Τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, ζήσαμε μια εβδομάδα όλο χαρά και χάρη. Η εφετινή εορτή της 25ης Μαρτίου η οποία συνέπεσε με τα διακόσια χρόνια της ελληνικής παλιγγενεσίας, είχε αρκετά ενδιαφέροντα εγκολπωμένα στο μενού της και φυσικά δεν μας άφησε, καθόλου μα καθόλου, αδιάφορους.
Το κέντρο της πρωτεύουσας σημαιοστολίστηκε, η κίνηση οχημάτων και πεζών αραίωσε και η παρέλαση έγινε όπως έπρεπε, και μάλιστα με την παρουσία ολίγων αλλά εκλεκτών προσκεκλημένων οι οποίοι ανταποκρίθηκαν σε αυτή την σημαδιακή επέτειο από την έκρηξη της επανάστασης του 1821.
Όμως είχαμε ακόμα την πτήση ξένων καινούργιων πολεμικών αεροσκαφών τα οποία οσονούπω θα αρχίσουν να καταφτάνουν και θα ανήκουν στο δυναμικό της δικής μας αεροπορίας και το σπουδαιότερο αναμενόμενες εν πολλοίς δηλώσεις συμπαράστασης πολιτικών ανδρών άλλων χωρών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν νοερά κοντά μας με αυτές, αν και ορισμένες άλλες πολιτικές μορφές του αντίθετου φύλου, μάλλον το θεώρησαν περιττό.
Έστω κι’ έτσι, όμως, η αλληλεγγύη των άλλων και οι εντυπωσιακοί φωτισμοί κάποιων εμβληματικών κτιρίων και αρχιτεκτονικών τους δομών με τα δύο χρώματα της σημαίας μας, υπήρξε τονωτικό και ανέσυρε από τα σπλάχνα μας ένα ρεύμα εν υπνώσει πατριωτισμού.
Όμως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει αλλά τραβά προς τη δόξα ξανά και ξανά. Τις μέρες που ο Αμερικανός πρόεδρος μάς έστελνε τα δικά του λόγια και έλαβαν χώρα όλα αυτά τα γεγονότα, η σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης αγωνιζόταν να βρει τον πλέον κατάλληλο γεωμετρικό τόπο ώστε να ικανοποιήσει και τη χώρα μας αλλά και τη γειτονική, προς ανατολάς.
Την ώρα που η χώρα μας αγωνιζόταν ένα χρόνο μετά την εισβολή του κορονοϊού να καταφέρει επιτέλους να εξέλθει της ζοφερής κατάστασης στην οποία την έριξε η γνωστή πανδημία, συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις εύρισκαν την ώρα να κατηγορούν το αδύναμο σύστημα υγείας για την όποια τωρινή κατάστασή του, και για το οποίο σημειωτέον φέρουν το δικό τους σεβαστό μερίδιο ευθύνης.
Την ώρα που με τους εν εξελίξει εμβολιασμούς διαφαίνεται κάποια διέξοδος από το σκοτεινό τούνελ, η αντιπολίτευση οδηγούσε σε απαξίωση το ευρωπαϊκό πιστοποιητικό του εμβολιασμού, ως συνέχεια εκείνης της περίεργης κάποτε ανακοίνωσης φιλικής εφημερίδας με τον μεγάλο αριθμό τάφων στις Σέρρες τονίζοντας πως θα χρειασθούν και άλλοι σίγουρα.
Την ώρα που γίνονται όλα αυτά η αντιπολίτευση, εγκλωβισμένη σε αδιέξοδες τακτικές του παρελθόντος, επένδυε στη συνέχιση των πορειών, στις μάχες του πεζοδρομίου ειδικά μετά τα γνωστά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη, με καταγγελίες αυταρχισμού, στις οποίες η κυβέρνηση εμφορούμενη από τα περίεργα ομολογουμένως φοβικά σύνδρομα που την διακατέχουν, απάντησε με εξαφάνιση των αστυνομικών από την καθημερινότητα και την ελαχιστοποίηση των ελέγχων για την εφαρμογή των προληπτικών μέτρων κατά της πανδημίας.
Αυτά και άλλα πολλά μας εφοδίασε η ζωή ετούτες τις μέρες που πέρασαν. Ακόμα λοιπόν και στις μέρες αυτές που είχαν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, είδαμε τις γνωστές ελληνικές αντιπαραθέσεις, τόσων αιώνων πια, να ξεδιπλώνονται για άλλη μια φορά όμορφα και εντυπωσιακά στο προσκήνιο. Το αποκορύφωμα όλων, εκείνη η τραγική και αχαρακτήριστη από κάθε πλευρά πρόταση του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση για μορατόριουμ (!), τουτέστιν να μην κάνει τίποτα για να μην έχει αντιδράσεις στις όποιες πολιτικές της επιλογές!
Δηλαδή να μην νομοθετεί, για να μην βρίσκει αντίδραση απέναντί της! Ξεκάθαρος πολιτικός εκβιασμός, για τον οποίο φυσικά η πλούσια ελληνική γλώσσα έχει πληθώρα άλλων παρεμφερών λέξεων που χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητα γι’ αυτήν την ύπουλη και αχαρακτήριστη μορφή συναλλαγής. Έχει τονισθεί κατ’ επανάληψη και από πολλές μεριές, σε βαθμό και σημείο βαρετό πια, πως η ενδεικνυόμενη μορφή αντιπολίτευσης πόρω απέχει από την σημερινή που διαθέτει η χώρα.
Ο χρόνος που πέρασε έμοιαζε σε πολλά σημεία με τα διακόσια χρόνια από το ξέσπασμα της επανάστασης που μας οδήγησε έως εδώ.
Όλα εκείνα μάς έδωσαν οικονομικές κρίσεις, πολιτικές αντιπαραθέσεις, εμφυλίους πολέμους, μας υπενθύμισαν πως όταν έχουμε σύμπνοια ανάμεσά μας πετυχαίνουμε πολλά, ξεπερνάμε τους σκοπέλους, στηρίζουμε τον κοινό σκοπό, και πάμε πιο δυνατοί ένα βήμα παρακάτω.
Σε άλλες περιπτώσεις ανάμεσα σε άναρθρες κραυγές, αχρείαστες και κάποιες φορές επικίνδυνες για μετάδοση επικίνδυνων ιώσεων πορείες, «συμπαραστάσεις» άνευ νοήματος, με πρόσχημα πάντοτε την επαπειλούμενη δημοκρατία και το όποιο απαρτχάιντ λόγω των επιλεκτικών εμβολιασμών και πιστοποιητικών, η εικόνα μας βρίσκεται και δείχνει λαβωμένη βαριά, όσους ξένους και να φέρουμε εδώ, όσες δηλώσεις συμπαράστασης και να λάβουμε.
Κάποιες φορές οι ποιητές μας είχαν δίκιο, ή καλύτερα έβλεπαν πολύ πιο μακρυά από τους υπόλοιπους. Η απάντηση και αντιμετώπιση όλων αυτών, είναι η γνωστή και χιλιοειπωμένη χρόνια τώρα, ρήση του εθνικού μας ποιητή, του Διονύσιου Σολωμού, ο οποίος στον Εθνικό μας Ύμνο, τον «Ύμνο προς την Ελευθερία», ακούγεται να λέει με τόσο προφητικά λόγια, «Μην ειπούν στον στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Αν μισούνται αναμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά»!
Αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος ούτε και αν ξαναδιαβαστούν όλα αυτά! Άλλα προέχουν για πολλούς!