Μάιος 2021: «Τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Προστασίας της Δημόσιας Υγείας έναντι του κορονοϊού, της Επιτροπής Αντιμετώπισης Έκτακτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας και της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν, ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους»
Πρόκειται ουσιαστικά για απονομή ασυλίας στα μέλη των επιτροπών και παραγραφή των συνεπειών των κυβερνητικών σχεδιασμών της διαχείρισης της πανδημίας μέσω της σιωπής, την οποία κατά τρόπο ανταποδοτικό επιβάλλει το δικαστικό ακαταδίωκτο ανεύθυνο και ανεξέλεγκτο των μελών, έναντι δικαστικών διώξεων.
Ακαταδίωκτο, ανεύθυνο και ανεξέλεγκτο, που φαίνεται να έχουν λογική βάση, γιατί η έκφραση της επιστημονικής γνώμης, όπως, θεωρητικά είναι ο ρόλος της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων, πρέπει να είναι ελεύθερη και οι εκφραστές της δεν εκβιάζονται ούτε διώκονται.
Όμως, εφόσον η κυβέρνηση έπαιρνε και παίρνει τις αποφάσεις της, βάσει των εισηγήσεών και προτάσεων των επιτροπών τα μέλη τους αποκτούν εξουσία και κατά συνέπεια ευθύνες τις οποίες οφείλουν να αναλαμβάνουν. όπως προτρέπει ο Σόλων. «Ευθύνας ετέρους διδόναι κι αυτός ύπεχε».( Όταν αξιώνεις ευθύνες άλλων, πρέπει να αναλαμβάνεις τις δικές σου). Στο πλαίσιο της αποκτώμενης εξουσίας, το παρεχόμενο με την τροπολογία ακαταδίωκτο ανεύθυνο και ανεξέλεγκτο των μελών των αναφερόμενων επιτροπών, στερείται ηθικής και νόμιμης βάσης.
Ηθικής, γιατί ο τρόπος που λειτούργησαν και λειτουργούν οι επιτροπές απέδειξε με τον πλέον πειστικό τρόπο, πως η ιατρική επιστήμη μέσω των αντιπροσώπων της ως μέλη των επιτροπών, συμβάλλει άμεσα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων και έμμεσα στην άσκηση πολιτικής, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να υπηρετήσει οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Γεγονός, που κάθε άλλο παρά ηθικό δικαίωμα ακαταδίωκτου τεκμηριώνει. (Σας θυμίζει κάτι ο πόλεμος των εμβολίων, της μάσκας, του τεστ αυτό-διάγνωσης με τους διαγωνισμούς των απ’ ευθείας αναθέσεων…; ).
Με τις εισηγήσεις και τις προτάσεις τους, τα μέλη των επιτροπών συνέβαλλαν και συμβάλλουν αναντίρρητα, στη διαμόρφωση των κυβερνητικών αποφάσεων και των προληπτικών και θεραπευτικών μέτρων, διαχείρισης της πανδημίας.
Σχεδιασμοί και μέτρα, που εξωτερικεύονται ως κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες πρέπει και οφείλουν να λαμβάνονται κατά συνείδηση. Το συμβουλευτικό έργο των επιτροπών, ασφαλώς και δεν συνεπάγεται εκ των προτέρων νομιμοποίηση, των πράξεων της κυβέρνησης ούτε φυσικά των συνεπειών του έργου των μελών τους, γιατί μια κατά συνείδηση πολιτική πράξη, ή μια συμβουλή των μελών της επιτροπής, που πρέπει κατά τεκμήριο να είναι ηθική δεν είναι πάντα και νόμιμη.
Αλήθεια! Πόσο ηθικό μπορεί να είναι, η εκπρόθεσμη και προληπτική εξασφάλιση από την κυβέρνηση του ακαταδίωκτου ανεύθυνου, και ανεξέταστου γνώμης και ψήφου, εκείνου, που την συμβουλεύει…;
Νόμιμης, γιατί το περιεχόμενο της τροπολογίας, έρχεται σε αντίθεση με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Συντάγματος, οι οποίες ρητά καθορίζουν τις προϋποθέσεις και τον τρόπο παροχής αμνηστίας με την αναφορά ότι: [sic] Αμνηστία* παρέχεται μόνο για πολιτικά εγκλήματα, με νόμο που ψηφίζεται από την Ολομέλεια της Βουλής με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
Αμνηστία για κοινά εγκλήματα δεν παρέχεται ούτε με νόμο. Άλλωστε, με το υπ’ αριθ 1221/2014 βούλευμα του το συμβούλιο του Άρειου Πάγου έχει εκφράσει έντονες αντιρρήσεις για τη συνταγματικότητα ρυθμίσεων ακαταδίωκτου σε δημόσια πρόσωπα γιατί με τις ευνοϊκές αυτές ρυθμίσεις επέρχεται αδικαιολόγητη ευνοϊκή μεταχείριση δημόσιων λειτουργών.
Αλήθεια! Πόσο νόμιμο μπορεί να είναι το περιεχόμενο τροπολογίας που αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας του Συντάγματος (άρθρο 4) , που ορίζει ότι: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις…;
Όμως, τι ακριβώς επιδιώκει η κυβέρνηση με μια πρωτοβουλία χωρίς ηθική και νόμιμη βάση, που αγγίζει τα όρια της πολιτικής διαπλοκής, όταν στη Δημοκρατία οι ευθύνες διαπιστώνονται και καταλογίζονται από δικαστικές διαδικασίες και παραγράφονται μόνο μέσα από τους θεσμούς της παραγραφής, που ως θεσμός δικαίου είναι αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης και της χάριτος, που με βάση το άρθρο 47 του Συντάγματος είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της προέδρου της Δημοκρατίας; Την απάντηση στην κυβερνητική πρωτοβουλία δίδουν οι εξελίξεις.
Όταν αποκαλύφτηκε το περιεχόμενο πρακτικών επιτροπής, που πεισματικά αρνείτο η κυβέρνηση και οι τραγικές συνέπειες των αναποτελεσματικών οριζόντιων μέτρων της διαχείρισης της πανδημίας άρχισαν να δημιουργούν έντονες κοινωνικές διαμαρτυρίες και προϋποθέσεις κοινωνικής αναταραχής με σοβαρό πολιτικό κόστος, η κυβέρνηση κατά την Ευαγγελική ρήση, «τούτο ποιείν κα κείνον μη αφιέναι » πρώτον: (τούτο ποιείν), εξασφαλίζει προληπτικά θεσμική προστασία στα μέλη των επιτροπών, ένας βασικός παράγοντας της διαχείρισης της πανδημίας, ανταμείβοντας τα για τη βοήθεια στο κυβερνητικό αφήγημα αντιμετώπισης της πανδημίας, αλλά στην πραγματικότητα εξαγοράζει τη σιωπή τους για την πολιτική χειραγώγηση των αποφάσεων τους, που τα διαρρεύσαντα πρακτικά, άφησαν να εννοηθούν.
Δεύτερον: (κα κείνον μη αφιέναι), αμνηστεύει στην ουσία, αφού δεν μπορούν να αναδειχτούν ένεκεν του ακαταδίωκτου, τα πολιτικά της εγκλήματα που οδήγησαν σε χιλιάδες θανάτους, στη διάλυση του Συστήματος Δημόσιας Υγείας και στην οικονομική καταστροφή της χώρας.
Όταν διακεκριμένοι εκπρόσωποι του νομικού κόσμου έχουν εκφράσει έντονες επιφυλάξεις για τη Συνταγματικότητα του περιεχομένου της τροπολογίας, προκαλεί κατάπληξη αλλά και σοβαρό προβληματισμό η χαρακτηριστική απουσία εθελούσιας αποποίησης από τα ίδια τα μέλη των επιτροπών, των προνομίων της προκλητικής τροπολογίας. Μέλη επιτροπών, επιστήμονες διακεκριμένου κύρους και ήθους αλλά και επαγγελματικής καταξίωσης τους οποίους πρέπει να χαρακτηρίζει υπευθυνότητα, που ως αρετή δεν ορίζεται νομικά ούτε κατοχυρώνεται θεσμικά.
Οι όψιμοι βερμπαλισμοί μεμονωμένων μελών των επιτροπών για αποποίηση του ακαταδίωκτου, που συσχετίστηκε με την ασυλία του συνόλου του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού της χώρας, οι υποκριτικές αναφορές έκφρασης λύπης, οι επικλήσεις για κυβερνητικό αιφνιδιασμό και εν κρυπτώ προώθηση της τροπολογίας, δεν ξεπλένουν την καταισχύνη μιας ιδιοτελούς κυβερνητικής πρωτοβουλίας στα όρια πολιτικής διαπλοκής, που στερείται ηθικής και νόμιμης βάσης.
*Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της αμνηστίας και της παραγραφής είναι στο ότι η αμνηστία εκμηδενίζει αναδρομικά το έγκλημα με όλες τις συνέπειές, ενώ η παραγραφή εξαλείφει μόνο το αξιόποινο της πράξης. Ασυλία χαρακτηρίζεται γενικά το προνομιακό καθεστώς ελευθερίας συγκεκριμένων προσώπων όπου παρέχεται επίσημη προστασία από καταδίωξη.