Ποιος είπε πως ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις; Υποθέτω πάντως πως, ο Βασίλης Βασιλικός που έγραψε, μεταξύ πολλών άλλων και το μυθιστόρημα, «Ο τρομερός μήνας Αύγουστος», θα είχε αντιρρήσεις.
Και καλώς τις είχε, αν κρίνουμε από τον φετινό Αύγουστο. Ο συγγραφέας γράφει στην αρχή του βιβλίου του: «Απαραίτητη εξήγηση στον αναγνώστη: Το κείμενο αυτό, σκοπό έχει να δείξει τι αισθάνεται ένας άνθρωπος μπροστά στο αναπάντεχο του ξαφνικού θανάτου, όχι ενός κοντινού προσώπου του, αλλά του πιο κοντινού. Ελπίζω πως εκφράζω συναισθήματα και αντιδράσεις, που όλοι οι άνθρωποι λίγο πολύ τα έχουν δοκιμάσει, αλλά που δεν είναι σε θέση ίσως όλοι να τα εκφράσουν με λόγια».
Είναι γεγονός ότι, τα λόγια, κάποιες στιγμές δύσκολες και αναπάντεχα σκληρές, είναι πολύ φτωχά και αδύναμα να εκφράσουν το συναίσθημα. Εκείνες τις στιγμές, ο ήχος των λέξεων δεν τολμά να αναμετρηθεί με τον εκκωφαντικό ήχο της σιωπής…
Η οικογένεια του άτυχου 29χρονου Μιχάλη (και δεν εννοώ φυσικά την ομάδα του), βρέθηκε μπροστά στο αναπάντεχο ενός ξαφνικού θανάτου, ετούτο τον Αύγουστο. Φαίνεται πως ήταν μοιραίο να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι φέτος, τον χειρότερο, τον τρομερότερο Αύγουστο της ζωής τους. Γιατί έχασαν το πιο κοντινό τους πρόσωπο. Γιατί δεν υπάρχει πιο κοντινό πρόσωπο από αυτό.
Το ίδιο τους το παιδί. Το παλικάρι τους! Τι να πει κανείς σε αυτούς τους χαροκαμένους γονείς; Πώς να τους παρηγορήσει; Τα λόγια περιττεύουν όταν απουσιάζει πια το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής τους…
Διαχωρίζουν επιμελώς τις πολιτικές από τις επιχειρησιακές ευθύνες, αδιαφορώντας όμως κυνικά για το τραγικό αποτέλεσμα, που είναι η απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου. Τολμούν να υπόσχονται πως, «το μαχαίρι των ευθυνών θα φτάσει μέχρι το κόκαλο», αλλά το μόνο μαχαίρι που έφτασε μέχρι το κόκαλο, φαίνεται πως είναι εκείνο που καρφώθηκε στο μπράτσο του Μιχάλη. Και δεν έχει βρεθεί…
Ζούμε σε μια απίστευτη, μια αστεία χώρα, που δεν σέβεται τον εαυτό της, δεν σέβεται τους πολίτες της, δεν σέβεται καν τους ίδιους της τους νόμους. Μια «χώρα καρτούν», όπως την είχαν χαρακτηρίσει παλαιότερα κάποιοι, αλλά μάλλον ο χαρακτηρισμός δείχνει να παραμένει διαχρονικός.
Είναι «η χώρα του ωχαδερφισμού», «η χώρα του κατόπιν εορτής», «η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας», που δεν κατοικείται από υπεύθυνους κατοίκους και κανένας δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν για ό, τι κάνει. Οι «τζάμπα μάγκες» είναι παντού. Οι πραγματικοί, πουθενά. Λες και είμαστε φτιαγμένοι μόνο για τα εύκολα. Για τις γιορτές μόνο και για τα πανηγύρια…
Το κράτος είναι ξεχαρβαλωμένο κι αυτό, και ιδίως σε περιόδους διακοπών, υπολειτουργεί, παραπαίει, αδρανεί, αδιαφορεί. Διαθέτει Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Διαθέτει Υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Διαθέτει Υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη. Διαθέτει την πολυπληθέστερη αστυνομία ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης.
Κι όμως, αδυνατεί να εξασφαλίσει ακόμα και την στοιχειώδη προστασία για τον πολίτη του. Ο πολίτης εγκαταλείπεται μόνος του στη δύσκολη στιγμή και κάποιες φορές «που θα κάτσει η στραβή», αν ζήσει θα είναι από τύχη. Το αποκαλούμενο «επιτελικό κράτος», είναι άλλη μια πολυδιαφημισμένη επικοινωνιακή «φούσκα», πανάκριβη μεν, αλλά χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο.
Το «αφήγημα» αποδείχτηκε «μυθοπλασία». Το όλον «κατασκεύασμα» του «βαθέως κράτους», φάνηκε σαθρό και αναποτελεσματικό, σε μια σειρά από κρίσιμα γεγονότα, όπου το ζητούμενο ήταν η ασφάλεια των πολιτών.
Η βούληση της Πολιτείας αποδεικνύεται επιλεκτική. Η κυβέρνηση είναι ικανότατη στο να στέλνει σε χρόνο ντε-τε, κλούβες των ΜΑΤ για να διενεργούν εξώσεις σε πολίτες και για να καταστέλλουν πορείες και συγκεντρώσεις, αλλά είναι ανίκανη στο να σταματήσει μια συμμορία ναζιστών που «αλωνίζει» τη χώρα. Αμετανόητη η κυβέρνηση μετά από τη νέα τραγωδία, προσπαθεί με κάθε τρόπο να στρέψει τη συζήτηση για τις ευθύνες, προτάσσοντας λόγους και φτηνές δικαιολογίες, περί τάχα μου «οπαδικής σύγκρουσης».
Αλλά και η Πολιτειακή ηγεσία, χρησιμοποιώντας στρογγυλεμένους «πολιτικάντικους» όρους, που δεν την τιμούν, έσπευσε να χαρακτηρίσει τα γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή, ως «αθλητική βία».
«Φταίει η κοινωνία, δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Ο ρατσισμός δεν είναι πρόβλημα, είναι κοινωνικό φαινόμενο. Είναι παντού, όπως και η βία. Γιατί η διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό είναι πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχει μεσαία τάξη για να ισορροπήσει την κατάσταση. Στον κόσμο οι ανισότητες δημιουργούν προβλήματα. Ο μισός πλανήτης υποφέρει από την πείνα, ο άλλος μισός πεθαίνει λόγω ανεβασμένης χοληστερίνης.
Όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Είναι θέμα κουλτούρας και παιδείας. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αμείβονται καλύτερα, όσοι εργάζονται στον τομέα της υγείας πρέπει να πληρώνονται καλύτερα, αλλά τελικά όσοι είναι στην εξουσία κλέβουν τα πάντα κι έτσι δυσκολεύει η κατάσταση».
Αυτό δυστυχώς σημαίνει ότι, στη χώρα μας δεν θα πρέπει να περιμένουμε και πολλά πράγματα, ενώ η κατάσταση θα συνεχίσει μάλλον να δυσκολεύει, αφού οι ανισότητες θα εξακολουθούν να υπάρχουν και να δημιουργούν προβλήματα, η μεσαία τάξη διαρκώς θα συρρικνώνεται, οι απαξιωμένοι εκπαιδευτικοί δεν πρόκειται ποτέ να αμειφθούν καλύτερα, οι περιφρονημένοι εργαζόμενοι στην Υγεία δεν έχουν να περιμένουν τίποτα περισσότερο, και όσοι είναι στην εξουσία ασφαλώς και θα συνεχίσουν να κλέβουν τα πάντα.
Από τον πλούτο της χώρας, μέχρι και αυτήν ακόμα την νοημοσύνη μας. Αυτή είναι η κουλτούρα μας.
Ακούστηκαν κάποιες φωνές που ζητούσαν παραιτήσεις υπουργών, μετά τη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη, έξω από την «ΟΠΑΠ Αρένα». Μα πΏς γίνεται, μια κοινωνία που έχει η ίδια παραιτηθεί εδώ και καιρό από τα δικαιώματά της, από τις φιλοδοξίες της, από τις απαιτήσεις της, από τα όνειρά της, να ζητά παραιτήσεις υπουργών; Είναι σχήμα οξύμωρο, αν λάβουμε υπόψη ότι εκείνη, πριν από δύο μήνες μάλιστα, έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους τα αξιώματα που κατέχουν σήμερα.
Πρόκειται για μια κοινωνία υποκρισίας, μια κοινότητα ψευδαισθήσεων, που δείχνει να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Έναν λαό, που έχει χάσει τον προσανατολισμό του, την αφετηρία του, αλλά κυρίως τον προορισμό του. Πάμε και όπου μας βγάλει… Κι ο Θεός βοηθός. Μόνο ο Θεός. Κανένας άλλος…
Δεν έχει περάσει καλά-καλά ενάμισης χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη. Οι «λεβέντες» που έσφαξαν τον Άλκη δεν ήταν κάποιοι ανεγκέφαλοι χουλιγκάνοι, αλλά μέλη νεοναζιστικής-φασιστικής «φράξιας» που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σε μια μερίδα οπαδών. Οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ της χώρας κράτησαν τότε ενός λεπτού σιγή. Έτσι τίμησαν τη μνήμη του αδικοχαμένου οπαδού. Ο Άλκης έγινε τατουάζ σε εφηβικά μπράτσα, θέμα σε γκράφιτι και σύνθημα σε φοιτητικά πανό.
Τα «Κακά Μπλε Παιδιά» που έσφαξαν τον Μιχάλη το βράδυ της 7ης Αυγούστου στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν ήταν ανεγκέφαλοι οπαδοί κάποιας ομάδας, αλλά τάγματα εφόδου κροατών νεοναζιστών που βρίσκουν τρόπο να «εκφράζονται» μέσω των ομάδων.
Ο φασισμός προελαύνει σε διεθνές επίπεδο, αλλά εμάς εδώ δεν δείχνει να μας απασχολεί. Οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ της χώρας κράτησαν πάλι ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Μιχάλη, βγάζοντας σιωπηρά κι ετούτη την… υποχρέωση. Είμαι σίγουρος ότι ο αδικοχαμένος Μιχάλης Κατσουρής, θα γίνει κι εκείνος σύντομα τατουάζ σε εφηβικά μπράτσα, εικόνα σε γκράφιτι, αλλά και σύνθημα σε φοιτητικά πανό. Μετά ποιος έχει σειρά;