Θες από ανάγκη, θες από μια συνήθεια από καιρό σε καιρό, πρόσφατα βρέθηκα στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού. Ξαναβρέθηκα, για την ακρίβεια. Το Ανάκτορο παραμένει πάντοτε επιβλητικά λαμπερό κάτω από τον εκτυφλωτικό κρητικό ήλιο…
Στην έξοδο, όπως και στην είσοδο, πέρασα μπροστά από την προτομή, που ομάδα πολιτών έστησε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου το 2019, τιμώντας τον πρώτο ανασκαφέα της Κνωσού. Τιμή απόλυτα δίκαια και αδικαιολόγητα καθυστερημένη απ’ όλες τις Αρχές, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μίνωας Καλοκαιρινός ξεκίνησε τις ανασκαφές, με πλήρη συνείδηση και με είκοσι εργάτες τον Δεκέμβρη του 1878, για να ανακαλύψει το Ανάκτορο της Κνωσού.
Η ιστορία δείχνει ότι έφτασε μέχρι τα όρια της ανακάλυψης του θρόνου του Μίνωα ωστόσο έτυχε, λόγω των τότε ιδιαίτερων συνθηκών, να μην προχωρήσει. Είναι όμως ο πρώτος Κρητικός, και ειδικά Ηρακλειώτης, που προχώρησε στις πρώτες ερευνητικές κινήσεις για την ανακάλυψη του Ανακτόρου. Κι αυτό είναι μεγάλη τιμή για το Ηράκλειο, τους Κρητικούς, τη χώρα και όλους μας.
Αργότερα ήρθε ο Άρθουρ Έβανς και προχώρησε στην ολοκληρωτική ανασκαφή.
Στεκόμουν μπροστά στην προτομή του Μίνωα Καλοκαιρινού, εκμεταλλευόμενος το νοητό διαβατήριο της αναπηρίας και της ακινησίας μου, με την ταχύτητα και την ιδιότητα που αυτά μου δίνουν, ώστε να περνώ εύκολα τα σύνορα της φαντασίας και του χρόνου.
Σ’ ευχαριστώ Μίνωα Καλοκαιρινέ για τη σκέψη, τη μελέτη, τον αγώνα, την πράξη και την προοπτική που έδωσες, όχι μόνο στην αρχαιολογία, αλλά σε εμάς τους πολίτες της Κρήτης, της Ελλάδας και του κόσμου ολόκληρου. Σ’ ευχαριστώ…