Αναρωτιέμαι αν ο βασικότερος υπονομευτής της χώρας μας είναι η γερμανική Ευρώπη ή ο τουρκικός επεκτατισμός. Μήπως η αυξανόμενη θρασύτητα της γείτονος οφείλεται και στο ότι έχουμε γονατίσει πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά από την λαίλαπα των μνημονίων; Ο μεγαλύτερος υπονομευτής των Ελλήνων, είμαστε εμείς οι Έλληνες;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και σήμερα, έχουμε πολλούς πολιτικούς υπονομευτές, των οποίων η «ΕΘΝΙΚΗ» δράση, που θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα, είναι υπό ασυλία.
Ο κ.κ. Γ. Αλογοσκούφης το 2006 κατήγγειλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ελλάδα, για πλαστογράφηση των στατιστικών της στοιχείων.
Ο κ.κ. Γ.Α.Π. κατηγόρησε παντού την Ελλάδα σαν την πιο διεφθαρμένη χώρα. Ο κ.κ νυν πρωθυπουργός, ενώ χαρακτήριζε «γερμανοτσολιάδες» τους προηγούμενους που εφάρμοζαν τα No. 1 & 2 μνημόνια, ο ίδιος τα υπηρετεί και τα επαυξάνει (No. 3) και έτσι με την σειρά του κατηγορείται ως «γερμανόδουλος — μαϊμού αριστερός».
– Λόγω της πολιτικής τους ανικανότητας μας επέβαλαν ως «πολιτικούς κηδεμόνες», τους ξένους χρεοκράτες για να «μεταρρυθμίσουν» τα πάντα.
Από το 2010 στην πρώτη δανειακή σύμβαση, παραγκώνισαν το διεθνές δίκαιο και μας αφαίρεσαν την εθνική κυριαρχία, δέσμευσαν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και προχωρούν σε απαλλοτρίωση της εθνικής οικονομίας και του εθνικού πλούτου.
Έχουμε δηλαδή ΜΑΪΜΟΥ Δημοκρατία, Βουλή και Δικαιοσύνη.
Τα δικαστήρια αντί να απονέμουν δικαιοσύνη, σύμφωνα με το σύνταγμα, απλώς εφαρμόζουν τους κατοχικούς νόμους κι έτσι εξέπεσε στη συνείδηση των Ελλήνων…
… η εμπιστοσύνη του προς τις αρχές του τόπου
… ο σεβασμός προς την δήθεν δημοκρατία μας
… η αφοσίωση σε μια πατρίδα που αδυνατεί να προστατεύσει τα δικαιώματα, την περιουσία και την αξιοπρέπειά τους.
Τα μνημόνια που ήδη εφαρμόζονται στην Ελλάδα είναι «μηχανές» οικονομικού πολέμου γενικής καταστροφής.
Κανένα «στρατιωτικό επεισόδιο» με τους γείτονες δεν θα κατάφερνε το κλείσιμο τόσων επιχειρήσεων, τη φυγή τόσων νέων στα ξένα και τη φτωχοποίηση τόσων Ελλήνων.
Η Ελλάδα πρέπει να δείξει αποφασιστικότητα απέναντι στη δήθεν «ευρωπαϊκή οικογένεια».
Το να τους αντιμετωπίζει όλους μόνο με σύνεση, ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση απλω΄ς τους ενθαρρύνει να της επιτίθενται.
Οι νέοι, κυρίως όσοι διαθέτουν προσόντα τέτοια, που μπορούν να σταθούν με αξιώσεις στο εξωτερικό, έφυγαν και συνεχίζουν να φεύγουν και πολύ δύσκολα θα γυρίσουν, ακόμα κι αν τους επιτρέψουν το δικαίωμα ψήφου εξ αποστάσεως.
Επίσης λόγω των τελευταίων εντάσεων, πριν και μετά τις γειτονικές εκλογές, εμφανίζεται αύξηση στην τάση των νέων να πάρουν απαλλαγή και όχι αναβολή. Φυσικά η απορρύθμιση και η αστάθεια των πάντων στην Ελλάδα, υποβοηθάει, ενισχύει και ενθαρρύνει τους αντιπάλους της.
Οι γείτονες στοχεύουν στα νησιά και τη Θράκη, διεκδικούν την Μακεδονία, αμφισβητούν την ΑΟΖ στο Ιόνιο και οι «σύμμαχοι-δανειστές» θέλουν να αποκτήσουν τις υποδομές και ό,τι πολύτιμο απέμεινε στην Ελλάδα επιβάλλοντας ΟΜΗΡΙΑ εσαεί. Πού θα βρεθούν λοιπόν περίπου 50 ΔΙΣ. που περιμένουν να εισπράξουν οι δανειστές στο διάστημα 2019-2030; Μήπως από την συνεχή φορολογική αφαίμαξη, ύφεση, ανεργία και φτώχεια υπό την ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ της Γερμανικής Ευρώπης διαχρονικά (2015-2115);
Κι αν επαναληφθεί το σκηνικό με εμπάργκο ρευστότητας στις επιχειρήσεις, καταστροφή των νοικοκυριών, κίνδυνο απώλειας καταθέσεων κ.λπ., προκαλώντας και πάλι πολιτική αστάθεια, ποιος θα τολμήσει να επενδύσει στην Ελλάδα; Μόνο εκείνος που μπορεί να ελέγξει όλες τις παραπάνω καταστάσεις.
Δηλαδή μόνο οι κρατικές γερμανικές επιχειρήσεις και οι συναυταίς.
«Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς με την τίγρη, όταν αυτή έχει το κεφάλι σου μέσα στο στόμα της» είχε πει ο Τσώρτσιλ.
Το ποιος έφερε την τίγρη στο σπίτι, ποιος της άνοιξε το στόμα και ποιος άφησε το κεφάλι μας στις ορέξεις της, είναι ένα ερώτημα με πολλές απαντήσεις.
Άρα αν η τίγρη απαιτήσει να παραμείνουν εδώ στο μέλλον όλοι οι νόμιμα ή και παράνομα εισελθόντες, να παραχωρήσουμε το όνομα, να μοιράσουμε την θάλασσα (…που δεν έχει σύνορα…) ποιοι θα αντιδράσουν; Αυτοί που άνοιξαν τις κερκόπορτες ή αυτοί που ως νέοι εφιάλτες διατήρησαν τις κερκόπορτες ανοικτές;
Βρισκόμαστε λοιπόν στη μέγγενη ανάμεσα στην ΤΙΓΡΗ του βορρά και τον ΛΕΟΝΤΑ της ανατολής; Οι μέντορες των οποίων ΝΑΤΟ και ΕΕ μας εύχονται ολόψυχα να τα βρούμε;
Σίγουρα κανείς δεν πρόκειται να χύσει το αίμα του ή να ξοδέψει την επιρροή του για χάρη μας, σίγουρα δεν υπάρχουν πλέον Φιλέλληνες, ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ, σίγουρα ΥΠΗΡΞΑΝ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ και θα ΥΠΑΡΧΟΥΝ συμφέροντα με ταυτότητα και ονοματεπώνυμο και μόνο αν δουν έναν ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ και ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, που τολμάει, θα αρχίσουν όλοι να τον σέβονται περισσότερο. Πάντως οι ΧΘΕΣΙΝΟΙ και οι ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ μόνο ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ και ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΙ δεν θεωρούνται.
Λόγω θέρους ο για πολλούς ανύπαρκτος φορολογικός μηχανισμός ελέγχου, θυμίζει την εποχή που ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ έδινε εντολή στους φοροεισπράκτορες μαζέψουν τόσα αγαθά από το λαό, όσα χρειαζόταν αυτός και η αυλή του, ανεξάρτητα από την πορεία της σοδειάς.
Η αντίδραση της αγοράς είναι η αποφυγή της επένδυσης, της επιχειρηματικής ανάπτυξης και η ηθική δικαίωση της φοροδιαφυγής.
Γι αυτό πολλοί φορολογούμενοι αντιμετωπίζουν την φοροδιαφυγή ως νόμιμη άμυνα αντιμετώπισης των υπερβολών και της διάθεσης για εισπρακτικό χαράτσι.
Η σημερινή κυβερνητική πλευρά παρόλο που αυτοεμφορείται από αριστερή ιδεολογία (…με μπλε και πράσινους κόκκους…) δείχνει να έχει αποδεχθεί τους περιορισμούς που επιβάλλουν το δόγμα της ευρωζώνης και ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός και να έχει ασπαστεί τον δρόμο δημιουργίας εισοδημάτων και κερδών μέσω της αγοράς.
Πέρα από γενικούς στόχους και διακηρύξεις, το κλειδί της επόμενης μέρας είναι ποια συγκεκριμένα μέτρα θα εφαρμοστούν, ποιους και πόσο θα επιβαρύνουν και ποιους και πόσο θα ωφελήσουν.
Το ζήτημα είναι αν αυτοί που θα φτιάξουν το μέλλον της Ελλάδας (… όποτε και αν ολοκληρωθεί η κρίση… αλλά και όλοι εκείνοι που θα την εκπροσωπήσουν…) θα ακολουθήσουν εκείνες τις αρχές που θα φέρουν μπροστά μια πιο καλή, δίκαιη και παραγωγική Ελλάδα, μια Ελλάδα που θα παράγει πλούτο και μαζί πολιτισμό και καλοζωία αν όχι για όλους, τουλάχιστον για τους πολλούς ή θα συνεχίσουν την σημερινή θλιβερή εικόνα.
Στον δρόμο για την έξοδο από μια 8ετία μνημονίων, η χώρα κινδυνεύει να: περάσει ξανά στον αστερισμό της πολιτικής ρευστοποίησης. Στις κορυφαίες στιγμές του, ο πολιτικός κυνισμός λατρεύει να μεταμφιέζεται σε αρχάγγελο της πολιτικής κάθαρσης.
Ο σημερινός κυβερνών πολιτικός φορέας δεν είναι άσπιλος και αμόλυντος, σε βαθμό που θα δικαιολογούσε έναν ρόλο ηθικού κατήγορου, έχει πεπραγμένα με βαριές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, χειραγώγησης των ΜΜΕ (αν και κατηγόρησαν τους… νταβατζήδες…, πάλι στους ίδιους πέρασαν τελικά τις περιβόητες άδειες), κατάφεραν και δίχασαν την Ελλάδα ως αντιπολίτευση (από κει «οι προσκυνημένοι μνημονιακοί από δω «ο λαός που αντιστέκεται»), από την θέση της εξουσίας επιχειρεί να διχάσει την Ελλάδα με άξονα το Μακεδονικό και επίσης με όχημα το σκάνδαλο
. NOVARTIS και το κύκλωμα των «ακριβών φαρμάκων» επιδιώκει να διαιρέσει ξανά, «από δω εμείς οι καθαροί, από κει το παλιό, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα» από το τελευταίο βέβαια αφήγημα έχουν επιδέξια αφαιρεθεί με χειρουργικές επεμβάσεις, οι φίλοι και σύμμαχοι τού παρόντος συνασπισμού εξουσίας, προερχόμενοι είτε από το άλλοτε βαθύ ΠΑΣΟΚ, είτε από την εθνικολαϊστική απόφυση και το βαθύ κράτος της πρώην και νυν ΝΔ.
Με τον απροκάλυπτο πολιτικό της τακτικισμό η κυβέρνηση κινδυνεύει να κάψει ένα πραγματικό σκάνδαλο κακοδιαχείρισης και διαφθοράς, που είναι το ύψος της φαρμακευτικής δαπάνης πριν από την κρίση.
Το πολιτικό έγκλημα της χρεοκοπίας της χώρας δεν θα λυθεί με όρους ποινικούς, ιδίως όταν ο νόμος περί ευθύνης υπουργών έχει φροντίσει να εξασφαλίσει την παραγραφή. Θα λυθεί πρωτίστως με κατάκτηση συλλογικής αυτογνωσίας και απόδοση πολιτικών ευθυνών.
Είναι ιστορική επιταγή η πολιτική και δικαστική διαλεύκανση του σκανδάλου της κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος που συνέβαλε στην χρεοκοπία. Αναγκαία θα ήταν επίσης η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για πράξεις και παραλείψεις «από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Όμως οι κυβερνητικοί χειρισμοί σε συνδυασμό με την παραγραφή του αξιόποινου των υπουργών, υπόσχονται ελάχιστη διαλεύκανση, αβέβαιη κάθαρση και αμφίβολη συμβολή στην εθνική αυτογνωσία. Ο Βολταίρος (Γάλλος φιλόσοφος) αναφέρει ότι στη ζωή υπάρχουν δύο είδη κλεφτών:
– Ο κοινός κλέφτης, είναι αυτός που σας κλέβει τα χρήματα σας, την τσάντα σας, το σπίτι σας κ.λπ.
– Ο κλέφτης πολιτικός, είναι αυτός που σας κλέβει το μέλλον σας, την γνώση σας, τον μισθό σας, την εκπαίδευσή σας, την υγεία σας. Την δύναμή σας, το χαμόγελο σας, την ελπίδα σας κ.λπ.
Οι διαφορές μεταξύ τους είναι κυρίως ότι:
– Ο κοινός κλέφτης σας επιλέγει για να σας κλέψει, ενώ τον πολιτικό κλέφτη είστε εσείς που τον διαλέγετε για να σας κλέψει.
– Τον κοινό κλέφτη ΣΥΝΗΘΩΣ τον συλλαμβάνει η αστυνομία, ενώ ο πολιτικός κλέφτης ΣΥΧΝΑ προστατεύεται από συνοδεία της αστυνομίας.
Και μια που αναφέρθηκε η αστυνομία και το ΠΡΟ-ΠΟ, σημασία δεν έχουν τα γεγονότα, αλλά η ερμηνεία τους.
Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Η αβεβαιότητα, η ανεργία, η φτωχοποίηση και η όποια επερχόμενη συρρίκνωση των συντάξεων, είναι έκφραση ψυχολογικής βίας και βασική αιτία που υπό προϋποθέσεις, οδηγεί σε πράξεις πραγματικής βίας.
Σημασία έχει σε ποια πλευρά του βουνού κατοικείς.
Είσαι με τους νικητές; Τότε η βία είναι πολιτισμός. Είσαι με τους ηττημένους; Τότε η βία είναι κτηνωδία. Πόλεμος, επαναστάσεις, «σωτήριες» επεμβάσεις, εθνικοί απελευθερωτικοί αγώνες. Κάθε «πρόοδος» κολυμπάει σε ωκεανούς αίματος και βίας. Η ανθρωπότητα εξακολουθεί να πορεύεται στα σκοτάδια της προϊστορίας.
Σ’ αυτό τον κόσμο όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο, η Ελλάδα καλείται να βρεί το δρόμο της. Τίποτα δεν θα πετύχουμε αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας.
Ο σημερινός κομματικός συνδυασμός που έχει την εξουσία, χρησίμευσε ως μοχλός ανατροπής όλων των μυθευμάτων, ιδεοληψιών, αδιεξόδων, οπτασιών που ο ίδιος στην αντιπολίτευση τροφοδότησε και τώρα όσο πιο στριμωγμένος νιώθει από την λαϊκή δυσαρέσκεια, τόσο θα εντείνει τη διαβρωτική για την χώρα ρητορική.
Όταν οι αυτοαποκαλούμενοι «ριζοσπάστες της αριστεράς» συγκυβερνάνε με τους αυτοαποκαλούμενους «ανυποχώρητους συνεπείς της πατριωτικής δεξιάς» για να διεκπεραιώσουν τις απαιτήσεις του «υλιστικού διεθνισμού των αγορών», τότε η επαφή με την πραγματικότητα έχει ήδη χαθεί.
Η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα γίνεται αυτονόητο πεπρωμένο του Ελλαδισμού, όπου η φτώχεια εκβάλλει στο αυτονόητο έγκλημα.
Όταν έχεις πουλήσει τα πάντα για να πάρεις και να κρατήσεις την εξουσία, η προοπτική να τα χάσεις γίνεται εφιαλτική, γιατί σε αφήνει χωρίς τίποτα!
Όταν παίρνεις την ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ αλλά όχι την ΕΞΟΥΣΙΑ και κυρίως όταν αυτοαναγορεύεσαι πανεπιστημιακός, θα πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζεις τη διαφορά μεταξύ ΕΞΟΥΣΙΑΣ και ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
Ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η διαφορά από όλους μας.
Όταν ο Ματέο Ρέντσι έγινε πρωθυπουργός στην Ιταλία, η σύζυγος του ήταν αναπληρώτρια φιλόλογος σε λύκειο της Φλωρεντίας. Τρία χρόνια αργότερα όταν ο Ρέντσι παραιτήθηκε, η σύζυγος του βρισκόταν στην ίδια θέση και στο ίδιο σχολείο της Φλωρεντίας.
Αυτό λέγεται ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Δείξε μου έναν επιτυχημένο ψεύτη και θα σου δείξω ένα πλήθος ηλιθίων. Κανένας μακρύς πολιτικός βίος δεν τελειώνει μονόχρωμος. Μέσα σε μία σταδιοδρομία 5-10 ετών πολλοί οι αγανακτισμένοι ακτιβιστές, οι απρόθυμοι μνημονιακοί, οι κωδωνοκρούστες της Wall Street και ακόμη περισσότεροι οι πολίτικοι που κλήθηκαν να διαχειριστούν την κατάρρευση του συστήματος που, τους είχε αναδείξει.
Και αναρωτιέται κανείς, τι ήταν ο Τσώρτσιλ μέχρι το 1940; Επιτυχημένος ή αποτυχημένος;
Τι ήταν ο Τσωρτσιλ τον Ιούλιο του 1945 όταν «θριαμβευτής» στον πόλεμο, υπέστη πανωλεθρία στις εκλογές;
Είναι γνωστή η ρήση ότι μπορείς να αγνοείς την πραγματικότητα, αλλά δεν μπορείς να αγνοείς τις συνέπειες του να αγνοείς την πραγματικότητα. Αυτό που αγνοούν όμως τόσο οι πολιτικοί όσο και οι πελάτες τους είναι ότι τα δημόσια οικονομικά έχουν ένα τρομερό τρόπο να εκδικούνται όσους τα αγνοούν.