Αποχαιρέτησε η Αγάπη τον σύντροφο, ο Βασίλης τον πατέρα και όλοι μαζί έναν αδελφό και φίλο. Και ήμασταν πολλοί στον Άγιο Τίτο, γιατί ο Μανώλης που έφυγε για μακρύ ταξίδι, είχε αυτό που λέμε “χατήρι”. Χατήρι που κερδίθηκε με προσπάθεια και κόπο μια ζωή ολόκληρη – σύντομη για τον Μανώλη είναι αλήθεια.
Ο Μανώλης ήταν το μικρότερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας. Θα γεννηθεί στα Ανώγεια και θα παίξει στα χαλάσματα που άφησαν οι Ναζί φεύγοντας από το χωριό. Γονείς του ο Βασίλης Μανουράς, γνωστός ως Μανιατοβασίλης, αντάρτης στην ανωγειανή ομάδα αντίστασης όλη την περίοδο της κατοχής. Μάνα του η Λευτερία Σκουλά. Μοναδικής αρχοντιάς λένε όσοι τη γνώρισαν. Θα φύγει όμως νωρίς αφήνοντας τον Μανώλη ορφανό στα έξι του. Άνθρωποι φτωχοί, θα γίνουν εσωτερικοί μετανάστες και θα κατευθυνθούν στον αγαπημένο προορισμό των Ανωγειανών, το Ηράκλειο. Εκεί ο Μανώλης θα νιώσει αυτό που λέγεται πολλαπλή μητρότητα και αγάπη χωρίς όρια από τις 7 αδελφές του και τον Κίμωνα, τον μεγαλύτερο αδελφό. Από τα αδέλφια μου και εμένα θα λογίζεται σαν αδελφός.
Από μικρός στη βιοπάλη θα διακριθεί για την εργατικότητα και την επιχειρηματική του ευφυΐα. Χωρίς μεμψιμοιρίες θα αρπάξει τη ζωή από τα κέρατα. Κατόρθωσε να διακριθεί σε έναν τομέα ανταγωνιστικό που πολλοί φαίνεται να τα καταφέρνουν, αλλά στο τέλος ελάχιστοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν. Και ο Μανόλης ξεχώρισε. Γνώρισε ανθρώπους, έκανε επιχειρήσεις, έχαιρε εκτίμησης. Ο λόγος του ήταν σεβαστός. Απόχτησε “χατήρι”.
Μεγάλο πράμα στη ζωή να χει κιανείς χατήρι να λείπει και να μην μπορεί ο χρόνος να το φθείρει
Λέει μια αγαπημένη μαντινάδα.
Οι φίλοι του είναι φίλοι για ολόκληρη ζωή. Γιατί έκανε το πρόβλημά τους δικό του. Δεν απέστρεφε το βλέμμα του από τη δυστυχία των άλλων. Βοηθά όπου μπορεί. Το κάνει διακριτικά, χωρίς φανφάρες και ψευτοεγωισμούς που τόσο απεχθανόταν. Οι στενοί του συγγενείς και όχι μόνο θα τον έχουν για στήριγμα.
Θα σταθεί τυχερός στην ζωή του και θα γνωρίσει την Αγάπη. Η Αγάπη Σταυρακάκη, κόρη του Μίνω, αγαπημένου φίλου του Μανιατοβασίλη, θα σταθεί δίπλα του με στοργή και αγάπη από τα πρώτα ανέμελα χρόνια. Την πραγματική της όμως αξία και την χωρίς όρια αφοσίωση θα δείξει εκεί που διακρίνονται οι ισχυροί. Στα δύσκολα. Στα πολύ δύσκολα που θα έρθουν. Δώδεκα χρόνια κράτησε η αρρώστια τον Μανώλη. Με ταξίδια στην Αθήνα, επεμβάσεις, θεραπείες, απογοητεύσεις, πόνους, μικρές αναλαμπές ελπίδας και, μετά, πάλι πόνος. Η Αγάπη θα αποδείξει ότι είναι από την στόφα εκείνη των ανθρώπων που όλοι θέλουν να έχουν δίπλα τους ως σύντροφο και φίλη.
Θα σταθεί δίπλα του και θα βαδίσει αγόγγυστα τον Γολγοθά της αρρώστιας. Και μπορεί στο τέλος να νικήθηκε ο Μανώλης. Δεν ταπεινώθηκε όμως. Δεν το επέτρεψε ο ίδιος στον εαυτό του και δεν το επιτρέψαμε κι εμείς όλοι που τον αγαπήσαμε.
Μανώλη αφήνεις πίσω σου φίλους και αδέλφια συντετριμμένους από τον πρόωρο χαμό σου.
Αφήνεις στο πόδι σου τον Βασίλη, τη μεγάλη σου αγάπη και πηγή μόνιμης αισιοδοξίας για σένα. Μπορεί να περπατήσει τον δρόμο από του έστρωσες στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις χωρίς να ντραπεί ούτε μία στιγμή για τον πατέρα του. Απεναντίας έχει ισχυρούς λόγους να αισθάνεται υπερήφανος. Θα τον συντροφεύει για πάντα η καλή αθιβολή των ανθρώπων για τον πατέρα του.
Μανώλη θα κρατήσω από σένα τη μεγάλη αισιοδοξία σου, την πίστη σου ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά και την ακόρεστη δίψα για ζωή. Το χιούμορ που σε διέκρινε πάντα και που δεν το έχασες ούτε όταν έβλεπες το επερχόμενο τέλος.
Μανώλη σε αποχαιρετούμε και σου ευχόμαστε καλό ταξίδι. Σου υποσχόμαστε ότι θα σταθούμε στο πλάι της Αγάπης και του Βασίλη.
Εκεί που πας πολλοί δικοί μας θα σε περιμένουν. Δώσ’ τους χαιρετισμούς. Καλοστραθιά σου.