Τώρα που τα χρόνια έλιωσαν στη χώρα μας και οι μετακινήσεις στις οδούς αποκαταστάθηκαν, ενώ το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ακολούθησε το δράμα που εξελίσσεται στην μαρτυρική Ουκρανία, μπορούμε κάπως με ψυχραιμότερο μυαλό να σκεφτούμε κάποια πράγματα που μας βασανίζουν ως πολίτες ετούτης της κοινωνίας διαχρονικά, μάλλον πιο σωστά μέχρι την επόμενη καταστροφή.
Γιατί είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα επαναληφθεί. Όμως μένει στη μνήμη των παθόντων και ημών που βιώσαμε εκ του μακρόθεν όσα εκείνοι οι άτυχοι που βρέθηκαν εκεί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ή πιο σωστά εκείνες τις δύσκολες ώρες της ανοργανωσιάς του κράτους. Ας πάμε λίγο πίσω χρονικά, στο καλοκαίρι του έτους 2007.
Τότε που στη μαρτυρική Πελοπόννησο κάηκαν περιουσίες και δυστυχώς χάθηκαν κάποιες ανθρώπινες ψυχές. Βρισκόμουνα στα σύνορα Καναδά και Αλάσκας σε ένα προγραμματισμένο από πολύ καιρό ταξίδι. Αίφνης διάβασα με απορία στο πρωτόγονο, τότε, κινητό μου τηλέφωνο ένα μήνυμα λίγο περίεργο. Ανώνυμος ο αποστολέας, αφού ο αριθμός ήταν άγνωστος σε μένα.
Καλούσαν όλους να γυρίσουν πίσω στις υπηρεσίες τους λόγω της έκτασης των δραματικών καταστροφών που συνεχίζονταν στην Πελοπόννησο. Προσπάθησα να επικοινωνήσω αλλά εις μάτην. Δεν έχει σημασία να συνεχίσω με περαιτέρω λεπτομέρειες για εκείνο το περιστατικό. Γυρίζοντας πίσω βέβαια έμαθα το αναμενόμενο. Ανυπαρξία δηλαδή συντονισμού στη διαχείριση και την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς από εκείνη την κυβέρνηση, με τα γνωστά φυσικά απώτερα αποτελέσματα.
Έκτοτε ακούσαμε πολλά σχέδια, οργανογράμματα, υποσχέσεις και τόσα άλλα που κουραστήκαμε. Αλλά η ουσία είναι ότι η καταστροφή ήταν σημαδιακή. Αργότερα ξαναζήσαμε το παραπάνω σενάριο. Είτε με καταστροφικές πλημύρες και χιονοπτώσεις, είτε με αιφνίδιες πυρκαγιές. Θρηνήσαμε υλικές απώλειες και ζωές ανθρώπων και ζώων, να μην λησμονούμε και αυτή τη λεπτομέρεια, και είδαμε απέραντη οικολογική καταστροφή στις μαρτυρικές τοποθεσίες.
Όμως, πέρα από την δεδομένη κρατική υπευθυνότητα για συγκεκριμένα πράγματα, για στοχευμένες ενέργειες, όπως τον έλεγχο των μπαζωμένων ρεμάτων είτε τη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών σε συγκεκριμένες δασικές εκτάσεις, είναι διάχυτη η εντύπωση ότι και στην αποκαλούμενη ατομική ευθύνη αναλογεί σοβαρό μερίδιο για όσα διαδραματίστηκαν.
Όταν, άλλη μια φορά, αποκλείστηκα για μια εβδομάδα λόγω χιονιά στο Σικάγο, κανένας δεν έδωσε ευθύνη στην κυβέρνηση, ούτε και έκανε πρόταση μορφής στην κυβέρνηση ή στο Δήμο, αλλά όλοι προσπάθησαν να βοηθήσουν όπως και όσο μπορούσαν.
Στο κέντρο της πόλης ιδιοκτήτες και ένοικοι έδιδαν τον καλύτερο εαυτό τους ξεχιονίζοντας αθόρυβα και αδιαμαρτύρητα δρόμους και πεζοδρόμια, ώστε να λειτουργήσει η τροφοδοτική διαδικασία. Για να επανέλθουμε πάλι στα δικά μας, πολλάκις ακούσαμε και μάλλον αρκετές φορές τα ίδια απαράλλαχτα απ’ όλα τα στόματα. Ολοκληρωμένα σχέδια δράσης και συμπεριφοράς ακούστηκαν από πολλά χείλη αλλά το τελικό αποτέλεσμα απελπιστικά το ίδιο!
Η ουσία είναι πως οι κυβερνήσεις μέχρι στιγμής τουλάχιστον απέτυχαν να διαχειριστούν ικανοποιητικά μεγάλες εθνικές καταστροφές. Τα είδαμε κατ’ επανάληψιν! Οι δασικές πυρκαγιές και οι πλημύρες μαθηματικά θα επανέλθουν, όποια κυβέρνηση και να έχει ο τόπος.
Όμως αλήθεια πόσα σπίτια που κάηκαν είχαν άδεια οικοδόμησης, πόσα χτίστηκαν παράνομα γιατί δεν μπορούσαν να αποκτήσουν νόμιμη άδεια σε λαγκάδια και ρέματα, πόσα σκουπίδια από γυάλινα και πλαστικά υλικά βρίσκονται ριγμένα από αδιάφορους και επιπόλαιους εκδρομείς σε χώρους ερημικούς έτοιμα να πάρουν φωτιά με την παραμικρή ευκαιρία, και τόσα άλλα.
Αν παρατηρήσουμε τις άκρες των εθνικών οδών μας και τί συγκεκριμένα ρίχτηκαν εκεί προφανώς από διερχόμενους οδηγούς, θα πάρουμε μια γεύση όλων των παραπάνω. Ποια είναι η ευθύνη των δήμων σε αυτή την αέναη καταστροφή που επιτελείται σε οικήματα στους χώρους ευθύνης τους; Πως απέκτησαν νομιμότητα όλα αυτά τις τελευταίες δεκαετίες; Ηλεκτρικό ρεύμα, πρόσβαση, αποχέτευση, ύδρευση;
Δυστυχώς όμως αυτή είναι η αλήθεια, ότι ούτε το κράτος ούτε οι Δήμοι είναι σε θέαση να προστατέψουν όλες τις περιουσίες των πολιτών για διάφορους λόγους. Ταυτόχρονα κάποιοι πληγέντες πολίτες θα δουν μερικές αποζημιώσεις των περιουσιών τους, αφού τα χρήματα θα πληρωθούν με κάποιο άλλο τρόπο από όλους εμάς σε μελλοντικό χρόνο.
Αυτό που δεν μπορούν βέβαια να κάνουν οι κυβερνήσεις είναι να πουν ευθέως στους πολίτες να εξασφαλίσουν τις περιουσίες τους με κάποια ιδιωτική ασφάλεια, γιατί φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν ότι προωθούν τους πολίτες προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Και κάτι άλλο, τέλος, κλείνοντας!
Ακόμα, οι πολίτες αγνοούν πλήρως ποιες ποινές επιβλήθηκαν στους αποδεδειγμένους εμπρηστές που συνελήφθησαν και ομολόγησαν έως τώρα, τουτέστιν πως έδρασε η δικαιοσύνη σε αυτές τις περιπτώσεις. Μεγάλο ομολογουμένως ερωτηματικό!