Η Στέλλα Κουκουλάκη ως καθηγήτρια κατόρθωσε να μετατρέψει ένα μάθημα που περιθωριακά είχε ενταχθεί στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σε μυητική διαδικασία στο μυστήριο της τέχνης. Η όρασή μας, ως βασίλισσα των αισθήσεων, αφού τελικά συγκροτεί τις ουσιαστικές μας εγκεφαλικές λειτουργίες, έχει αρκετούς περιορισμούς. Υστερούμε σημαντικά σε σχέση με άλλα ζώα. Άλλωστε το φως και το χρώμα μας εξαπατούν πολλαπλώς, αλλά έχουν την ιδιαίτερη χάρη να μας μαγεύουν. Η μαγεία άλλωστε είναι μια συνειδητή αυταπάτη.
Στην ιστορία του ανθρώπου οι καλλιτέχνες με την ευαισθησία τους αποκάλυψαν ένα κρυμμένο κόσμο δείχνοντάς μας μιαν άλλη ομορφιά. Των ζωγράφων τα μέσα είναι απλά. Το σχέδιο και το χρώμα. Μ’ αυτά τα φτωχικά μέσα έπρεπε να αιχμαλωτίσουν τον χρόνο και να αφηγηθούν πολύτροπες ιστορίες ζωής και με υψηλό συχνά αισθητικό περιεχόμενο.
Τα μυστικά της ζωγραφικής τέχνης και την δημιουργική χρήση του χρώματος επιδιώκει να αποκαλύψει η κ. Στέλλα Κουκουλάκη στην έκθεσή της στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου, Βιογραφία του χρώματος [Curriculum Chromae] που θα είναι ανοιχτή όλο τον Ιανουάριο. Παράλληλα οργανώθηκαν και ενδιαφέρουσες συζητήσεις από ειδικούς.
Ζούμε σ’ ένα χρωματικό παράδεισο. Σε λίγο αρχίζει η κίτρινη Άνοιξη. Η ξυνίδα (μπογιά) και ο ασπάλαθος θα διαδεχθούν τις ανθισμένες μυγδαλιές που βιάζονται ν’ ανθίσουν τον Γενάρη. Όλο το χρόνο απολαμβάνουμε την πανδαισία του πράσινου με άπειρες αποχρώσεις. Κυριαρχούν της ελιάς και του αμπελιού. Αλλά μας συγκινούν και της ροδιάς και του θυμαριού και άλλα πολλά εξαιρετικά φυτά που ντύνονται με άνθη για να προσελκύσουν τα έντομα και να αρχίσει το πανηγύρι του έρωτα και της γονιμοποίησης. Έχουν και τα φυτά την δική τους παραπλανητική γλώσσα για να επιτύχουν να αναπαραχθούν στο χρόνο.
Κάποτε οι καλλιτέχνες εμπνέονται από την φύση. Προσπαθούν να την μιμηθούν. Την υπερβαίνουν αναδεικνύοντας έναν άλλο απόκρυφο κόσμο. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι επώδυνη και σκληρή άσκηση. Δεν αρκεί το ταλέντο. Εμείς οι θεατές ενός έργου τέχνης είμαστε προνομιούχοι. Απολαμβάνουμε το συντελεσμένο αποτέλεσμα. Εκείνοι καίγονται σαν το κερί κι εμείς φωτιζόμαστε με τη φλόγα τους.
Χρόνια πολλά έχω στο γραφείο μου ένα πίνακα της Στέλλας. Είναι ένα απλό τραπεζάκι με ένα φλιτζάνι καφέ. Συχνά τα πρωινά, αφηρημένος πηγαίνω και κάθομαι εκεί και αφήνω το βλέμμα μου να πλανηθεί στον ορίζοντα. Κερδίζω πολλά, ιδιαίτερα αυτόν τον αδυσώπητο χρόνο που πάντα είναι φειδωλός και μας παρασύρει σε τόπους σκοτεινούς.
Πληροφορίες για την ιδιαίτερη σημασία της ερευνητικής προσπάθειας και της σημασίας της έκθεσης θα βρουν οι επισκέπτες στον καλαίσθητο κατάλογο με το εισαγωγικό σημείωμα της Ιστορικού της Τέχνης κ. Χλόης Ντενίζ Αλεβύζου.
Η προσωπική μου επίσκεψη στην έκθεση με αποζημίωσε απολύτως και για άλλη μια φορά επιβεβαίωσε την πεποίθησή μου ότι η κ. Στέλλα Κουκουλάκη αφιερωμένη με πάθος στην τέχνη που υπηρετεί ανοίγει νέους δρόμους.
Ίσως η βιογραφία του χρώματος επιτύχει για λίγο να μας λυτρώσει από το μουντό, το σκοτεινό και χαοτικό παρόν που αναγκαστικά υφιστάμεθα στην καθημερινότητά μας.
Ευχαριστώντας θερμά την Στέλλα, σας συνιστώ κλέψτε λίγο χρόνο για να δείτε την έκθεση.
*Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος