Απ’ όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που είδαμε τους τελευταίους μήνες σε καίριες και σημαντικές γωνιές του πλανήτη μας, εκείνη που απασχόλησε τους περισσότερους στον χώρο, ειδικά της γηραιάς ηπείρου, ήταν της Γαλλίας.
Για τους ειδήμονες, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα θα σημαδέψει για αρκετό καιρό το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης των εικοσι επτά κρατών μελών που την απαρτίζουν. Η συγκεκριμένη άλλωστε χώρα, μαζί με τη Γερμανία, εκτός του γεγονότος ότι ήταν από τα ιδρυτικά της μέλη, αποτελούν και σήμερα τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές με μεγάλη πολιτική επιρροή στο, ακόμα υπό διαμόρφωση, ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Είναι αυτές ακριβώς οι δύο χώρες οι οποίες λόγω της πολύχρονης και μακροχρόνιας αντιπαράθεσής τους, αιματοκύλισαν επανειλημμένως την ήπειρό μας. Έτσι η καταστροφική ήττα και διχοτόμηση της Γερμανίας και η γνωστή και αναπόφευκτη συνέχεια έθεσαν τις βάσεις για έναν καλύτερο κόσμο μέσα σε καθεστώς διαρκούς και μόνιμης ειρήνης.
Ήταν το έναυσμα για την Συνθήκη της Ρώμης, του 1957, δίνοντας καινούργια προοπτική στην κατεστραμμένη και αιματοκυλισμένη από τον πόλεμο Ευρώπη. Έκτοτε ακολούθησαν πολλά και λίαν ενδιαφέροντα γεγονότα. Καλά και άστοχα.
Σήμερα ολοένα και περισσότερο ακούγεται η πιθανότητα να δρομολογηθεί επιτέλους η κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική της Ε.Ε., όμως κάτι ανάλογο που επιχειρήθηκε στο μακρυνό 1954, δεν έγινε πραγματικότητα για τον απλούστατο λόγο της άρνησης της ίδιας της Γαλλίας.
Υπήρξε μια αληθινή ευκαιρία που δυστυχώς χάθηκε για να έχουν γίνει πραγματικότητα πολλά για τα οποία ακόμα και σήμερα αγωνίζονται και διαπληκτίζονται πολλές χώρες της Ε.Ε.
Κάτι ανάλογο παρατηρήθηκε και αργότερα, το 2005, όταν απορρίφθηκε από δύο πάλι χώρες, τη Γαλλία και την Ολλανδία, η δημιουργία ευρωπαϊκού Συντάγματος.
Οι πρόσφατες και πρόωρες εκλογές στη Γαλλία φέρνουν ξανά στο προσκήνιο τι ακριβώς πρεσβεύουν κατά βάθος και έχουν στο νου τους οι Γάλλοι, πολίτες και πολιτικοί. Με ποιο τρόπο, συγκεκριμένα, βλέπουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, γιατί απλούστατα οι αποφάσεις τους αφορούν εκ προοιμίου και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Όλα αυτά την χρονική στιγμή που στον περίγυρο και στις παρυφές της ηπείρου μας μαίνονται δύο επικίνδυνοι πόλεμοι, με κοντύτερο την εισβολή του Ρώσου Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα, ο ερχομός στον Λευκό Οίκο, τον Νοέμβριο, του επιζήσαντος της επίθεσης εναντίον του, Ντόναλντ Τραμπ, δείχνει να είναι πιθανό σενάριο.
Στη Γαλλία, παρά τους περισσότερους αριθμητικά ψήφους, σε απόλυτο νούμερο για την Μαρίν Λεπέν, η Εθνική Συσπείρωση έμεινε στο περιθώριο των εξελίξεων. Για την ώρα! Αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί και για το μέλλον και κυρίως στις προεδρικές εκλογές το 2027.
Ήδη στο εσωτερικό της Ε.Ε. ακούγονται και διακινούνται πολλές φυγόκεντρες φωνές εναντίον πολλών διαδικασιών της, απειλώντας ξεκάθαρα τους συνδετικούς κρίκους της Ένωσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι διαρκώς αποκλίνουσες συμπεριφορές του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν, όσον αφορά την χάραξη κοινής πολιτικής της Ε.Ε. Από την άλλη μεριά, στη Γερμανία ανθίζουν επίσης τα λαϊκιστικά κόμματα με πρώτο και ισχυρότερο το AfD (Alternative für Deutschland).
Η πορεία της Ιταλίδας Τζώρτζια Μελόνι, επιπροσθέτως, έχει αναλυθεί κατά κόρον από πολλούς, παρά το γεγονός ότι η μέχρι τώρα πορεία της έχει εναρμονισθεί σε πολλές πτυχές με το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Όμως μια καινούργια νίκη το φθινόπωρο στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, πιθανότατα θα μεγαλώσει το χάος που απειλεί το εσωτερικό της Ε.Ε. Είναι άγνωστο επί του παρόντος τι ακριβώς θα διαμειφθεί εκεί μέσα και πόσο θα επηρεασθούν οι σχέσεις της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης με την Ρωσία και φυσικά με την Ευρώπη.
Κι όπως προοιωνίζεται η κατάσταση για την Ε.Ε., έως το χειμώνα θα έρθουν στην επιφάνεια πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία που θα επηρεάσουν όχι μόνο αυτή, αλλά και το σπαρασσόμενο παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον.