Μια κοινωνία άλλοτε ευημερεί και άλλοτε περνά δύσκολες μέρες. Στους καιρούς, λοιπόν, της κοινωνικής ευημερίας, όλοι οι πολίτες ζουν και αντιμετωπίζουν τα ατομικά τους ή τα κοινά προβλήματα, ως γνωστόν, με διορατικότητα και συνεργασία.
Πότε, όμως, μια κοινωνία ευημερεί; Πότε, ξεπερνώντας τα μικρομέγαλα καθημερινά εμπόδια της ζωής, βοηθά τους ανθρώπους της να φτάνουν στην ψυχική γαλήνη και δι’ αυτής στην ευδαιμονία;
Ριψοκινδυνεύοντας να θεωρηθούμε αιθεροβάμονες, ας καταθέσουμε με τυχαία σειρά τις ιδέες μας στο σημερινό μας σημείωμα. Και ταυτόχρονα, ας προτρέψουμε κάθε νοήμονα συμπολίτη μας να τις ενστερνιστεί.
Έτσι, μια κοινωνία ευημερεί όταν όλοι οι πολίτες αντιμετωπίζονται το ίδιο από τους εν αρχή όντας. Δηλαδή, όταν κάποιοι εξ αυτών δεν νιώθουν αποπαίδια που δεν απολαμβάνουν την ίδια εύνοια που χαρίζει το κράτος σε άλλους.
Ένα κοινωνικό σύνολο πλησιάζει την ευημερία οσάκις πολίτες και πολιτικοί αγαπούν και φροντίζουν το γύρωθέ τους φυσικό περιβάλλον τόσο όσο την οικογένεια και το σπίτι τους αφενός και όσες φορές η φορολογία βαραίνει τον καθένα σύμφωνα με την οικονομική του αντοχή και δεν πέφτουν όλα τα βάρη στο λαό αφετέρου.
Επίσης, όταν, χωρίς φανατισμούς, διχόνοιες και προκαταλήψεις, πολίτες και πολιτικοί και τα όργανα απονομής δικαιοσύνης, για να είναι έμπρακτο παράδειγμα προς μίμηση από τους νέους, συνεργάζονται άδολα και ανιδιοτελώς τηρώντας και εφαρμόζοντας χωρίς εξαιρέσεις τους κανόνες της αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης και τους πατροπαράδοτους γραφτούς και άγραφους νόμους.
Πέραν τούτων, η κοινωνία ευημερεί εάν, εξασφαλίζοντας υγεία και εργασία για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ψέγει τους άεργους για τη στάση τους, βοηθά τους άνεργους να βρουν δουλειά και στηρίζει τους εργαζόμενους στις δυσκολίες που συναντούν. Επιπλέον, όταν οι φορείς της δημόσιας εκπαίδευσης νοιάζονται μονάχα πώς να μεταλαμπαδεύουν την πραγματική παιδεία και τις αξίες της στις επερχόμενες γενιές και με τη διά βίου μάθηση πώς να ενισχύουν τους ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου φιλομαθείς.
Θα μπορούσα να προσθέσω εδώ και όλα όσα αναφέρει ο Περικλής στον “Επιτάφιό” του που μας διέσωσε ο ιστορικός Θουκυδίδης “Θουκυδίδου Ιστορία”, βιβλίο 2, κεφ. 34- 46). Ναι, θα πει κάποιος, άλλες οι αρχές και οι αξίες της κλασικής Αθήνας (μέσα 5ου αι. π.Χ.) και άλλο το κοινωνικοϊστορικό της “περιβάλλον” και άλλες και άλλο αντίστοιχα σ’ εμάς στις αρχές του 21ου αι. μ.Χ.
Συμφωνώ, αλλά εάν η πίστη των Αθηναίων στις αρχές της πατρίδας τους και ο στηριγμένος στις αξίες της αγώνας έφερε την πασίγνωστη κλασική αθηναϊκή ευημερία και πανελλαδική ηγεμονία, είμαι σίγουρος ότι, εάν και εμείς, ως πολίτες σκεπτόμενοι και ενεργοί, φροντίσουμε η σύγχρονη ελληνική κοινωνία να αποχτήσει βαθμιαία τις προαναφερόμενες αρχές και συμπεριφορές, θα φτάσει, αργά ή γρήγορα, και η πατρίδα μας στην αληθινή ευημερία…
Εσείς, αλήθεια, τι γνώμη έχετε;
*Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος