Αν μια «έγκριση», ήταν αρκετή για να υλοποιηθεί ένα οποιοδήποτε έργο, θα έδιναν όλοι αβέρτα τέτοιες «εγκρίσεις» και θα είχαμε από χρόνια επιλύσει όλα μας τα προβλήματα, θα είχαμε ικανοποιήσει όλες μας τις ανάγκες. Δυστυχώς, όμως, δεν αρκεί… Για να προωθήσεις ένα σχεδιασμό στην κατ’ εξοχήν χώρα της γραφειοκρατίας, θα πρέπει να είσαι οπλισμένος με μεγάλη επιμονή και να διαθέτεις τεράστια αποθέματα υπομονής.
Αυτές τις μέρες, παρακολουθώ την επαναφορά στο προσκήνιο ενός κάπως ξεθωριασμένου οράματος. Τη δημιουργία μιας καλά οργανωμένης «μαρίνας» στην ευρύτερη (τουριστική) περιοχή του Ηρακλείου. Είναι μια σωστή πρόταση αφού, θεωρητικά τουλάχιστον, έρχεται να καλύψει ένα κενό. Αν τούτος ο προικισμένος από τη φύση τόπος, είχε ανθρώπους ικανούς να προβλέψουν και να προγραμματίσουν σωστά, ένα τέτοιο έργο θα είχε από χρόνια υλοποιηθεί και θα λειτουργούσε κατά τρόπο άψογο, ενισχύοντας τις τουριστικές μας υποδομές και προσφέροντας άφθονο χρήμα, πολλές θέσεις εργασίας και αρκετές άλλες αναπτυξιακές ευκαιρίες.
Πριν λίγα χρόνια, συνέτρεξαν κάποιες προϋποθέσεις και σχεδιάστηκε προκαταρκτικά μια «μαρίνα» στον όρμο του Δερματά. Οι σχεδιαστές, με μια μονοκοντυλιά, διέγραψαν από τους χάρτες τους τα παραθαλάσσια ενετικά τείχη και παρουσίασαν μια προμελέτη που ήθελε τη δημιουργία ενός πλήθους κτιριακών και λοιπών εγκαταστάσεων βορείως του Δερματά. Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, οι αρχαιολόγοι διέρρηξαν τα ιμάτιά τους και ο σχεδιασμός καταποντίστηκε.
Τώρα, το όλο θέμα επαναφέρεται, με μια νέα προμελέτη που παρουσίασε ένας πολύ ικανός επιστήμονας, ο κ. Δημήτρης Ευαγ. Ρομπογιαννάκης. Παρ’ ότι προσωπικά στερούμαι τεχνικών γνώσεων, έχω την εντύπωση πως ο κ. Ρομπογιαννάκης και οι συνεργάτες του έκαμαν καλή δουλειά. Υποδεικνύουν με τρόπο αρκετά πειστικό, όλα όσα πρέπει να γίνουν, ώστε να δημιουργηθεί μια «μαρίνα» ανταγωνιστική, που θα μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών, αναβαθμίζοντας την περιοχή μας στον τουριστικό χάρτη της Μεσογείου.
Το σχέδιο έφθασε μέχρι το Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου, το οποίο, με αρκετή ευκολία ομολογουμένως, «ενέκρινε» κατά πλειοψηφίαν το πλάνο. Έτσι, με μια συζήτηση και με μια ψηφοφορία, ξεκινά μια ακόμη περιπετειώδης πορεία, που υποτίθεται ότι ως κατάληξη θα έχει τη δημιουργία των «λιμενικών και ναυταθλητικών εγκαταστάσεων μαρίνας Ηρακλείου», στη θαλάσσια περιοχή δίπλα ακριβώς στο Παγκρήτιο Στάδιο.
Τι απομένει τώρα; Μα, να βρεθεί ο επενδυτής. Αυτός δηλαδή που θα βάλει τα λεφτά του, για να πάρει σάρκα και οστά ο αρχικός σχεδιασμός, αφού βέβαια συμπληρωθεί και επισημοποιηθεί. Εδώ όμως είναι που θα (ξανα)σπάσουμε τα μούτρα μας. Επιτρέψτε στην ταπεινότητά μου την πρόβλεψη, ότι τέτοιος επενδυτής δεν πρόκειται να υπάρξει! Όχι επειδή ο κ. Ρομπογιαννάκης δεν δούλεψε σωστά την προμελέτη του. Κάθε άλλο.
Ο βασικός λόγος που κοντράρει την όλη υπόθεση, είναι το γεγονός ότι η σχεδιαζόμενη «μαρίνα» εφάπτεται της εκβολής του Γιοφύρου, όπου μάλιστα οι σχεδιαστές προτείνουν τη δημιουργία κωπηλατοδρομίου, «όπου θα εξυπηρετούνται όλες οι ναυταθλητικές δραστηριότητες».
Το συγκεκριμένο σημείο όμως, είναι το πιο επικίνδυνο της παράκτιας περιοχής μας. Φαντάζεστε τι θα γίνει εκεί, σε ένα δεδομένο ξέσπασμα πλημμυρικών φαινομένων; Τα νερά που θα ξεκινήσουν από την περιοχή του Προφήτη Ηλία και των άλλων χωριών, θα κατακλύσουν και θα διαλύσουν οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους, ενώ βέβαια θα αχρηστεύσουν τις εγκαταστάσεις του βιολογικού καθαρισμού της Φοινικιάς, με όλα τα συνεπακόλουθα (μια γεύση του τι μέλλει γενέσθαι, πήραμε πρόπερσι…). Εννοείται πως, αν δεν λειτουργεί άψογα στον βιολογικό η τριτοβάθμια επεξεργασία των λυμάτων, η κοίτη του Γιόφυρου θα αναδίδει αφόρητη δυσοσμία. Οπότε, όλες οι δυτικές περιοχές του Ηρακλείου και ειδικά η περιοχή κοντά στις εκβολές, θα πληρώσουν τα επίχειρα της ανακολουθίας των υπευθύνων, που δεν υλοποίησαν μέχρι σήμερα το σχέδιο δημιουργίας ανασχετικών φραγμάτων στην ενδοχώρα, μέχρι τον Προφήτη Ηλία. (Προ ημερών διάβασα ένα «αφυπνιστικό» σημείωμα που έγραψε στο διαδίκτυο ο Γιάννης Σταρίδας, επί των ημερών του οποίου υλοποιήθηκαν σημαντικά έργα απορροής του Γιόφυρου).
Με άλλα λόγια: η περιοχή του Γιόφυρου και των εκβολών του, κινδυνεύουν κάθε στιγμή, να ακολουθήσουν τη μοίρα των περιοχών της Δυτικής Αττικής, όπου χάθηκαν πρόσφατα 23 συνάνθρωποί μας και καταστράφηκαν τα πάντα…
Υπάρχει όμως, άλλος ένας λόγος που θα κάνει «λούηδες» τους υποψήφιους επενδυτές της υποδεικνυόμενης μαρίνας. Αναφέρομαι στην παραγκούπολη που εξακολουθεί να υπάρχει δίπλα ακριβώς στο Παγκρήτιο στάδιο και συγκεκριμένα στην ανατολική πλευρά του. Εκεί όπου οι μελετητές προτείνουν τη δημιουργία της οδικής σύνδεσης της μαρίνας. Από πού όμως θα διανοιχθούν οι συνδετήριοι οδικοί άξονες, αν προηγουμένως δεν κατεδαφιστούν τα υπάρχοντα παραπήγματα και κάποιες «νομιμοποιημένες» οικοδομές; Ας μην σπεύσουν κάποιοι να πουν πως «θα γίνει κι εκεί ό,τι έγινε στον Καράβολα», γιατί τότε είχαμε την πρεμούρα των Ολυμπιακών έργων…
Τι απομένει λοιπόν; Το μόνο που απομένει είναι να βρεθεί κάποιος επενδυτής, αόματος ή εντελώς «ούφο» όπως λέμε, που θα είναι σε θέση να αναλάβει, μαζί με το κόστος κατασκευής της μαρίνας, τη δημιουργία των προβλεπομένων ανασχετικών φραγμάτων της ενδοχώρας του Γιόφορου, την διασφάλιση της σωστής και πλήρους λειτουργίας των εγκαταστάσεων του βιολογικού, και την καταβολή των αποζημιώσεων για την απομάκρυνση της παραγκούπολης του Λίντο.
Όποιος εξασφαλίσει έναν τέτοιο επενδυτή, ας μας το ανακοινώσει, για να συζητήσουμε τα περαιτέρω…