Κάθε μεγάλη κρίση ή σοβαρό γεγονός που συντάραξε συθέμελα την κοινωνία, άφησε το δικό του μικρό έστω αποτύπωμα, καλό η κακό, δεν έχει σημασία εδώ, στην ιστορία. Από τα τελευταία χαρακτηριστικά παραδείγματα η τρομακτική επίθεση στους δίδυμους πύργους του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, εδώ και δυό δεκαετίες. Το ίδιο διαφαίνεται πως θα συμβεί και στην ανθρωπότητα όταν καθιζήσει ο κουρνιαχτός της πανδημίας του κορονοϊού.
Προτρέχοντας λίγο, κάποιες τωρινές κοινωνικές καταγραφές προϊδεάζουν απώτερες συμπεριφορές, ιδέες, χαρακτηρισμούς και απόψεις. Εν πρώτοις, τα όσα δραματικά έλαβαν χώρα και συνεχίζουν, βέβαια ως την ώρα αυτή, απέδειξαν περίτρανα ότι απαραίτητο συνεκτικό στοιχείο της κοινωνίας μας είναι ένα σοβαρό δημόσιο σύστημα υγείας, παρά τις προτιμήσεις, γνώμες ή τις ιδιαίτερες ιδεοληψίες ενός εκάστου εξ’ ημών για διάφορους φυσικά λόγους που ξεφεύγουν του παρόντος.
Ο ιδιωτικός τομέας σε κρίσιμες καταστάσεις μπορεί επίσης να προσφέρει αλλά ως εκ του χαρακτήρα του δεν μπορεί να ενσωματώσει ούτε να χρησιμοποιήσει κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται πέριξ του δημόσιου συστήματος υγείας.
Για να αναφερθούμε εις τα καθ’ ημάς, το πολύπαθο σύστημα υγείας, τριών τεσσάρων δεκαετιών πια, είναι ηλίου φαεινότερο ότι αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα αντιμετώπισης της νέας παγκόσμιας επελαύνουσας κρίσης. Κατά καιρούς ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά, και άλλα τόσα θα ειπωθούν όταν όλα τελειώσουν, με όποιο τρόπο, αλλά δεν παύει να αποτελεί το κέντρο βάρος της δικής μας προσπάθειας.
Υπάρχει χρόνος αργότερα, να γίνουν οι απαραίτητες συζητήσεις για ορισμένες τροποποιήσεις σε μερικούς άκαμπτους νόμους και τις ανάλογες δυσκίνητες παραγράφους τους. Ως τότε, όσο είναι δυνατόν «στρατολόγηση» κάποιων εναπομεινάντων γιατρών και νοσηλευτών στην ελληνική επικράτεια, αφού ο μεγαλύτερος όγκος εξ’ αυτών μετανάστευσε. Είδαμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, με περηφάνια είναι αλήθεια, κάποιους απ’ αυτούς που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ξένα συστήματα υγείας και σκεφτήκαμε πολλά, αλλά χιλιοειπωμένα.
Η μεγάλη κρίση στο δικό μας σύστημα είναι η απουσία νοσηλευτών σε αυτό, καθώς και ειδικευόμενων γιατρών και νέων ειδικευμένων οι οποίοι μπορούν ως εκ της ηλικίας τους και με την καθοδήγηση των μεγαλύτερων να αντέξουν το βάρος του επερχόμενου τυφώνα.
Δυστυχώς παρά τα όσα τονίστηκαν, παλιά αλλά και τώρα, όλες οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας θεώρησαν την θωράκιση των νοσοκομείων με αυτές τις ομάδες, πάρεργο, αχρείαστο, παρά τα λεγόμενά τους, ποιος ξέρει, και τώρα τι λοιπόν; Πως θα αναπληρωθεί το κενό με τα απαραίτητα στελέχη;
Απομακρυνόμενοι, όσο γίνεται, από τον ευαίσθητο τομέα της υγείας, φάνηκε παράλληλα πως η έννοια της ατομικής ευθύνης ενός εκάστου, έρχεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο, κι’ αυτό γιατί συγκεκριμένες αστοχίες και απειθαρχίες άλλων μπορεί να κοστίσουν ζωές σε διπλανούς πολίτες ή και τους ίδιους.
Σε αυτές τις στιγμές αναδεικνύονται οι υπεύθυνοι πολίτες αλλά ευτυχώς και οι ηλίθιοι και μικρόνοες, κι’ αυτό για να τους γνωρίσουμε πια εάν δεν το καταφέραμε έως την ώρα ετούτη.
Η γνωστή απειθαρχία του νεοέλληνα πρέπει να δώσει τη θέση της στην ατομική υπευθυνότητα εκτός βεβαίως κάποιων μικρών μειονοτήτων οι οποίες και θα πρέπει να υποστούν απαρέγκλιτα κάποιες συνέπειες. Η έννοια της απόδοσης ευθυνών με άμεσο και επώδυνο τρόπο, είναι δυστυχώς η καλύτερη επιλογή, κάτι για το οποίο ως τώρα το νομικό μας σύστημα δεν μας έχει πείσει.
Πολλαπλές νομικές στρεβλώσεις και ανάλογα τερτίπια συνεχίζουν να διεισδύουν στην απαραίτητη απόδοση της δικαιοσύνης.
Το σύνθημα «μένουμε στο σπίτι» δεν πρέπει να παρερμηνευτεί ως τιμωρία, αλλά ως μια προσπάθεια επανεξέτασης ατομικών απόψεων και συμπεριφορών του χαρακτήρα. Κάποιες αντιδράσεις μας πρέπει κάποια στιγμή, επιτέλους, να χαρακτηρίζονται περισσότερο σοβαρές και μετρημένες, και όχι μεσογειακού τύπου ανεύθυνα και γελοία ξεσπάσματα που παραπέμπουν αλλού.
Η χρήση του διαδικτύου μπορεί να απαλύνει κάποιες παρενέργειες του εγκλεισμού στο σπίτι των μικρών ηλικιών, πέρα από το γεγονός βέβαια, ότι και εκτός αυτού σημαντικό μέρος του χρόνου τους αναλώνεται στις δημοφιλείς συσκευές περισσότερο και όχι στους γνωστούς και φίλους, γύρω τους.
Μαζί με όλα αυτά, κάποια στιγμή θα αρχίσει και εδώ η εργασία εκ του μακρόθεν, γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή για πολλές επιχειρήσεις.
Το σαρωτικό κύμα των αλλαγών που θα μας αφήσει πίσω του ο ιός, είναι αιτία και καταλύτης για περαιτέρω συλλογισμό και για επαναχάραξη της προσωπικής μας γενικότερης συμπεριφοράς σε πολλούς τομείς της ζωής μας καθημερινά.
Η αλληλεγγύη σε ηλικιωμένους και αναξιοπαθούντες στη γειτονιά μας, τώρα τουλάχιστον, είναι μια απ’ αυτές!