Τα λόγια στέρεψαν. Ανείπωτος ο πόνος, μόνιμη η μελαγχολία. Σημαντικοί συγγραφείς και δημοσιογράφοι με εξαιρετικά κείμενα απέδωσαν την κόλαση του εφιαλτικού θανάτου τόσων ανθρώπων.
Όμως η εικόνα εκείνου του πατέρα, που στο πρόσωπο κάθε παιδιού έβλεπε και αναγνώριζε την μορφή των δικών του δίδυμων κοριτσιών πιστεύω θα χαρακτηρίζει εσαεί την τραγωδία.
Η επιθυμία του δύστυχου πατέρα να μην δεχτεί πως και η δική του ζωή καιγόταν στην κόλαση της ανατολικής Αττικής θα αποδίδει, δίχως τις συνήθεις φλυαρίες, τι ακριβώς συνέβη εκείνη την αποφράδα ημέρα, στις 23/7.
Τα μάτια δεν μπορούν να μείνουν στεγνά όσο η σκέψη τριγυρνά στα απίθανα συμβάντα. Γραφτήκαν πολλά, ειπώθηκαν ακόμα περισσότερα για διαχρονικές αμέλειες και παραλήψεις.
Επιστρατεύτηκαν από το παρελθόν εκφράσεις ακατανόητες, όπως ασύμμετρες ενέργειες και απειλές, μάλλον για να βυθίσουν όπως και τότε (στα γεγονότα της Ηλείας) τους υπηκόους στον λαβύρινθο του βερμπαλισμού. Κατέληξαν, όμως, πως βασική αιτία της απίθανης τραγωδίας είναι η αυθαίρετη δόμηση.
Μάλιστα πρωτοκλασάτος υπουργός με περισσή αυθάδεια και κυνισμό το “πέταξε”, κυριολεκτικά στα μούτρα των χαροκαμένων ανθρώπων, που με έντονη την αηδία, την απαξίωση χαραγμένη στα πρόσωπά τους, απέπεμψαν αυτόν και τους σωματοφύλακες που τον ακολουθούσαν.
Θα μπορούσε να συμφωνήσει κάποιος πως εάν υπήρχε σοβαρός πολεοδομικός σχεδιασμός τα θύματα θα ήταν λιγότερα. Δεν είναι όμως αυτό το μείζον.
Δυστυχώς για τους διοικούντες τα αίτια της τραγωδίας είναι συγκεκριμένα και πανθομολογούμενα.
Η ανοργανωσιά, η έλλειψη συντονισμού, η έλλειψη έγκαιρων πρωτοβουλιών, η αδυναμία των αρμοδίων να εφαρμόσουν τις υπάρχουσες διατάξεις, συνθέτουν τον απόλυτο αποσυντονισμό της Διοίκησης, την χαοτική κατάσταση που βύθισε την χώρα στο βαθύ πένθος.
Η περιγραφή του πανεπιστημιακού δασκάλου κ. Διαμαντόπουλου που βρέθηκε στην κόλαση του πυρός και ως εκ θαύματος σώθηκε, νομίζω πως πιστοποιεί την έλλειψη της όποιας κρατικής μέριμνας για την διάσωση των εγκλωβισμένων συμπολιτών μας.
Χαρακτηριστική για την εικόνα της κόλασης, η αφήγηση του κ. Διαμαντόπουλου που θέλει, αυτόν και τους συμπάσχοντες μελλοθάνατους, να έχουν βουτηγμένο το κεφάλι τους στο νερό, με την σκέψη πως είναι προτιμότερος ο θάνατος από πνιγμό παρά από καύση..
Θα περάσουν πολλά χρόνια για να σβήσουν οι εικόνες της κόλασης από την αποθήκη της μνήμης.
Δεν μπορώ να κλείσω αυτό κείμενο δίχως δυο σχόλια για τις δηλώσεις του κ. Βερναδάκη.
Εάν ο υφυπουργός μάς υπενθύμισε το νεαρό της ηλικίας του πρωθυπουργού ως αίτιο της διοικητικής του ανεπάρκειας δεν έχει δίκιο.
Δεν έχει επίσης δίκιο εάν εννοεί ότι το νεαρό της ηλικίας δικαιολογεί τις αυταπάτες και τις κωμικές αντιγραφές παλαιοτέρων πολιτικών αρχηγών!
Γιατί ο κ. υφυπουργός πρέπει να γνωρίζει πως η πιο παραγωγική περίοδος της ζωής ενός ανθρώπου είναι η δεκαετία που διάγει ο πρωθυπουργός μας.
Ο κ. Βερναρδάκης θα ήταν πιο χρήσιμος εάν κάποτε μας πληροφορούσε ως συμπρωταγωνιστής της περιόδου της αυταπάτης πόσο κόστισε η διαδρομή από το Καράκας της Βενεζουέλας στο Βερολίνο!
Πόσο εφιαλτική ήταν, όχι ίσως για τους ίδιους, άλλωστε αυτό μας είναι αδιάφορο, αλλά για την πατρίδα, η μετάβαση από το ηρωικό “MANDAM MERKEL” στο ANGELA!