε το χρίσμα σε μια γνωστή καλλιτέχνιδα να μας εκπροσωπήσει στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού, για μερικούς το πανηγυράκι της Γιουροβίζιον που αγαπάμε να μισούμε, για τους υπόλοιπους το πιο μεγάλο, το πιο δημοφιλές καλλιτεχνικό γεγονός του πλανήτη, σύμφωνα με τα νούμερα τηλεθέασης. Η ανάθεση αυτή συγχρόνως με τη δημοσιοποίηση του ιδιαίτερου τραγουδιού της, πάει πακέτο με απείρου κάλλους σχολιασμούς, αναλύσεις επί αναλύσεων, κλαυθμούς και οδυρμούς, αποκηρύξεις, λιβελογραφήματα. Μια σταύρωση κανονική. Δεν μας αντιπροσωπεύει, μας ρεζιλεύει, τι είναι τούτο; Οι απόψεις σωρό και το μυαλό μας έχει πια θολώσει: βλαχομπαρόκ αχταρμάς, μετακίτς κατασκευή, μπόλιγουντ γκροτέσκο άκουσμα, ασύνδετα καλοδουλεμένο, συγκλονιστικά άσχημο, τρολιά-μεταειρωνεία, θεϊκή πατάτα-τα-τα-τα και πάει λέγοντας. Εξάρες και ντόρτια. Το κράξιμο πάει σύννεφο μαζί με τα views που το καθιστούν ήδη τρεντ ανά την υφήλιο. Προβοκατόρικα ιδιοφυής μου κάνει αυτή η ίντριγκα.
Well done, Μαρίνα!
Σε δυο μήνες θα το έχουμε εμπεδώσει σε σημείο που να φωνάζουμε πάλι ότι μας αδίκησαν οι άτεχνοι οι Ευρωπαίοι που δεν κατάλαβαν τη βαλκανορεγκετόν πρωτοποριακή μας πρόταση, αν, ω μη γένοιτο δεν πάει καλά στις ψηφοφορίες επιτροπών ή τηλεθεατών. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα, δηλαδή!
Έμμα. Και κατά συνέπεια Λάνθιμος. Να κάνω αρχικά μια σημείωση. Είναι ανθρώπινο να χαίρεται κάποιος όταν ένας συμπατριώτης του διακρίνεται παγκοσμίως. Δεν σημαίνει ότι οικειοποιείται το έργο του, ούτε πως τον θεωρεί απριόρι «δικό του», άρα άξιο νικητή των πάντων. Έτσι λειτουργεί κατά κανόνα η συλλογική συνείδηση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με «εθνικό». Δεν γίνεται επίτηδες, με δυο λόγια.
Η Μπέλλα -Έμμα- Μπάξτερ άφησε λίγα περιθώρια να την αμφισβητήσουν είναι η αλήθεια. Θες να με παντρευτείς ή να με σκοτώσεις, ρώτησε μέσω του ευρυγώνιου φακού τον ανυποψίαστο θεατή. Ή αλλιώς, αντέχεις να είσαι ο εαυτός σου ή θα αρκεστείς στον βολικό και κατά παραγγελία κόσμο που έκοψαν κι έραψαν για σένα οι συμβάσεις των άλλων. Μαζί της αναρωτηθήκαμε κι εμείς πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα, να χαίρεσαι με τη ζωή, να δακρύζεις στο άκουσμα ενός σπαραξικάρδιου φάντο, να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά από την αρχή, να τα τινάζεις όλα στον αέρα. Ελάχιστες γυναίκες υπάρχουν που έστω και μια φορά δεν ένιωσαν -ή δε θέλησαν να νιώσουν- Μπέλλα. Βαριά η κούπα της γυναικείας φύσης αλλά η διπλά πια βραβευμένη ηθοποιός τα έβγαλε πέρα μια χαρά.
Σ’ αγαπάει εκείνος που υπομένει την ελευθερία σου, είναι το μότο της ταινίας Poor things που μόνο poor δεν στάθηκε στη συγκομιδή βραβείων. Το μότο της ζωής κάθε γυναίκας θα πρόσθετα. Το τρομακτικά όμορφο φιλμ του Λάνθιμου μοιάζει να αιωρείται μέσα στην αλλόκοτη φούσκα που αφήνει από το στόμα του ο «θεός» Γουίλλιαμ Νταφόε. Το σίγουρο είναι πως ό,τι έχασε ο Γιώργος «μας» στα φετινά όσκαρ θα το κερδίσει στο μέλλον. Με μας στο πλάι του, είτε να τον χειροκροτούμε είτε να τον κράζουμε. Όσο για την Έμμα, την κινηματογραφική έκδοση μιας σύγχρονης απολαυστικής Φρίντας Κάλο, μια φράση της στην ταινία τα λέει όλα:
«Έζησα την περιπέτεια και δεν βρήκα παρά ζάχαρη και βία…».
Είναι η πραγματικότητα, γλυκιά μου. Η πραγματικότητα με την οποία θα αναμετρηθεί στο Μάλμε τον Μάιο και η έτερη Μπέλλα Μπάξτερ της καρδιάς μας, η Μαρίνα Σάττι. Με μας ή χωρίς εμάς. Είναι ο καθρέφτης μας. Η ανάγκη, πριν χαρούμε με το καθετί, να πωρωθούμε, να θυμώσουμε, να διχαστούμε. Ζάχαρη και βία. Θα μπορούσε να είναι στίχος που θα τραγουδούσαν παρέα, χορεύοντας με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, Μαρίνα και Έμμα στη σκηνή της Γιουροβίζιον. Μια ζαριά στο πάλκο των ονείρων και φύγαμε από όλα αυτά που μας θλίβουν και μας πληγώνουν. Ακόμα κι αν είμαστε εμείς οι ίδιοι.