Εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών που επικράτησαν το προηγούμενο διάστημα στη χώρα, στην αρχή μάλιστα του καλοκαιριού, είδαμε να ανεβαίνει στα ύψη και το πολιτικό θερμόμετρο, μετά από τα «πικάντικα» αποτελέσματα της κάλπης των ευρωεκλογών.
Οι πολίτες έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα – αυτοί που ψήφισαν αλλά κι εκείνοι που δεν ψήφισαν – όμως πολύ φοβάμαι πως οι πολιτικοί μας, όχι μόνο δεν αποτίμησαν σωστά το αποτέλεσμα της κάλπης, αλλά το υποτίμησαν κιόλας, για τους δικούς του λόγους ο καθένας.
Ο πρώτος αποδέκτης του μηνύματος αποδοκιμασίας της κοινωνίας ήταν η κυβέρνηση.
Το κυβερνών κόμμα αναμφίβολα σημείωσε και τις μεγαλύτερες απώλειες, αφού ο λογαριασμός που στάλθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου από τους πολίτες, κατέγραφε 13 ποσοστιαίες μονάδες πτώση και ένα εκατομμύριο λιγότερους ψηφοφόρους μέσα σε έναν χρόνο.
Το μήνυμα όμως ήταν μάλλον δυσανάγνωστο, αν κρίνουμε από την ερμηνεία που έδωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: «Οι πολίτες ζητούν από εμάς να λύσουμε ακόμα περισσότερα προβλήματα». Ανάλογο περιεχόμενο είχε και η δήλωση του πρωθυπουργού, την οποία όμως έσπευσαν άμεσα να «ξεπλύνουν» τα φίλια μέσα ενημέρωσης.
Αν αυτό κατάλαβε η κυβέρνηση μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, κατάλαβε λάθος! Άλλο ήταν το μήνυμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου και αφορούσε αναποτελεσματικές πολιτικές και αλαζονικές συμπεριφορές.
Δεν έκρινε την δυνατότητα, αλλά την αδυναμία της κυβέρνησης να λύσει τα σημαντικά προβλήματα της κοινωνίας.
Οι πολίτες δεν ζητούν από την κυβέρνηση «να πατήσει γκάζι» όπως κακώς ανέγνωσε ο πρωθυπουργός, αλλά να αντιμετωπίσει επιτέλους με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα και με το ανάλογο πολιτικό θάρρος τα μείζονα προβλήματα της καθημερινότητας, τα οποία όμως δεν έχει καταφέρει να λύσει έως τώρα.
Να αφήσει στην άκρη τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, που αν και ακριβοπληρωμένα δεν απέδωσαν τελικά και να αντιμετωπίσει – με πολιτικούς και όχι με επικοινωνιακούς όρους – την δύσκολη πραγματικότητα. Γιατί, οι διαρκώς αναρριχόμενες τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ δεν πέφτουν με τα σαχλά σποτάκια στο TikTok, ούτε η ακρίβεια «εξαγνίζεται» από την στρατιά των «παπαγάλων» που επιχειρούν να μας επιβάλουν την άποψη ότι «ο Μητσοτάκης έχει πάντα δίκιο».
Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε και στην αλαζονεία κάποιων στελεχών του. Η αλαζονεία της εξουσίας όμως χαρακτηρίζει πρωτίστως τον εξουσιαστή και έπειτα τους συνεργάτες του…
Η ΝΔ την Κυριακή των εκλογών κατέγραψε ένα κακό αποτέλεσμα. Δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν και ένα σημαντικό πλήγμα για τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το εκλογικό σώμα δεν απέσυρε την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού, ο οποίος εξακολουθεί να υπερέχει έναντι των αντιπάλων του, όμως δεν είναι πλέον εκείνος ο απόλυτος κυρίαρχος.
Τα «φτερά» του «ψαλιδίστηκαν» για πρώτη φορά το βράδυ της 9ης Ιουνίου. Με «κουτσουρεμένα» τα «φτερά» και με έκδηλη την ταραχή του, ο πρωθυπουργός έκανε έναν βιαστικό και τιμωρητικό ανασχηματισμό, ως απάντηση στο μήνυμα της κάλπης.
Ήταν μια βεβιασμένη, αλλά όχι αναγκαία ενέργεια, που προσπέρασε την αυτοκριτική και στάθηκε κυρίως στην «Κρητική» επίδοση του κόμματος σε τούτες τις εκλογές. Στις «τιμωρημένες» περιοχές δεσπόζουν Ηράκλειο και Πειραιάς. Στο «μεγάλο λιμάνι» ως φαίνεται τα «νερά» εξακολουθούν να είναι «ταραγμένα».
Ο τέως πλέον υπουργός Ανάπτυξης ήταν ο μόνος από την κυβέρνηση που τόλμησε να μιλήσει για «εγχώρια αισχροκέρδεια» και πήγε… σπίτι του. Αντίθετα, η «expert των διαρροών των emails» στο Υπουργείο Εσωτερικών και πανίσχυρο «μέλος» της «αυλής» του Μητσοτάκη, μετακινήθηκε απλώς στο υπουργείο Εργασίας.
Ελπίζω μόνο, το πρόστιμο που θα κληθούμε να πληρώσουμε εμείς οι πολίτες ετούτη τη φορά σε αυτό το υπουργείο, να είναι μικρότερο από τις 400.000 ευρώ που πληρώσαμε στο προηγούμενο, για «χάρη» αυτής της… κυρίας! Ετούτη είναι λοιπόν η περίφημη «αξιολόγηση» των στελεχών της κυβέρνησης;
Εξίσου όμως ηχηρό μήνυμα από τους πολίτες πήγε και στην πλευρά της αντιπολίτευσης. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μόνο ευχάριστα δεν ήταν για ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και δεν μπορεί να ισχυριστεί κανένας ότι, με ποσοστό 14,92 ο Στέφανος Κασσελάκης και 12,79 ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί, είτε ο ένας είτε ο άλλος, να προσδοκούν τον κυρίαρχο ρόλο που φαντάζονται.
Ειδικά όταν, σε μια κατάσταση ραγδαίας φθοράς της κυβέρνησης και με ποσοστό περίπου 20% στα δεξιά της ΝΔ, δεν κατάφεραν να προσελκύσουν ψηφοφόρους, ενώ έκαναν και πάρα πολλά λάθη. Το γεγονός ότι, τα δύο βασικά κόμματα του χώρου της Κεντροαριστεράς δεν έπεισαν τους ψηφοφόρους, αλλά και τους νέους, θα πρέπει να αποτελέσει το κεντρικό σημείο προβληματισμού και των δύο πλευρών.
Πριν από κάμποσους μήνες είχε πραγματοποιηθεί πολιτική εκδήλωση με το ερώτημα, «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;». Το ερώτημα εξακολουθεί έως και σήμερα να μένει αναπάντητο. Οι απαντήσεις όμως στο ερώτημα, αν δοθούν, θα πρέπει να δοθούν άμεσα!
Το ζήτημα των προοδευτικών συγκλίσεων είναι κεντρικό για τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο και μένει να βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο θα πραγματοποιηθούν αυτές οι συγκλίσεις. Αυτό θα είναι εφικτό να γίνει, αφού όμως πρώτα απαντηθούν με ειλικρίνεια μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα που έχουν σχέση με το πώς τοποθετείται σήμερα η σύγχρονη Κεντροαριστερά απέναντι στα βασικά προβλήματα της κοινωνίας.
Αυτή είναι η μεγάλη ώρα, γιατί αυτή είναι και η πιο κρίσιμη περίοδος για το χώρο και ουδείς δικαιούται «να σφυρίζει αδιάφορα», εκτός και αν περιορίζει το ενδιαφέρον του στο προσωπικό συμφέρον, αδιαφορώντας για το κοινό καλό.
Τώρα θα πρέπει να καθίσουν όλοι τους στο ίδιο τραπέζι, όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά να συνεισφέρουν στην πρόοδο του τόπου, για να ξεκινήσει άμεσα η συζήτηση για το πώς μπορεί να υπάρξουν δυνατότητες ευρύτερης συνεννόησης και δημιουργίας ενός δημοκρατικού μετώπου απέναντι στις πολιτικές της Δεξιάς, που δεν συγκινούν αλλά απωθούν τους πολίτες που αναζητούν εναλλακτικές διεξόδους, οι οποίες όμως σήμερα δεν υπάρχουν.
Στη Γαλλία, τόλμησαν και συνασπίστηκαν. Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Κομμουνιστές και Ανυπότακτη Γαλλία, «τα βρήκαν» και κατεβαίνουν στις εκλογές με κοινό πρόγραμμα και υποψηφίους, για να ανακόψουν την πορεία της Λεπέν προς την εξουσία. Αφού τα κατάφεραν στη Γαλλία, γιατί όχι και στην Ελλάδα;
Όλοι όσοι ενδιαφέρονται να συμβάλουν σε αυτήν την προσπάθεια δημιουργίας μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς, θα δώσουν τη δυνατότητα στον προοδευτικό χώρο να λάβει θέση και να απαντήσει στα μεγάλα ζητήματα της ακρίβειας, της αναδιανομής του πλούτου, της δίκαιης φορολόγησης, της δημιουργίας θέσεων εργασίας με καλές αμοιβές, της κατοχύρωσης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, της προστασίας του Κράτους Δικαίου, της διαφάνειας και της υπεράσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Οι καιροί είναι κρίσιμοι και χαλεποί. Κρίσιμες θα είναι και οι όποιες αποφάσεις ληφθούν – αν τελικά ληφθούν – οι οποίες θα ενθαρρύνουν την συνάντηση προσώπων από διαφορετικά σημεία του προοδευτικού χώρου, αφήνοντας πίσω προσωπικά συμφέροντα και αρχηγικές φιλοδοξίες. Θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα του ρόλου τους, αλλά και του χρέους τους απέναντι στον τόπο και την ιστορία του.
Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος ότι θα συμβούν όλα αυτά τα «μαγικά», γιατί γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να γίνουν πράξη. Γιατί ξέρω καλά πόσο εύθραυστη είναι η ενότητα και πόσο εύκολη η διάσπαση στην Κεντροαριστερά. Ήδη «ηχούν τα όργανα» στο ΠΑΣΟΚ και θα «ηχήσουν» κι αλλού, μετά την γκρίνια των αποτελεσμάτων, στρέφοντας την κριτική τους, όχι στις ευθύνες των πολιτικών επιλογών τους που έφεραν αυτά τα αποτελέσματα, αλλά μόνο στα πρόσωπα και τις ηγεσίες τους.
Φοβάμαι πως εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, να βυθιστούν αυτά τα κόμματα σε μια παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας, ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, που θα σημάνει όμως τότε και την ολοκληρωτική απαξίωσή τους.
Προσερχόμενος στην τελευταία κάλπη έλεγα πως, τα τρία χρόνια που ακολουθούν θα τα διαβούμε χωρίς εκλογές. Τώρα το παίρνω πίσω.
Είναι το μόνο που σίγουρα δεν θα συμβεί.