Τον τελευταίο καιρό απασχολούν ζητήματα που είχαν συχνά συζητηθεί στο παρελθόν. Το κλείσιμο για μεγάλο διάστημα τμήματος του νέου δρόμου της Μεσαράς, η χρήση του ΒΟΑΚ ως αστικού δρόμου στο Ηράκλειο και η διαρκής μετάθεση χαρακτηρισμού της Κνωσού μνημείο της ΟΥΝΕΣΚΟ, ανήκουν στην ομάδα. Η Κνωσός για παράδειγμα, έπρεπε να είναι από την αρχή του θεσμού μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Ο χαρακτηρισμός θα επικύρωνε τη σημασία του χώρου και θα απέδιδε οικονομικά οφέλη στο μνημείο. Γιατί λοιπόν ολιγωρούν οι αρχές; Όπως η Κνωσός, έτσι η σύνδεση της Μεσαράς, ο ΒΟΑΚ, οι καταστροφές από θεομηνίες και άλλα ζητήματα εμπλέκονται σε γρανάζια που οι ίδιοι παρεμβάλουμε. Μάλιστα η αποκατάσταση τους και η αναγνώριση των ευθυνών για τις εμπλοκές δεν είναι θέμα απλής δικαίωσης της αλήθειας. Είναι προϋποθέσεις επίλυσης και αποφυγής μεγαλύτερων μελλοντικών κακών.
Θέματα που από το Νόμο ρυθμίστηκαν στο τοπικό επίπεδο, έπρεπε κατά το σχεδιασμό και την υλοποίηση τους να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Όχι να γίνονται κλωτσοσκούφι μικροπολιτικών και ιδιοτελών επιλογών. Σωστή διαχείρισή τους θα χαρακτήριζε σοβαρή και ευνομούμενη κοινωνία.
Το αντίθετο καθρεπτίζει εικόνα υπανάπτυξης που αξίζει να προβληματίσει. Δεν προσφέρει άλλοθι η άγνοια σε θέματα που έχουν συζητηθεί εξαντλητικά. Ούτε μεταθέτονται αέναα τέτοιες ευθύνες για την αποκατάσταση βλαβών, ακόμη και στις πλουσιότερες κοινωνίες. Σωστότερο εί-ναι να εντοπιστεί η πηγή του κακού και να αναζητηθούν λύσεις.
Στο πλαίσιο του ίδιου τρόπου ανάπτυξης της πόλης θα προστατευόταν και ο εθνικός δρόμος, αφού η επέκταση θα γινόταν στο παραλιακό μέτωπο μέχρι τα Λινοπεράματα. Οι χώροι που επιλέχθηκε τότε να επεκταθεί η πόλη ήταν μικρής παραγωγικής αξίας, σε αντίθεση με τις εκτάσεις νότια του ΒΟΑΚ, που ήταν αρδευόμενες.
Η παγιοποίηση του ΒΟΑΚ στη σημερινή του μορφή μοιράζει το Ηράκλειο σε δυο ανεξάρτητες πόλεις, που θα έχουν συνεχώς αυξανόμενο λειτουργικό κόστος. Η ευθύνη για την εξέλιξη βαρύνει ιστορικά τους εκπροσώπους της πόλης, που υπονόμευ-σαν την ευρυθμία και το μέλλον της. Υιοθέτησαν την αυθαίρετη δόμηση σαν φιλολαϊκή λύση. Τα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν και θα συνεχίσουν να πληρώνουν ακριβά αυτή την επιλογή δίχως ελπίδα, μάλιστα, να ζήσουν ποτέ σε βιώσιμο αστικό χώρο. Η κεντρική διοίκηση, όμως, δεν πρέπει να θεωρεί δικαίωμά της τη διαιώνιση του κακού.
Η ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος αντανακλά στην ποιότητα της δημοκρατίας και πρέπει να μας κινητοποιεί όλους. Μήπως, για να επισημάνουμε το άλλο ζήτημα, δεν είχε προταθεί αρχικά πιο λογική και φτηνότερη χάραξη του νέου δρόμου Μεσαράς, ανατολικά της Σίβας και της Αγίας Βαρβάρας; Τα λαϊκά συμφέροντα υποτίθεται πως και τότε εξυπηρετούσε η ευάλωτη λύση που επιλέχθηκε και συχνά πυκνά στο μέλλον θα κατολισθαίνει.
Πολλοί έκαναν στον καιρό τους καριέρα πιέζοντας για πολεοδομικές επεκτάσεις με διαρκώς ασφυκτικότερο εγκλωβισμό του ΒΟΑΚ.
Όμοια, άλλοι πίεζαν με πρακτικές ομηρίας υπηρεσιακών παραγόντων να στραγγαλίσουν ακόμη περισσότερο την Κνω-σό, με ανοικοδόμηση χώρων που καταλάμβανε η Ελληνιστική και η Ρωμαϊκή πόλη. Οι ίδιοι εκείνοι ή κοντινοί τους ομοϊδεάτες συχνά έχουν πρωτοστατήσει σε διαμαρ-τυρίες για την Κνωσό που δεν έχει χαρακτηριστεί ή τη μετατόπιση του ΒΟΑΚ. Συμβιβάζονται οι δυο στάσεις; Οι πολίτες και με την ιδιότητα των δημοτών πρέπει να βρουν τρόπο να μπει τέλος σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Είναι αυτοί που πληρώνουν τα αρνητικά αποτελέσματα στην καθημερινότητά τους, όσο και σε βάθος χρόνου.