Υπατία.
Έκλεισε τα μάτια η Υπατία πεσμένη στο πάτωμα, το φως από τα παράθυρα της εκκλησίας έπαιζε περίεργα παιχνίδια πέφτοντας πάνω στα πρόσωπα του μανιασμένου πλήθους που ήταν από πάνω της. Άγρια ζώα τα μεταμόρφωσε που έτρωγαν τις σάρκες της αχόρταγα.
Είχε σταματήσει εδώ και ώρα να τους φωνάζει ότι άδικα την κατηγορούν, ότι έχουν πλανευτεί από το μίσος και το φανατισμό τους.
Άδικα, άπνοα παρέδωσε το πληγωμένο σώμα της στο θεριό του μίσους και έκλεισε τα μάτια
Απούσα να είναι η ψυχή την ώρα που το σώμα σπαράζει, ζεστό ακόμα.
Δε θα ξανάβλεπε τα αστέρια αυτού του ουρανού που τον ήξερε σπιθαμή προς σπιθαμή.
Ούτε θα μιλούσε ξανά για φιλοσοφία με τους μαθητές της.
Και αυτή η πόλη που αγάπησε η πιο σπουδαία από όλες τις άλλες, η Αλεξάνδρεια ξέφτιζε στα ματωμένα της μάτια…
Ένας πόνος ξέσχισε την πλάτη της..
Άσπρα φτερά ξεπήδησαν από την ουλή του πόνου…
Και η Υπατία η πρώτη γυναίκα φιλόσοφος και αστρονόμος άπλωσε τα νεογέννητα φτερά της, πέταξε πάνω από την πόλη που τη βάπτισε Αλεξανδρινή και παρέδωσε το όνομά της στις Μεγάλες Κυρίες αυτής της Γης!
Όπρα Γουίνφρεϊ
Η μακιγιέζ είναι σκυμμένη πάνω της την ώρα του ολιγόλεπτου διαλείμματος .
Άνθρωποι κάθε φύλου ηλικίας και χρώματος πηγαινοέρχονται στο πλατό σαν μελίσσι
Η Όπρα, βασίλισσα σε αυτό το μελίσσι συμβουλεύεται τις σημειώσεις της, χωρίς άγχος πια…
Τόσα χρόνια μπροστά από την κάμερα και πίσω όλη η Αμερική έχει καλέσει όλους τους σπουδαίους τούτης τη Γης.
Χωρίς άγχος πια …
Χωρίς άγχος πια…
Μόνο χρυσός, ό,τι αγγίξει, ό,τι παρουσιάσει, ό,τι απλά ξεφυλλίσει.
Ένας χρυσός που ξέρει να τον μοιράζεται, ξέρει να τον σκορπάει δίκαια, να τον διαφεντεύει γενναία.
Πόσος χρόνος πέρασε για να μπορεί να βάζει αυτό το “πια” δίπλα σε δύσκολες λέξεις;
Δε λυπάται πια…
Πολύς χρόνος, τόσος πολύς που σαν να έζησε τη ζωή της κάποια άλλη σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Κάποια άλλη φώναζαν με δυσκολία Όπρα.
Κάποια άλλη απαγγέλει 3 ετών ποιήματά σε εκκλησίες.
Κάποια άλλη κακοποιήθηκε στα 13 της.
Κάποια άλλη γέννησε στα 14.
Κάποια άλλη άλλαξε τη ζωή της εξαιτίας του πατέρα της. Κάποια άλλη ξεκίνησε δειλά στο Τενεσί να καλημερίζει από το ραδιόφωνο.
Κάποια άλλη που την άλλαξε την έκανε αυτήν την σπουδαία, τη γενναιόδωρη.
Αυτήν που ανοικοδομεί σχολεία και δίνει υποτροφίες σε φτωχά παιδιά
Αυτή που χτίζει σπίτια που γκρέμισαν οι τυφώνες. Αυτή που χρηματοδοτεί οργανώσεις για την υποστήριξη και την ενδυνάμωση γυναικών.
Αυτή που άγγιξε την δική της κακοποίηση, την έγδυσε από την ντροπή και την έντυσε με τα μακριά της χέρια προσφορά!
Coco Channel
«Η ομορφιά κρύβεται μέσα στην απλότητα»- ψιθύρισε η Κοκό στο είδωλο της απέναντι στο σκαλιστό οκτάγωνο καθρέπτη.
Φόρεσε το μικρό μαύρο φόρεμα μέχρι τα γόνατα. Δύο σειρές λευκές πέρλες στο λαιμό, κόκκινο κραγιόν, μαύρες ξώφτερνες γόβες, πήρε την καπιτονέ τσάντα με τη χρυσή αλυσίδα από τον σουέτ καναπέ της και έφυγε για το ατελιέ !
Μα όπου και να πήγαινε ακόμα και για τσιγάρα το ίδιο θα ντυνόταν.
Γύρισε πίσω με μια απότομη στροφή, ξέχασε να βάλει άρωμα!
Δε γίνεται να περπατάει χωρίς να αφήνει την αύρα της… χωρίς να ξέρει ο κόσμος ότι μόλις πέρασε η Κοκό Channel no 5,ο τυχερός της αριθμός έτσι είχε πει ένα μέντιουμ και εκείνη τον κράτησε
Ήταν η τύχη, το ταλέντο η δουλειά, το πεπρωμένο που συνθηκολόγησε μαζί της σε αυτό το συμβόλαιο της επιτυχίας.
Σίγουρα η υπομονή δεν ήταν!
Η Γκαμπριέλ Μπονέρ «Κοκό» Σανέλ είναι μία από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα. Έγραφαν οι σημερινές εφημερίδες.
Χαμογέλασε με ικανοποίηση, και χάιδεψε τα κοντά της μαλλιά
“Καλά τα κατάφερες μικρή” σιγομουρμούρισε σε ένα ενδόμυχο διάλογο.
Ποιος θα το φανταζόταν εγώ, η Κοκό, η αποτυχημένη τραγουδίστρια του καμπαρέ να προσδιορίζω πως θα ντύνονται με κάλλος γυναίκες όλων των εποχών, όλων των τάξεων.
Ευτυχώς αναγνώρισα από νωρίς ότι η κοινωνία και η μόδα συνδέονται άμεσα και περίπλοκα μεταξύ τους. Τα πάθη μου ενέπνευσαν τις μόδες μου. Σκιές του μπεζ, του μαύρου και του λευκού χαρίζονται σε ό,τι δημιουργώ.
Αγαπάω τούτα τα χρώματα και τις σκιές τους με αυτά βάφω ρούχα, παπούτσια, έπιπλα. Με αυτά και τις δικές μου σκιές.
Ίσως φταίει η ζωή μου που κι αυτή στα ίδια χρώματα ήταν βαμμένη σαν εκείνο παραμύθι της Σταχτοπούτας .
Κι εκείνη μια μικρή, χωρίς μητέρα ήταν που ένα ορφανοτροφείο έγινε πατρικό σπίτι. Το ψαλίδι και η βελόνα που κρατούσα από τότε έκοψε κάθε ίχνος τρυφερότητας, έραψε για δέρμα εκείνη τη σκληρότητα του μετάλλου, εκείνο το μαύρο του φορέματος που φορώ.
Η Γκαμπριέλ Μπονέρ «Κοκό» Σανέλ σε μια αέναη και αδυσώπητη μάχη με το παρελθόν, όχι μόνο ξεπέρασε όσα εμπόδια της κληροδότησε η ταπεινή καταγωγή της αλλά εφηύρε την ιδέα της νέας γυναίκας μόνο και μόνο για να νιώθει η ίδια άνετα με την όποια γκαρνταρόμπα της. Εξωραϊσμοί και εξιδανικεύσεις δεν της περίσσευαν. Μόνο ανεξερεύνητες ιστορίες και ατάκες που χάρισαν στον θηλυκό πληθυσμό αιώνια επιχειρήματα:
“Μιλάμε για περιποίηση του σώματος, και η περιποίηση της ψυχής πού είναι; H περιποίηση της ομορφιάς πρέπει ν ’αρχίζει από την καρδιά και την ψυχή, αλλιώς τα καλλυντικά δεν χρησιμεύουν σε τίποτε”
“Μια γυναίκα πρέπει να είναι κομψή, υπέροχη και να γνωρίζει δύο πράγματα: ποια είναι και τί θέλει”.
“Το κάλλος διαρκεί, η ομορφιά περνάει”.
Και σίγουρα έχει δίκιο γιατί το κάλλος εκείνου του ορφανού κοριτσιού που άλλαξε τον κόσμο της μόδας και έσπασε στερεότυπα χρόνων…ακόμα διαρκεί!
Εβίτα Περόν
Αργεντινή.
Καλοκαίρι 1952.
Ο ήλιος έχει καταλάβει όλα τα παράθυρα του Προεδρικού Μεγάρου.
Λάμπουν οι ασπροβαμμένοι τοίχοι του και εκείνος καθρεφτίζει το φως του στα φρεσκογυαλισμένα μάρμαρα.
Μόνο ένα δωμάτιο φαίνεται να τον ανταγωνίζεται στην λάμψη.
Μια παράξενη λάμψη γεμάτη φωτεινές σκιές.
Μοιάζει με χειρουργείο κι όμως είναι μέρος του Μεγάρου
Ένα κρεβάτι καταμεσής του, με μια πανέμορφη κοιμωμένη πάνω του.
Τα μακριά ξανθά μαλλιά της κυματίζουν σαν όλες τις θάλασσες που χαϊδεύουν την Αργεντινή.
Δίπλα της μια νοσοκόμα με μαύρα μαλλιά και άσπρα ρούχα έχει πάρει θέση προσευχής.
Τα μάτια της υγρά, τα χέρια της κρατούν τα χέρια της όμορφης κοιμωμένης.
“Σινιορίνα Εύα,
Σινιορίνα Εύα”…ψιθυρίζει ανάμεσα στους λυγμούς της.
Είναι η Εύα Περόν
Η Εβίτα τους.
Η Εβίτα της Αργεντινής και είναι μόλις 33 ετών.
Αργοπεθαίνει από καρκίνο …και αυτά τα ξανθά κύματα που ακουμπάνε το μαξιλάρι ψεύτικα είναι…τα αληθινά έχουν φιλήσει τις όχθες της και χάθηκαν…
Μόνο εκείνα χάθηκαν…
Όλα τα άλλα που έφτιαξε η σύζυγος του Χουάν Περόν έχουν ριζώσει στο έδαφος και στις καρδιές των ανθρώπων της Αργεντινής.
Κι αν φύγει τώρα στην πρώτη της νιότη …
Γεμάτη αγάπη θα φύγει…
Την αγάπη ενός ολόκληρου λαού..
Ανοίγει τα μάτια της για λίγο
Κοιτάζει την νοσοκόμα με τα μαύρα μαλλιά…σηκώνει με δυσκολία το λεπτό της χέρι, χαϊδεύει τα δάκρυα της και χαράζει με τον ψίθυρό της ένα παντοτινό τραγούδι.
“Μην κλαις για μένα Αργεντινή…Η αλήθεια είναι ότι δε θα σε εγκαταλείψω…ποτέ “.
Έλεν Κέλερ
Κοιτάξτε πίσω από αυτό το πορτρέτο της Έλεν Κέλερ.
Κοιτάξτε εκείνη που ισιώνει το καπέλο της.
Εκείνη που κρατάει το ένα της χέρι και στο άλλο ρίχνει διάφανεις πηγές.
Μια άλλη γυναίκα είναι.
Εκείνη που μεταμόρφωσε μια μικρή σε Έλεν Κέλερ.
Εκείνη που αντιστάθηκε στην αγριότητα ενός μικρού κωφού και τυφλού κοριτσιού που λεγόταν Έλεν.
Εκείνη που ανασήκωσε τις άκρες των χειλιών της.
Εκείνη που μόνο με την αφή στη φαρέτρα της πολεμούσε την έλλειψη χρωμάτων, ήχων και εικόνων και γέμισε με λέξεις τα χέρια της.
Ήταν η δασκάλα της.
Η γέφυρα που πέρασε την Έλεν από την μοναξιά και την αγριότητα της άγνοιας στην επικοινωνία.
Εκείνη την έμαθε να διαβάζει αγγίζοντας με τα χέρια της τα χείλη και τον λαιμό, να εξοικειωθεί με την μέθοδο Μπράιγ,να νιώθει τη μουσική χωρίς να την ακούει.
Εκείνη έκτισε το θαύμα.
Η Αν Σάλιβαν!
….Και όταν συντελείται ένα θαύμα έπονται και επόμενα και η τυφλή Έλεν Κέλερ πήρε πτυχίο καλών Τεχνών.
Γιατί η τέχνη είναι συναίσθημα ακόμα και με απουσίες αισθήσεων.
Έγινε συγγραφέας και υπερασπιστής των ανθρώπων με αναπηρία και των δικαιωμάτων των γυναικών…
Και όταν πια έφυγε από αυτόν τον άδειο από ήχους και εικόνες κόσμο, τι παράξενο αλήθεια, ήταν γεμάτη από χρώματα και μουσικές.
Και η στάχτη της τοποθετήθηκε τρυφερά δίπλα στην δασκάλα που της έμαθε να ξεπερνάει τα όρια της φύσης και του ανθρώπου!
Μιχάλ Ελιά Καμάλ
Είμαι η Μιχάλ Ελιά Καμάλ,
Ιρανοισραηλινή και η γλώσσα των τραγουδιών μου είναι τα εβραϊκά.
Το όνομα μου στα εβραϊκά σημαίνει μικρός καταρράκτης, αλλά εγώ αισθάνομαι φωτιά.
Κι εσύ μπερδεύεσαι που έχω ντυθεί τόσες εθνικότητες που μοιάζω λίγο με παραμύθι της Ανατολής!
Αλλά να ξέρεις παραμύθια είναι μόνο τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Εγκατέλειψα τον κόσμο των γραμμάτων και ταξιδεύω από τα έντεκα μου στον κόσμο των ανθρώπων…
Σταυροδρόμι μου υπήρξε το σταυροδρόμι των λαών, η Κωνσταντινούπολη, η μουσική μου πατρίδα .
Είχα γεμίσει τους δρόμους της με πλανόδιες μουσικές, με τον Ζουλιέν και τον Μετάχαν που πατρίδες τους είναι η Γαλλία και η Τουρκία, αλλά μπορεί και όχι!
Η μουσική είναι πατρίδα όλων!
Και εμείς παιδιά της.
Τώρα δεν τραγουδάμε μόνο νότες, τραγουδάμε ιδεολογίες!
Το συγκρότημα μας λέγεται “Φως στη Βαβυλώνα “γιατί μόνο το σκοτάδι του συστήματος μπορεί να σε τυφλώσει, το φως ποτέ!
Και φως είναι οι άνθρωποι, η μουσική, η ενότητα, η ομορφιά …
Θα συνεχίσω να μετράω τον κόσμο πάνω σε ένα πεντάγραμμο, να γκρεμίζω από τις γραμμές του προκαταλήψεις και να ξεκλειδώνω ανθρώπινες ίδιες καρδιές, γυρίζοντας το κλειδί του σολ …και αυτή θα είναι η δική μου επανάσταση!
Μελίνα Μερκούρη
Σχεδόν Θεά.
Παραλίγο ξένη.
Ασυνήθιστα αυθαίρετη.
Αληθινά παθιασμένη.
Χαϊδεύει τις πέτρες της Ελληνικής γης.
Κλαίει για ξενιτεμένα μάρμαρα.
Επιστρέφει αβλαβής.
Λέει «ναι» σε εφηβικούς έρωτες!
Αγαπά τον Ζυλ.
Μοιάζει με νερό που ξεδίψασαν
η Στέλλα, η Φαίδρα, η Μπλανς Ντιμπουά,η Ίλια!
Με αμμουδιά η Ελλάδα στρωμένη μόνο για τα δικά της βήματα.
Χλευάζει το θάνατο με ένα τσιγάρο στο χέρι.
Γεννήθηκε Μαρία-Αμαλία και έγινε η Μελίνα της Ελλάδας.
Με τα υλικά της σύστασης να γίνονται θρύψαλα …
Καμία σαν εκείνη!
Ποτέ καμία σαν εκείνη!
Τα πορτρέτα
Τα πορτρέτα των Μεγάλων Κυριών της εικαστικής ομάδας του Π.Σ. Καμινίων με δάσκαλο τον Βαγγέλη Παπαγγελή και μαθήτριες τις :Φραγκούλη Μαρία, Σφακιανάκη Μαρία, Σουφουλάκη Γαρυφαλιά, Κοκκινάκη Νεκταρία Μπολωνάκη Μαρίνα, Βερερουδάκη Πατακού Ελένη, Μόσχοβη Μαρία,Λαζανάκη Ζαμπία, θα εκτεθούν το Σάββατο 26-11-20022 στις 11.45 στη Λότζια,στα πλαίσια των δράσεων για την καταπολέμηση της βίας κατά των Γυναικών που διοργανώνει η Περιφέρεια Κρήτης.