Η δυναμική παρουσία, ή επανάκαμψη στο προσκήνιο, για μερικούς, του τρίτου μεγαλύτερου πολιτικού σχηματισμού, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, στην ενεργό δράση, καθώς και η δημοσκοπική άνοδός του κάπου σε διπλάσιους αριθμούς, τουλάχιστον όπως αποτυπώνεται τελευταία, έχει δώσει καινούργια δυναμική και ενδιαφέρον στην πολιτική ζωή του τόπου, όχι μόνο την παρούσα που διανύουμε αλλά και για το μέλλον.
Όλα αυτά, τη στιγμή που ο κυβερνητικός σχηματισμός, έχοντας ήδη ξεπεράσει το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της θητείας του, παρουσιάζει σημάδια κριγμών και αδυναμιών στο οικοδόμημά του, μετά από μια μεγάλη είναι αλήθεια βεντάλια εσωτερικών και εξωτερικών ατυχιών, πανδημιών, κρίσεων, κριγμών και όλων των άλλων γεγονότων που βιώσαμε καλά.
Απέναντί του βρίσκεται μια παραπαίουσα αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία αντί να ασκεί τον εποικοδομητικό της ρόλο, ως οφείλει, επιδίδεται σε πολιτική διάβρωσης και αποσύνθεσης της κυβέρνησης με απώτερο στόχο όχι να ανεβάσει τα ποσοστά της αλλά περισσότερο έχοντας αντικειμενικό σκοπό τη διάσωση του ηγέτη της μέσα στην περιρρέουσα και κινούμενη πολιτική σκηνή, εν όψει των μελλοντικών ποσοστών τα οποία όπως δείχνουν οι τελευταίες και πολλαπλές δημοσκοπικές καταγραφές που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, έχουν παγιωθεί.
Ταυτόχρονα, ήρθαν ξανά στη συζήτηση οι έννοιες της αυτοδυναμίας και βέβαια της πιθανής συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων μετά την μελλοντική εκλογική διαδικασία η οποία σημειωτέον δεν έχει καθορισμένη περίοδο όπως γνωρίζουμε καλά αφού εξαρτάται από την κυβέρνηση για τους δικούς της λόγους.
Αν ακούσουμε τις δηλώσεις των υπεύθυνων στελεχών των κομμάτων, μάλλον δεν θα πρέπει να είμαστε και πολύ ευχαριστημένοι, αφού η μελλοντική κυβερνησιμότητα και πολιτική σταθερότητα βρίσκονται σε κίνδυνο με απρόβλεπτες συνέπειες για την μελλοντική πορεία του τόπου.
Έτσι ακούμε σχεδόν καθημερινά από τη μια μεριά την αυτοδυναμία ενώ από την άλλη έννοιες όπως «προοδευτική διακυβέρνηση», σύμφωνα με αυθαίρετους ορισμούς και ταμπέλες που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.
Ο τρικομματισμός που όπως δείχνουν τα πράγματα θα μας συνοδέψει το επόμενο διάστημα, και μάλλον για πολύ, δημιουργεί καινούργια ερωτηματικά εν αναμονή των σχετικών δηλώσεων και απόψεων του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος για τους γνωστούς λόγους αποφεύγει έντεχνα την τοποθέτησή του όχι στο σχετικό ζήτημα αλλά και σε πολλά άλλα που αναμένουν πολίτες και υπόλοιπος πολιτικός κόσμος.
Φυσικά το ΠΑΣΟΚ δεν υποχρεούται να ανακοινώνει την απόστασή του σε κρίσιμα ζητήματα από τις άλλες δύο πολιτικές ομάδες που το πιέζουν ποικιλοτρόπως. Οφείλει όμως να δώσει εξηγήσεις για την πορεία του την τελευταία δεκαετία της πολύπλευρης κρίσης, και κυρίως πώς τοποθετείται πάνω σε κρίσιμα θέματα, όπως για παράδειγμα έκανε με την συμπόρευσή του με τον κυβερνητικό συνασπισμό στο ζήτημα των επίμαχων εξοπλισμών.
Την τελευταία δεκαετία, είχαμε δει συνεργασίες κομμάτων, κυβερνήσεις με δοτούς πρωθυπουργούς, απύθμενους λαϊκισμούς οι οποίοι έδωσαν την ώθηση για ανάληψη της εξουσίας σε κάποιους παρδαλούς ερασιτεχνισμούς, στη συνέχεια, που μας έφεραν στην κόψη του ξυραφιού ως χώρα, και όλα τα άλλα που γνωρίσαμε καλά και με έντονο το δυσμενές αποτύπωμα που μας άφησαν στη μνήμη. Σήμερα οι κάθε μορφής νεολαϊκισμοί, επιπολαιότητες και αερολογίες βρίσκονται πολύ μακρυά από όλα όσα έχει ανάγκη ο τόπος.
Περισσότερο όμως έχει ανάγκη υψηλού πολιτικού πολιτισμού και ξεκάθαρων συγκλίσεων, που να εμφορούνται από μια κουλτούρα πολιτικού πολιτισμού, αφού προβάλλουν στον όχι και πολύ μακρυνό ορίζοντα, εκ νέου, κάποιες φήμες και ιδέες περί κυβερνήσεων με καθαρό αποτύπωμα από ψηλά, από την ευρωπαϊκή ένωση, συνεργασίες με επικεφαλής δοτές ευρωπαϊκές προσωπικότητες με ότι θα συνεπάγεται αυτό, ειδικά στον τομέα της οικονομίας με τον οποίο θα έρθουμε οσονούπω σε ευθεία αντιπαράθεση!
Ο εισπνεόμενος αέρας του πολιτικού σκηνικού τελευταία είναι πλήρης παρεμφερών σταγονιδίων και ανάλογων ιών!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ