Το ψηφοδέλτιο του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ είχε και «Ανδρέα», είχε και «Παπανδρέου», αλλά οι περισσότεροι σταυροί βρέθηκαν δίπλα στο πρώτο κατ’ αλφαβητική σειρά όνομα του Νίκου Ανδρουλάκη. «Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει», δήλωσε ο μεγάλος νικητής του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών του ΚΙΝΑΛ, αμέσως μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ένα άφθαρτο πολιτικό πρόσωπο, με σύνθημα την «Ανανέωση» και με καταλύτη έναν αποτελεσματικό κομματικό μηχανισμό, κατάφερε όχι μόνο να επικρατήσει αλλά και να διακριθεί ανάμεσα στους διεκδικητές της αρχηγίας του ΚΙΝΑΛ, στην πρώτη φάση της διαδικασίας.
Η μεγάλη διαφορά των σχεδόν 9 ποσοστιαίων μονάδων από τον δεύτερο συνυποψήφιό του και πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, αποτελεί εκτός από ποσοτικό και ένα ποιοτικό πλεονέκτημα που πολλαπλασιάζει τις ελπίδες του να επικρατήσει ο ίδιος και στον δεύτερο γύρο, χωρίς όμως να είναι και τίποτα σίγουρο για την τελική έκβαση του αποτελέσματος.
Όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο, ήταν αναμενόμενο οι εσωκομματικές αυτές εκλογές του ΚΙΝΑΛ να συγκεντρώσουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτήν την χρονική στιγμή, παρά το γεγονός ότι αρκετοί ήσαν εκείνοι που στην αρχή της διαδικασίας τις απαξίωναν.
Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει την αξία της. Η κάλπη όταν ανοίξει στέλνει πάντα «μηνύματα» στην κοινωνία και προς κάθε κατεύθυνση, αρκεί να φτάσουν αυτά έγκαιρα και αναλλοίωτα στους αποδέκτες τους. Έτσι κι αυτή, η έστω «μισή» κάλπη, έστειλε τα δικά της κοινωνικά «μηνύματα» και καλό θα είναι να μην τα αγνοήσουμε: Το πρώτο σημαντικό «μήνυμα» που βγήκε το βράδυ της περασμένης Κυριακής είναι ότι το σύνθημα «Αλλαγή», είτε αυτό διατυπώνεται ως «ανανέωση», είτε ως «μετεξέλιξη», είτε με οποιονδήποτε άλλο συναφή όρο, εξακολουθεί να εμπνέει την ελληνική κοινωνία.
Είναι ένα «πιασάρικο» αίτημα που «πουλάει» στη γλώσσα της πολιτικής και παραμένει πάντα επίκαιρο και διαχρονικό. Είναι γιατί κουβαλάει μέσα του την ελπίδα ενός κόσμου που νιώθει ζορισμένος, περιθωριοποιημένος, ξεχασμένος, αδικημένος και απογοητευμένος. Αυτό νομίζω συνέβη και τώρα. Αυτός ο απογοητευμένος κόσμος στάθηκε υπομονετικά επί ώρες στις μεγάλες ουρές έξω από τα εκατοντάδες εκλογικά τμήματα του ΚΙΝΑΛ σε όλη την επικράτεια, γιατί ένιωσε πως κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή του.
Διαβάζω ότι το ένα τρίτο περίπου των ψηφοφόρων που αντιστοιχούν στους 90.000 έλληνες πολίτες, δεν είχαν κάποια κομματική σχέση με το Κίνημα Αλλαγής. Δεν έγιναν ξαφνικά όλοι ετούτοι «ΠΑΣΟΚΟΙ»! Προσπερνώ ασχολίαστα, για λόγους πολιτικής ευπρέπειας, όλες εκείνες τις φήμες που κυκλοφόρησαν φέροντας αρκετούς ψηφοφόρους στις κάλπες του ΚΙΝΑΛ, ενώ οι ίδιοι διέθεταν διαφορετικές κομματικές ταυτότητες…
Προτιμώ να εστιάσω κυρίως σε εκείνο το συναίσθημα που έσπρωξε τον αυθόρμητο και ανυποψίαστο Έλληνα πολίτη στις κάλπες που έστησε το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ή όπως θέλετε πείτε το. Αυτός ο πολίτης νιώθει σήμερα ζορισμένος από την κυβέρνηση και απογοητευμένος από την αξιωματική αντιπολίτευση. Νιώθει ζορισμένος από μια κυβέρνηση που υπηρετεί αναμφισβήτητα το κεφάλαιο-και δεν το κρύβει-ενώ για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών απομακρύνεται διαρκώς από την συνήθη θέση της παραδοσιακής Δεξιάς, που εξέφραζε πάντα ένα μεγάλο μέρος του κέντρου, μετατοπιζόμενη σήμερα προς τα δεξιά της Δεξιάς.
Με αυτήν την πολιτική ταυτότητα και με τις ιδιαίτερες συνθήκες που επιβάλλει το καθεστώς της πανδημίας, η κυβέρνηση αυτή εκπέμπει συχνά-πυκνά έναν αυταρχισμό που όχι μόνο ενοχλεί αλλά και προβληματίζει τον δημοκρατικό Έλληνα πολίτη. Από την άλλη πλευρά, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδώ και 2,5 χρόνια αδυνατεί να συγκροτήσει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Το μείζον πολιτικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση ικανή να συσπειρώσει με τον πολιτικό της λόγο και να δώσει στους πολίτες ελπίδα και προοπτική για καλύτερες μέρες. Έτσι το κυβερνών κόμμα «παίζει την μπάλα μόνο του» και όταν πιέζεται την πετάει στην «εξέδρα»…
Ένα δεύτερο «μήνυμα» που εκπέμπουν οι εκλογές του ΚΙΝΑΛ είναι ότι το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμα ζωντανό στη μνήμη του μέσου Έλληνα πολίτη, θυμίζοντάς του κάποιες καλές εποχές από το παρελθόν, που μέσα στο θλιβερό παρόν του φαντάζουν παραδεισένιες. Ακόμα ένα «μήνυμα» που εξάγεται από τις κάλπες είναι η επιμονή των κατά παραγγελία δημοσκοπήσεων να επιδιώκουν περισσότερο να επηρεάζουν την κοινή γνώμη κατά τις επιθυμίες του παραγγέλοντος, παρά να την καταγράφουν όπως οφείλουν.
Έτσι έγινε και τώρα και ο πρώτος υποψήφιος σε όλες τις δημοσκοπήσεις, Ανδρέας Λοβέρδος, ήρθε τελικά τρίτος. Αποκωδικοποιούμε όμως επίσης ακόμα ένα «μήνυμα» της κάλπης, που επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά πως όταν προσέρχονται στο παραβάν οι Έλληνες ψηφοφόροι, δεν ενδιαφέρονται τόσο για να επιλέξουν όσο για να τιμωρήσουν. Το θυμικό δυστυχώς εξακολουθεί να αποτελεί το κυρίαρχο κριτήριο της επιλογής τους.
Η δεύτερη θέση του Γιώργου Παπανδρέου στις κάλπες της πρώτης Κυριακής, από τη μία σηματοδοτεί την αντοχή ενός ισχυρού Brand Name που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, τόσο με την καταγωγή όσο και με την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, και από την άλλη συνιστά μια ηχηρή αποδοκιμασία για τα πεπραγμένα που αφορούν το πρόσφατο ενοχικό παρελθόν του πρώην πρωθυπουργού.
Μετά τους πανηγυρισμούς των νικητών και τις συγκρατημένες ή μη δηλώσεις των ηττημένων, όλο το ενδιαφέρον στρέφεται τώρα στην επόμενη Κυριακή, τη μέρα που θα αναδείξει τον επόμενο πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής. Να μην κάνουμε όμως ένα λάθος. Στις εκλογές της προηγούμενης και της επόμενης Κυριακής δεν κρίνεται το ΚΙΝΑΛ, αλλά ο νέος αρχηγός του.
Το ΚΙΝΑΛ ως ΚΙΝΑΛ ή ως ΠΑΣΟΚ (όπως αποφασίσουν να το λένε), θα κριθεί σίγουρα στη συνέχεια από το πόσο ισχυρό είναι το όραμα που διαθέτει ο νέος αρχηγός για το κόμμα το οποίο αναλαμβάνει να οδηγήσει μπροστά, αλλά και από τις ηγετικές ικανότητες του ίδιου στο να εμπνέει και να εμπνέεται. Δεν θα είναι εύκολος αυτός ο δρόμος. Έρχονται δύσκολες μέρες τόσο για την υγεία, αν επιδεινωθούν κι άλλο οι δείκτες της πανδημίας, όσο και για την οικονομία της χώρας. Αν κλείσουν ξαφνικά οι «στρόφιγγες» της Ε.Ε. η κατάσταση θα ξεφύγει εντελώς.
Τότε, σε πρώτο χρόνο δεν θα κριθούν τα πρόσωπα, αλλά τα προγράμματα, οι δημιουργικές προτάσεις, οι ρεαλιστικές προσεγγίσεις, οι συνεργασίες σε πολιτικό επίπεδο, μα πάνω απ’ όλα η συνολική συμβολή της παράταξης στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Στο τέλος βέβαια θα κριθούν ξανά και τα πρόσωπα και ας μην ξεχνάμε πως τα λάθη δεν τα συγχωρεί ο λαός μας.
Το βράδυ της πρώτης Κυριακής των εκλογών οι πρωταγωνιστές του ΚΙΝΑΛ μιλούσαν για μια μεγάλη γιορτή της Δημοκρατίας και για μια μεγαλειώδη γιορτή της Δημοκρατικής Παράταξης! Μια γιορτή που πλημύρισε πολλούς συμπολίτες μας με ενθουσιασμό, με ελπίδα και με ψυχική ανάταση. Σε αρκετούς από αυτούς όμως καλλιέργησε και μεγάλες προσδοκίες που ίσως να μην πραγματοποιηθούν ποτέ.
Ο νέος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ και 6ος κατά σειρά πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όποιος κι αν θα είναι αυτός, θα έχει την ύψιστη υποχρέωση να τηρήσει τις υποσχέσεις που θα δώσει (γιατί ως πολιτικός θα δώσει υποσχέσεις) και να τιμήσει το δικό του κοινωνικό συμβόλαιο που θα κληθεί να υπογράψει κι εκείνος με τον πάλαι ποτέ «κυρίαρχο» λαό…
https://moschonas.wordpress.com