Το να αναφερθεί κάποιος ξανά στο μεγάλο εθνικό, πια, πρόβλημα της απώλειας νέων ανθρώπων της κοινωνίας μας στους ελληνικούς δρόμους, και εν προκειμένω του νησιού μας, με την οδήγηση των δίκυκλων μηχανών, είναι μάλλον ουτοπία και χαμένος χρόνος, θα πει κάποιος πεσιμιστής συνάνθρωπός μας. Και ίσως να μην έχει άδικο, από μια έννοια.
Οι αριθμοί όμως είναι κατατοπιστικοί και προκαλούν απελπισία στους ήρεμα σκεπτόμενους πολίτες. Μεγάλος αριθμός άρθρων γράφτηκαν όλα αυτά τα χρόνια στον Τύπο, σε εφημερίδες και ιστοσελίδες, έγιναν εκκλήσεις όλων ανεξαιρέτως των επίσημων φορέων από κάθε μετερίζι στο οποίο αυτοί βρίσκονται, παρουσιάστηκαν εξουσιοδοτημένοι και ταλαντούχοι ομιλητές σε τηλεοπτικές εκπομπές, από την Τροχαία, το ΕΚΑΒ, και άλλους εμπλεκόμενους στο θέμα φορείς, έγιναν κάποιες άλλες ενημερωτικές εκδηλώσεις, αλλά το αποτέλεσμα δυστυχώς πάλι το ίδιο! Τίποτα, κυριολεκτικά, η συνέχεια ίδια και απαράλλαχτη.
Οι νεαροί δικυκλιστές συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τα εγκόσμια, χωρίς διακοπή, χωρίς να αναλογίζονται ότι κάποια πρόσωπα αγαπημένα τούς περιμένουν να γυρίσουν πίσω τα βράδυα, ή το πρωί, δεν έχει καμιά σημασία, σώοι και αβλαβείς.
Μεγαλύτερος αριθμός, όμως, την ίδια στιγμή νεαρών ατόμων, οι οποίοι δεν φαίνονται δημόσια, βρίσκονται νοσηλευόμενοι και σε καθεστώς αποθεραπείας με τέτοιες σωματικές κακώσεις οι οποίες καθιστούν την περαιτέρω πορεία τους σε τούτο τον κόσμο άκρως προβληματική. Στα ιατρικά συνέδρια κάνουν λόγο για κάποιες δεκάδες χιλιάδες νεαρών ατόμων σε πανελλήνιο επίπεδο ανίκανων για στοιχειώδη εργασία και αυτοεξυπηρέτηση.
Αρκετοί είναι ήδη γονείς παιδιών, οι περισσότεροι έχουν αδέλφια, μια μάνα που τους περιμένει, κάποιους φίλους που τους αγαπάνε, αποτελούν εν συντομία αναπόσπαστα και απαραίτητα μέλη της κοινωνίας μας.
Σε προηγούμενα άρθρα και σε τούτη την εφημερίδα, ο γράφων πρότεινε διάφορες ενέργειες, με σκοπό όχι την πλήρη εξάλειψη, αλλά τη μερική έστω αντιμετώπιση του επώδυνου φαινομένου που ταλανίζει την κοινωνία μας. Δεν έχει σημασία αν έγινε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση ή όχι.
Άλλωστε όλοι δικαιούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι έχουν γνώση! Αυτό είναι γενικός κανόνας ο οποίος μάλλον δεν επιδέχεται τις ανάλογες εξαιρέσεις, όπως συμβαίνει πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις.
Αλλοίμονο, όμως, αν σταματήσει η κοινωνία να πιστεύει ότι δεν δύναται να παρουσιάσει και να προσφέρει κάποια στοιχειώδη μέτρα, ή να δοκιμάζει όποιες παρεμβάσεις πιστεύει ότι μπορούν να προσφέρουν έστω κάτι, σε κάθε επίμαχο θέμα. Ό,τι έγινε στην συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται καθαρά πως δεν απέδωσε τους πολυπόθητους καρπούς. Δυστυχώς δεν μπορούμε να σταματήσουμε να δίνουμε άδειες κυκλοφορίας σε δικυκλιστές και δεν έχει νόημα η λήψη παρεμφερών σκληρών μέτρων για πολλούς λόγους, η παράθεση των οποίων είναι προφανώς περιττή.
Πολλοί από αυτούς ισχυρίζονται διάφορες πρακτικές που υποχρεούνται να εφαρμόσουν και οι οποίες τους καθιστούν δυνητικά θύματα στους πολυσύχναστους δρόμους και σταυροδρόμια, άλλοι παραδέχονται ότι δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά οι άλλοι οδηγοί κοκ.
Σίγουρα όμως, η πολιτεία έχει την ικανότητα να προτείνει και να οργανώσει μια συνέλευση όλων υποχρεωτικά των νεαρών, τους οποίους η σύγχρονη ελληνική κοινωνία αποκαλεί ντελιβεράδες, λες και δεν έχει αντίστοιχη λέξη το πλουσιότατο ελληνικό λεξιλόγιο, μαζί με το όργανο που τους εκπροσωπεί, όλων των φορέων δηλαδή που δραστηριοποιούνται στη διανομή έτοιμων φαγητών με δίκυκλα, των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων όπου εργάζονται, μια μέρα της εβδομάδας, κατά προτίμηση αργία, και να επιχειρηθεί μία όχι μόνο ενημέρωση, αλλά μια συζήτηση όλων των προβλημάτων που τους απασχολούν καθώς και τις σχέσεις μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων.
Η κοινωνία μας δεν έχει την πολυτέλεια να συνεχίσει να παρατηρεί τον χαμό νέων μελών της.
Όλοι τους είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, παιδιά συγγενών και φίλων μας, κι όλοι είναι απαραίτητοι και τους χρειαζόμαστε! Στην πραγματικότητα, είναι δικά μας παιδιά!