Μέσα στον παλμό των εκτελουμένων δημοτικών έργων, στη καρδιά (στο σταυρό) της πόλης μας, είτε επί της Λεωφόρου Δικαιοσύνης (πάλαι ποτέ ονομαζόμενη Βασιλέως Κωνσταντίνου 1960), είτε επί της οδού Ίδης, είτε επί της Λεωφόρου Καλοκαιρινού (πάλαι ποτέ Πλατιά Στράτα), που, από τα λεγόμενα της δημοτικής Αρχής, θα αλλάξουν το όλο σημερινό τους τοπίο και θα πραγματοποιηθεί μια αλλαγή στην όψη ή στη χρήση των δρόμων αυτών, είπαμε να κάνουμε μια «τελευταία περασά» από αυτούς τους δρόμους, έστω και με τα συνεργεία εν δράσει, για να τους αποχαιρετήσουμε μετά από τόσα χρόνια που μας έκαναν παρέα με την παρέα μας και τους είχαμε συνηθίσει στη σημερινή τους μορφή.
Αλήθεια, γυρίζουμε πίσω του ρολογιού τους δείκτες κάμποσες δεκαετίες, γιατί ο καθένας και η καθεμιά έχει, έστω και μια μικρή–μικρή ανάμνηση από ένα μικρό ή μεγάλο, φωτεινό ή σκοτεινό, σημαντικό ή ασήμαντο, γειτονικό ή περαστικό στέκι των δρόμων αυτών.
Κι έτσι, με το ρολόι σταματημένο, στεκόμαστε σε μια γωνιά των δρόμων αυτών και φέρνουμε πίσω στο μυαλό μας όλες εκείνες τις θύμησες που μας συνδέουν με τους δρόμους αυτούς. Είναι τόσες πολλές και κάθε μια με τη δική της ιστορία.
Ακόμη μια πλειάδα συναισθημάτων πλημμυρίζουν την ψυχή μας. Χαρά, πόνος, λύπη, συγκίνηση, γιατί εκείνη η παλιοπαρέα, που δημιούργησε τότε το σημερινό συναίσθημα δεν υπάρχει πια, ή κι αν υπάρχει … κάπου αλλού υπάρχει.
Τι κι αν πέρασαν όμως τα χρόνια…εμείς θυμόμαστε, σπιθαμή προς σπιθαμή, τα σημεία των δρόμων των νεανικών μας χρόνων! Και σήμερα εκείνο το σημείο, που ήταν κάποτε σταθμός ζωής, σήμερα αλλάζει, αλλά εμείς στεκόμαστε σε εκείνο ακριβώς το σημείο και αναπολούμε και πάντα θα το θυμόμαστε όσο ζούμε!
Δεν είναι πρόθεσή μας να κρίνουμε την όλη διεργασία της διασκευής των δρόμων αυτών. Εμείς δεν ξεχνούμε τους δρόμους αυτούς, γιατί για μας δεν ήρθε το σούρουπο ακόμη!
Μετά από την περιήγησή μας στις κατασκευαζόμενες στράτες φτάσαμε στον πολύ εμπορικό, άλλοτε και σήμερα δρόμο, που φέρει την ιστορική χρονολογία αποτίναξης του τουρκικού ζυγού: 1821.
Στο δρόμο αυτό δεν έχουν αρχίσει ακόμη κατασκευαστικά έργα και με περισσότερη άνεση και ευκολία τον περιδιαβήκαμε, αργά- αργά, φέρνοντας στο μυαλό μας την παλιά αίγλη του δρόμου αυτού.
Στον σμικρυθέντα, κατά τη δεκαετία του `60, αυτό δρόμο, υπήρχαν καταστήματα παραδοσιακών τεχνών, που δυστυχώς δεν υπάρχουν επί των ημερών μας (Σαγματοποιεία, χαλκουργεία, σχοινοπλοκάδικα, μουτάφικα, μουτάφης = σχοινοποιός), κατασκευή ελαιόπανων με τρίχα κατσίκας κ.ά. ).
Για θυμηθείτε τις γκαζιέρες, όσοι είχατε την «τύχη» (!) να μαγειρεύατε σ΄αυτές. Σ’αυτόν το δρόμο τις έβρισκες ή τις επιδιόρθωνε ο κάτοχος.
Αλήθεια, ποιος δεν θυμάται τον «Αραστά» (σημερινό ξενοδοχείο El Greco) με τα διάφορα καταστήματα (κάρβουνα, καφενεία κ.λ.π.) και τους άδολους, θυμόσοφους, καλοκάγαθους, φιλικούς, καλαμπουρτζήδες μαγαζάτορες της γύρω περιοχής, που κάθε πρωί στο μικρό καφενεδάκι σαν μαζευόντουσαν για να απολαύσουν τον καφέ στα κάρβουνα αρέσκονταν να πειράζουν “ο γεις τον άλλο”, με μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη, ευγένεια, αγάπη, προσφορά, αλτρουισμό, ομόνοια και προπάντων χωρίς φθόνο και μίσος.
Θεέ μου, τι αξέχαστη και ανεπανάληπτη εποχή!
Ανηφορίζοντας, επί της αριστερής πλευράς, υπήρχε το δεύτερο ζαχαροπλαστείο, στο οποίον επιτρεπόταν, ως σπουδαστές Ακαδημίας ή ως έφεδροι αξιωματικοί (το πρώτο ήταν του Ραφτόπουλου επί της Δικαιοσύνης, σήμερα ρολόγια ΩΜΕΓΑ), με τις βιεννέζικες καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπεζάκια, να απολαύσουμε ένα ποτό ή ένα από τα σπεσιαλιτέ κωνσταντινοπολίτικα γλυκίσματα ή πάστα σοκολατίνα, αμυγδάλου, κρέμα, ρυζόγαλο, γλυκά κουταλιού, ένα υποβρύχιο (βανίλια) κλπ.. κλπ…
Σ’ αυτό το ξεχωριστό της εποχής και αξιοπρεπές ζαχαροπλαστείο «Βασιλειαδη», με το μικρό-μικρό καμαρωτό παραθυράκι, που έβλεπε στην κουζίνα, συνάντησα την εποχή εκείνη ένα γερο-σοφό δάσκαλο ( αχ! αυτοί οι δημοδιδάσκαλοι πόσο σπουδαίο και αποδοτικό έργο επιτελούσαν και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην ζωή μας!
Μας δίδαξαν την άψογη συμπεριφορά και εμφάνιση, εσωτερική και εξωτερική, την αφοσίωση στο καθήκον, την λαχτάρα της μάθησης και την αγαλλίαση της ψυχής μετά την επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού)!
Ο γερο-σοφός λοιπόν, λάτρης της μάθησης, όταν πληροφορήθηκε την ιδιότητά μου, (νέος δημοδιδάσκαλος τότε), με πατρική στοργή και με περίσσια αγάπη με συμβούλευσε τα παρακάτω και με τα οποία παροτρύνω τους νέους της σημερινής εποχής, νομίζοντας έτσι πως συμβάλλω κατά τι στην καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής τους.
«Στις δύσκολες στιγμές, που θα βρεθείς στο διάβα της ζωής (εργασία, παρέα κλπ ) πράττε με υπομονή και όχι με εκνευρισμό, Διασκέδαζε την κάθε κατάσταση, Σπεύδε βραδέως στις αποφάσεις σου, για να φτάσεις γρήγορα στο σωστό αποτέλεσμα!
Άδραξε της ευκαιρίας!
Ύψωσε τη φωνή και το ανάστημά σου εκεί που πρέπει και… Όταν είσαι έτοιμος να εκραγείς, αλλά η έκρηξη αυτή πιθανόν να πλήξει εσένα, μην μιλήσεις, μην προβείς σε κάποια πράξη, μην απαντήσεις στις προκλήσεις του άλλου, αλλά κάνε μια στροφή, με ευγενικό τρόπο, γύρω από τον εαυτό σου, πήγαινε 10,20,30, 50 μέτρα μακριά και επέστρεψε για να απαντήσεις.
Η πρότερη ψυχική αγανάκτηση, ο θυμός κλπ έχουν αισθητά υποχωρήσει και με άλλη διάθεση είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις την προηγούμενη πολύ εκνευριστική ίσως συζήτηση είτε αυτή γίνεται με πολύ φιλικό σου πρόσωπο είτε με το παιδί σου! είτε με το σύντροφο της ζωής σου, είτε, είτε… Αυτές, αγαπητοί μου φίλοι, είναι οι συμβουλές που μου έδωσε ο Άνθρωπος της γνώσης και της διδασκαλίας της εποχής εκείνης και ομολογώ ότι είχαν άριστα αποτελέσματα στην μετέπειτα ζωή μου. Έτσι, συμβουλεύω, παρ’ότι δεν είμαι ειδικός, να λύνονται οι όποιες διαφορές ή αντιθέσεις και όχι με διάφορες ακατονόμαστες ύβρεις και χειροδικίες, που μόνον άσχημα και δυσάρεστα αποτελέσματα φέρνουν στην ζωή μας.
Μια ζωή που είναι τόσο ωραία μα τόσο σύντομη, όσο σύντομο είναι ένα σέρτικο τσιγάρο όταν το φουμάρεις, θέλει δε, επιζητεί η ζωή να την φουμάρεις και όχι να σε φουμάρει εκείνη.
Όταν εφαρμόζεις αυτά διερωτάται εκείνος που δεν τα εφαρμόζει: Αυτός τι καπνό φουμάρει; Τι είδους άνθρωπος είναι, ποιου χαρακτήρα, ποιων κοινωνικών αντιλήψεων;
Μήπως πρέπει να τον μιμηθώ;
Προχωρώντας με γοργά βήματα λόγω της ώρας φτάσαμε εκεί που κάποτε υπήρχε το κουρείο του Μηνά Παπάζογλου, το οποίο ήταν η φωλιά του Ο.Φ.Η. Θυμηθήκαμε την αγωνία, την αγάπη, το πάθος του ανθρώπου αυτού για την ηρακλειώτικη ομάδα μας, τον ΟΦΗ.
Ο Άνθρωπος αυτός και τη ζωή του έδινε ακόμη. Οι παλιοί Ηρακλειώτες οπαδοί ττης ομάδας θα θυμούνται ίσως πιο πολλά από εμάς.
Οι φωτογραφίες, οι σημαίες και οι αφίσες των παικτών και ανθρώπων του Ο.Φ.Η. είχαν καλύψει όλους τους τοίχους του κουρείου.
Πόση χαρά, πόση αγάπη, πόσο σεβασμό και πολιτισμό σκορπούσε παντού ο «Κουρέας του ΟΦΗ» όπως τον λέγαμε τότε.
Εκεί, στη γωνία 1821 και Καρτερού, τελείωσε η περιδιάβασή μας στους ιστορικούς δρόμους του κέντρου της πόλης μας, στο “σταυρό” της πόλης, με τις όποιες θύμησες και αναμνήσεις, γιατί απ’ εκεί και πάνω φτάνουμε στην πλατεία Αρκαδίου, η οποία είναι γνωστή στους περισσότερους ως Χεϊτάν Ογλού ή Σεϊτάν Ογλού =παιδί του διαβόλου.
Και επειδή η ψυχή μας σήμερα ξεχείλισε από αναμνήσεις των περασμένων νεανικών μας χρόνων, την αφήσαμε για μια άλλη «περασά» μας, γιατί εκεί χρειάζεται μια ιδιαίτερη περιγραφή περιδιάβασης.
Μοίρασα τα απομεινάρια των αναμνήσεών μου, γύρω από τον ιστορικό δρόμο 1821 της πόλης μας, με ένα πισωγύρισμα του ρολογιού της ζωής και ξέρω ότι…
Ένα ρολόι είναι η ζωή,
και πίσω δε γυρίζει..
σα θα γυρίσει θύμισες,
το νου σου πλημμυρίζει!