Η νέα εκπαιδευτική χρονιά στον αέναο κύκλο του χρόνου ξεκινά με το καλωσόρισμα του Σεπτέμβρη και οι ευχές της καρδιάς, σε όλες και όλους μας! Μαθητές και δασκάλους, τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης, για ένα υπέροχο δημιουργικό ταξίδι, γνωριμίας, συνεργασίας, σοφίας και γνώσης! Φωτεινές διαδρομές στην ιστορία του κόσμου, αναρρίχηση στις κλίμακες της μάθησης και αντάμωση με τα θαύματα της ζωής και των ανθρώπων έργα!
Με τα ίδια και ξεχωριστά λόγια θα ευχηθώ για τα παιδιά και τους ενήλικες ανθρώπους με κάθε είδους αναπηρία, που με προσπάθεια, πολλές δυσκολίες, σωματικές, πρακτικές και κοινωνικές, ελάχιστη, έως ανύπαρκτη στήριξη από την πολιτεία, αλλά με αγώνα και αγάπη, ακολουθούν και συμμετέχουν στις φωτεινές διαδρομές της παιδείας και γνώσης!
Μάθε παιδί μου γράμματα να γίνεις άνθρωπος- έλεγαν τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι στα παιδιά τους!
Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο-μάθε γέρο γράμματα και πολλά άλλα ρητά που έχουν σχέση με τα γράμματα, τη γνώση και την παιδεία γενικότερα!
Τόσο σημαντικά ήταν τα γράμματα για τον απλό και ταπεινό βιοπαλαιστή με την δύσκολη ζωή, τον καθημερινό του μόχθο και αγώνα για να ζήσει με δυσκολίες και στερήσεις αλλά με αξιοπρέπεια και τιμή, την οικογένεια του και να μορφώσει τα παιδιά του!
Να σπουδάσουν για να έχουν καλύτερη ζωή από τη δική του, αλλά και ακόμη κάτι σημαντικό, εκτός από τα γράμματα, τη γνώση που θα παρείχε η μόρφωση στο παιδί του, τα γράμματα είχαν την ικανότητα να φτιάχνουν ανθρώπους με την ευρεία έννοια της παιδείας! Χαρακτήρες και συμπεριφορές!
Ο σπουδαγμένος για τον φτωχό βιοπαλαιστή, που πολλές φορές δεν ήξερε ούτε την υπογραφή του να βάζει, και υπέγραφε με το σχήμα του σταυρού, σήμαινε ευγένεια, καλούς τρόπους, καλλιέργεια ψυχική και πνευματική δύναμη, κατανόηση και συμπόνια για τον συνάνθρωπο, μια λέξη ορόσημο που προσδιορίζει και συμπεριλαμβάνει όλες τις αξίες της ζωής! Ανθρωπισμό!
Μέχρι την υπερβολή του λόγου και της σωματικής τιμωρίας, με την εξουσιοδότηση του γονιού στο δάσκαλο- μάθε τόνε δάσκαλε γράμματα και ξάσου σου, μόνο τα κόκαλα να του αφήσεις γερά!
Δυστυχώς στις μέρες μας, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να έμαθαν γράμματα, αλλά έχουν χάσει την ανθρωπιά τους και γίνονται απάνθρωποι, με την συμπεριφορά και τις πράξεις τους!
Εδώ ταιριάζει ο λόγος: άδικα και χαράμι πήγανε τα γράμματα που κοπίασα για να μάθεις!
Η αλήθεια είναι πως νιώθουμε θλίψη με τα τόσα αρνητικά προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο μας, τους ανθρώπους και γενικότερα τη ζωή, σε όλο τον πλανήτη, όμως η πίστη και η αισιοδοξία μας, ως άνθρωποι που υπηρετούμε με αγάπη, τη λογοτεχνία, την τέχνη, τον πολιτισμό, τα παιδιά και τον συνάνθρωπο, είναι, ότι δεν έχουν όλα χαθεί.
Υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν, άξιοι, νέοι και δημιουργικοί άνθρωποι, σε όλους τους τομείς της ζωής, στον κόσμο της επιστήμης, της τεχνολογίας, του αθλητισμού, της τέχνης, της μουσικής, της χειρονακτικής εργασίας, και της προσφοράς! Άνθρωποι φωτεινοί και δημιουργικοί, που βλέπουν μπροστά, στους ανοιχτούς και δημιουργικούς ορίζοντες του κόσμου, με όραμα και μάτια καθαρά, την παιδεία και τη γνώση, που μπορούν και θέλουν να φτιάξουν τον κόσμο καλύτερο!
Την παιδεία και τον ανθρωπισμό αυτών των φωτεινών ανθρώπων αναζητούμε, αυτούς τους ανθρώπους πιστεύουμε, που θα απλώσουν το χέρι τους στον άνθρωπο, όχι για να του πάρουν τη ζωή, αλλά για να του δώσουν ζωή, να του προσφέρουν τα αγαθά της δημιουργίας τους, που θα τον οδηγήσουν στο φως του μέλλοντος, την αναγέννηση της ζωής!
Τους άξιους ανθρώπους του κόσμου που πάντα θα υπάρχουν και υπήρξαν στην αέναη ιστορία του χρόνου. Που άφησαν και θα αφήσουν όσο υπάρχει η ζωή, τα χνάρια της παιδείας τους, της γνώσης, της επιστήμης του λόγου και του μόχθου τους, της τέχνης και της ανθρωπιάς τους!
Θα κλείσω το αφιέρωμα με ένα απόσπασμα από το διήγημα μου “Οι χαμογελαστοί αληθινά” αφιερωμένο στον χαμογελαστό Αντώνη και όλους τους χαμογελαστούς ανθρώπους που έχουν γνωρίσει απάνθρωπες συμπεριφορές!
Φαντάστηκα ότι κρατούσα στα χέρια μου μια απόχη, όπως αυτές που έχουν οι ψαράδες και περίμενα να το πιάσω, μα πριν προλάβει να φτάσει σε μένα, χάθηκε στο σκοτεινό ουρανό, την ίδια στιγμή είδα να πέφτει άλλο ένα, κι άλλο κι άλλο, μετά απλά τα κοιτούσα και χαμογελούσα, γιατί σκέφτηκα ότι κάπου θα υπάρχει ένας τόπος που μαζεύονται όλα αυτά τα μικρά πεφταστέρια.
Θα ήθελα να ανακαλύψω αυτόν τον τόπο, να γεμίσω την απόχη μου αστέρια και μετά να βγω στο δρόμο να τα δωρίζω σε όλους όσους συναντώ μπροστά μου, να βλέπω στα πρόσωπα και στα μάτια τους, να λάμπει το καθάριο φως των αστεριών και να χαμογελούν αληθινά.
Αυτά είπε ο Αντώνης που αγαπούσε τ` αστέρια, γνώριζε τα χρώματα και την διαφορετικότητά τους, πριν γίνει και εκείνος αστέρι φωτεινό στον ουρανό και ανακαλύψει εκείνον τον τόπο που μαζεύονται όλα τα μακρινά μικρά αστέρια της αγάπης, που τους αρέσει να χαρίζουν το λαμπερό φως της αγάπης τους, για να βλέπουν τους ανθρώπους να χαμογελούν αληθινά.
Η Θεοδοσία Αργυράκη-Ασαργιωτάκη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου κατοικεί και εργάζεται. Γράφει και εικονογραφεί βιβλία για όλους, παιδιά και νέους, ποιητικά, θεατρικά, παραμύθια, μυθιστορήματα. Λογοτεχνικές-εικαστικές εργασίες της έχουν εκδοθεί σε βιβλία, έχουν συμπεριληφθεί σε τόμους πρακτικών, επιστημονικών- εκπαιδευτικών συνεδρίων, ανθολογίες, λευκώματα, εφημερίδες, περιοδικά τέχνης. Από το 2001 μέχρι σήμερα δραστηριοποιείται εθελοντικά, με την εκπαίδευση ΑμεNυ. μέσω τέχνης,, art therapy. Λογοτεχνικές- εικαστικές εργασίες της έχουν διακριθεί και τιμηθεί σε Ελλάδα και εξωτερικό, από ιδιωτικούς και κρατικούς φορείς της τέχνης & των γραμμάτων.