Εδώ και αρκετά χρόνια το κοινό του Ηρακλείου έχει αποδείξει την αγάπη του για το θέατρο και όλες οι παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στην πόλη μας και ήταν υψηλής ποιότητας, είχαν επιτυχία.
Επίσης, λειτουργούν αρκετοί ερασιτεχνικοί όμιλοι και η προσφορά του Γιώργου Αντωνάκη είναι γνωστή και ιδιαίτερα όσο υπηρέτησε στον Δήμο. Αυτή την ανάγκη κατά καιρούς θέλησαν να ικανοποιήσουν αρκετές δημοτικές αρχές και δημιούργησαν ευπρεπείς χώρους για θερινές παραστάσεις και τελευταία και για χειμερινές με το συνεδριακό πολιτιστικό κέντρο.
Σήμερα, με δήμαρχο πανεπιστημιακό δάσκαλο και αντιδήμαρχο πολιτισμού που διαθέτει ευαισθησία και γνώση, ελπίζω ότι επιτέλους θα αποκτήσουμε και δικό μας θέατρο παράλληλα με την υποστήριξη με κάθε τρόπου του ΔΗΠΕΘΕΚ, ενός θεσμού εμπνευσμένου, που φυσικά είναι όλης της Κρήτης. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με την άξια διευθύντριά του, την κυρία Έφη Θεοδώρου, έχει αποδείξει πόσο μεγάλη μπορεί κάποτε να είναι η προσφορά του θεάτρου, ίσως πολύ μεγαλύτερη και από εκείνη ενός άρτιου σχολείου.
Αυτό είναι αυτονόητο, αλλά αξίζει να το επισημάνουμε.
Ήταν τυχεροί οι θεατές που πριν από λίγες μέρες παρακολούθησαν μια εξαιρετική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕΚ που είμαι βέβαιος ότι, αν έδινε περισσότερες παραστάσεις, θα είχε προσελκύσει πολλούς θεατές, αφού στην πόλη μας οι καλύτεροι διαφημιστές, όπως ξέρουμε, είναι οι θεατές που ικανοποιούνται και παρακινούν φίλους και γνωστούς.
Ο τίτλος του έργου ήταν «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας», με συγγραφέα την Αλεξάνδρα Κ*. Η σκηνοθεσία έγινε από τη Σοφία Δερμιτζάκη και έπαιξαν η Κατερίνα Λασηθιωτάκη, ο Κώστας Μεταξάκης, η Ιωάννα Σταμούλη και ο Στέφανος Τσιφάς.
Ο τίτλος είναι μια αλληγορία που αναφέρεται στα χρόνια μετά τη δεκαετία του ‘60, την έξαρση του τουρισμού και την παράνομη οικοπεδοποίηση όλων των χώρων γύρω από τις πόλεις, ιδιαίτερα την Αθήνα και όλα τα νησιά. Τα σχέδια πόλης δεν υπήρχαν, τα αστικά κέντρα ξεχείλισαν και οι αντιπαροχές και οι κακότεχνες κατασκευές κυριάρχησαν.
Κεντρική μορφή του έργου είναι ένας ταλαίπωρος πατέρας με ένα γιο και μια κόρη. Εκείνος σύμφωνα με την τότε νοοτροπία οραματίζεται την αποκατάσταση των παιδιών του και καμαρώνει, γιατί έχτισε μια οικοδομή διατηρώντας τις μνήμες και τον τάφο της μάνας του.
Τα παιδιά ζουν στον κόσμο τους και θέλουν να το αξιοποιήσουν σε μια ευκαιρία και η σύγκρουση είναι αναπότρεπτη. Η παράσταση είναι μια τραγωδία με μια γεύση κωμικών στοιχείων. Εμφανίζεται και μια τουρίστρια που περιπλέκει την κατάσταση.
Ξέρω ότι αδικώ την υπέροχη σκηνοθεσία, τον εξαιρετικό ρυθμό της παράστασης, την απόδοση όλων των ηθοποιών και ιδιαίτερα τον τρόπο που απέδωσε τον ρόλο του ο πατέρας, αλλά δεν μπορώ διαφορετικά να σας μεταφέρω την αίσθησή μου αλλά και όλων των θεατών που χειροκρότησαν με ενθουσιασμό.
Με υπαινιχτικό τρόπο φαίνεται η διαφθορά των κρατικών μηχανισμών και ο πατέρας επαναστατεί, παίρνει το όπλο του και ανακηρύσσει δικό του κράτος με ομήρους τα ίδια του τα παιδιά.
Έχω την αίσθηση ότι όλοι είχαν και δίκιο και άδικο, γιατί εκφράζουν μια γενικότερη νοοτροπία που δυστυχώς είναι ακόμη κυρίαρχη. Όλοι προσδοκούμε ότι ίσως κάποτε θα αλλάξει ο κόσμος ή θα αλλάξουμε εμείς. Το έργο όμως ήταν ένας καθρέφτης για να δούμε καθαρά μια κατάσταση που επιμένει.
Ο λόγος ήταν σκληρός, καίριος και τολμηρός, με λέξεις που καρφώνονται σαν πρόκες. Η επικαιρότητα αλλά και η διαχρονικότητα της παράστασης είναι εμφανής. Η ρευστότητα των αξιών, ο γρήγορος ρυθμός αλλαγών και η αδυναμία μας να προχωρήσουμε προσγειώνει τα όνειρά μας και αναζητούμε εύκολες λύσεις χωρίς ορίζοντα.
Το έργο μάς παρουσιάζει έναν κόσμο αδιέξοδο που αποφεύγουμε να δούμε κατάματα. Συμπάσχουμε με τους ήρωες, αλλά αρνούμαστε να δεχτούμε μια πραγματικότητα που μας πληγώνει. Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος, αλλά ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο και το θέατρο αναμφισβήτητα μας ενεργοποιεί για να συμβάλουμε στη δημιουργία του.