Μέσα στον καταιγισμό όλων αυτών των άσχημων ειδήσεων που κατακλύζουν την επικαιρότητα, με τους άδοξους θανάτους των θυμάτων της πανδημίας, τις άγριες δολοφονίες, τις φρικτές γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις, τους εκβιασμούς, τις ληστείες, και όλες εκείνες τις εγκληματικές συμπεριφορές, που ενώ μας αναστατώνουν προς στιγμήν, δεν μας συγκινούν πια και αποκαλύπτουν με τον πλέον τραγικό τρόπο το «μεγαλείο» της ανθρώπινης ματαιότητας, ξαφνικά ξεπροβάλει σαν χειμωνιάτικη λιακάδα μια καλή είδηση που κάνει τη διαφορά! Ένα καλό νέο, απ’ όπου κι αν αυτό προέρχεται, είναι αρκετό για να μας συγκινήσει, να μας ευαισθητοποιήσει και να μας δώσει έναν λόγο να αισιοδοξούμε ξανά.
Μια τέτοια καλή είδηση διάβασα πρόσφατα από την τελευταία και πάντα ενδιαφέρουσα σελίδα της «ΠΑΤΡΙΔΑΣ», μέσα από τη στήλη «ΧΘΕΣ…ΣΗΜΕΡΑ…ΑΥΡΙΟ», που έφερε τον τίτλο «Μια ξεχωριστή ιστορία».
Μια πραγματικά ξεχωριστή και τρυφερή ανθρώπινη ιστορία, όπου μέσα από την ανάγνωση των λιγοστών γραμμών της αναφοράς του συντάκτη, απελευθερώθηκε τόσο έντονο συναίσθημα, τόση βαθιά συγκίνηση, που ένιωσα την ανάγκη να ψάξω και να βρω τις λεπτομέρειες γύρω από αυτήν την ιστορία και να τις μοιραστώ στη συνέχεια με τους αναγνώστες αυτού του άρθρου.
Αν και δεν πρόκειται για πρόσφατη ιστορία, εντούτοις στους χαλεπούς και καταθλιπτικούς καιρούς που ζούμε, αναζητάμε διεξόδους τρυφερότητας και αισιοδοξίας και αυτό το γεγονός αποτελεί μια τέτοια διέξοδο.
Πριν από πενήντα και πλέον χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, η μεταφορική εταιρεία του Λονδίνου με την επωνυμία «London Transport» προσέλαβε τον Oswald Laurence, έναν άσημο θεατρικό ηθοποιό και αφανή ρεπόρτερ, για να δανείσει τη φωνή του καταγράφοντας το ηχογραφημένο μήνυμα «Mind the gap» (δηλαδή, προσοχή στο κενό), προειδοποιώντας τους επιβάτες της πλατφόρμας της Βόρειας Σιδηροδρομικής Γραμμής στο Embankment Station, να προσέχουν το κενό που υπήρχε μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας, για να μην συμβεί κάποιο ατύχημα.
Την χαρακτηριστική φωνή του Laurence μέσα από το ηχογραφημένο μήνυμα, είχαν ακούσει αμέτρητες φορές εκατομμύρια Λονδρέζοι, αλλά και εκατομμύρια τουρίστες επίσης που επισκέπτονταν τον συγκεκριμένο σταθμό.
Μια παρουσία όμως ξεχώρισε ανάμεσα στο πλήθος των ανώνυμων επιβατών.
Μια γυναικεία φιγούρα, που για πολλά χρόνια, με την αδιάλειπτη παρουσία της εκεί, αποτέλεσε την πλέον εμβληματική μορφή της αποβάθρας. Η μυστηριώδης γυναίκα επισκεπτόταν σχεδόν καθημερινά τον σταθμό και αφού καθόταν σε ένα παγκάκι, άκουγε ξανά και ξανά την αυστηρή αλλά ταυτόχρονα καθησυχαστική φωνή του Laurence, κάθε φορά που επιβιβάζονταν οι επιβάτες στο συρμό.
Είχε όμως έναν λόγο ισχυρό για να συμπεριφέρεται έτσι η κυρία αυτή. Η άγνωστη γυναίκα και πρωταγωνίστρια της ιστορίας, λέγεται Margaret McCollum και υπήρξε σύζυγος του Laurence. Γνωρίστηκαν το 1992 στο Μαρόκο, αγαπήθηκαν αληθινά και έζησαν μαζί έως το 2007 όπου και απεβίωσε ο Laurence.
Από τότε και μετά που τους χώρισε ο θάνατος, η Margaret βρήκε έναν δικό της ιδιαίτερο τρόπο να βρίσκεται «κοντά» στον αγαπημένο της. Πήγαινε συχνά στον σταθμό, καθόταν στο παγκάκι και περίμενε υπομονετικά τα επόμενα τρένα να περάσουν για να ακούει και πάλι τη φωνή του αγαπημένου της συζύγου. Τα τρένα περνούσαν και έφευγαν μαζί με τα χρόνια, αλλά έβρισκαν πάντα εκεί, καθισμένη και σκεπτική στο ίδιο παγκάκι την συμπαθή γυναικεία φιγούρα, να προσπαθεί να ζωντανεύει τις αναμνήσεις της…
Η εξέλιξη της τεχνολογίας όμως, επέβαλε τον εκσυγχρονισμό του σταθμού. Τα αναλογικά συστήματα ψηφιοποιήθηκαν σε ολόκληρο το δίκτυο και έτσι, την 1η Νοεμβρίου του 2012 η γραφική φωνή του Laurence όχι μόνο έπαψε πια να ακούγεται, αλλά και αντικαταστάθηκε από μια ψυχρή ηλεκτρονική ηχογράφηση.
Οι περισσότεροι από τους συχνά μετακινούμενους επιβάτες μέσω αυτού του σταθμού, αντιλήφθηκαν μεν μια διαφορά στον ήχο της καθημερινής τους συνήθειας, αλλά δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία. Όμως μια αναστατωμένη κυρία προσέγγισε τότε την υποδοχή του σταθμού διαμαρτυρόμενη για την παύση της φωνής του Oswald. Φυσικά, η κυρία αυτή δεν ήταν άλλη από την Margaret, την χήρα του Oswald.
Αφού αποκάλυψε στο προσωπικό του σταθμού τον λόγο της παρουσίας της εκεί όλα αυτά τα χρόνια, τους εξήγησε πόσο πολύ πληγώθηκε από την εξέλιξη αυτή και τους ζήτησε να της επιδώσουν ένα αντίγραφο της φωνητικής ηχογράφησης του συζύγου της, που δεν θα ακουγόταν πλέον στον σταθμό.
Η ξεχωριστή ιστορία της κυρίας Margaret, προφανώς συγκίνησε τους εργαζόμενους της εταιρείας και προς μεγάλη της έκπληξη αποφάσισαν, όχι μόνο να της επιδώσουν το απομαγνητοφωνημένο ηχητικό απόσπασμα, αλλά προχώρησαν και ένα βήμα παραπέρα.
Τον Μάρτιο του 2013, η χαρακτηριστική προειδοποιητική φωνή του Laurence, επέστρεψε και πάλι στην πλατφόρμα της Βόρειας Γραμμής στο Embankment Station του Λονδίνου.
Η γνώριμη φωνή του ηθοποιού που ηχογραφήθηκε πριν από πενήντα χρόνια, ακούγεται συνεχώς από τότε και στο εξής έως και σήμερα στην αποβάθρα, για να εφιστά την προσοχή στους επιβάτες του σταθμού, αλλά και για να δίνει το «παρόν» στη ζωή της γυναίκας με την οποία αγαπήθηκε!
Η βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» εντόπισε κάποια στιγμή τη χήρα του Laurence και αποκάλυψε την ταυτότητα του άνδρα που η φωνή του τον έκανε «Mr Gap». Η ίδια η κυρία Margaret δήλωσε με συγκίνηση για τον αγαπημένο της σύζυγο, αλλά και για την συνήθειά της να τον «συναντά» στο συγκεκριμένο σταθμό, στο Μετρό του Λονδίνου:
«Δεν ήταν ποτέ μακριά από το μυαλό και την καρδιά μου. Το να ξέρω ότι μπορούσα να πάω εκεί οποιαδήποτε στιγμή και να ακούσω τη φωνή του, ήταν για μένα απλά υπέροχο…!».
Η τρυφερή αυτή και συγκινητική ανθρώπινη ιστορία, έρχεται σε μια πεζή και αδιάφορη εποχή σαν και τη δική μας, για να μας υπενθυμίσει ότι, υπάρχουν αληθινές αγάπες που αντέχουν στο χρόνο, ακόμα και μετά θάνατον.
Μας υπενθυμίζει όμως επίσης ότι, τελικά η ίδια η ζωή είναι εκείνη που εξακολουθεί να «γράφει» τα πιο συναρπαστικά σενάρια…