Γόνος μεγάλης οικογένειας. Στο Πάνορμο αρχές του 1930 έγινε ο γάμος των γονέων της. Ο νεαρός γιατρός Γεώργιος Νικολακάκης με την Καλλιόπη Γεωργιουδάκη άρχιζαν τη ζωή τους με τους καλύτερους οιωνούς.
Ο πατέρας της νύφης Στυλιανός Γεωργιουδάκης μεγαλοεπιχειρηματίας σε στενή συνεργασία με τους Γαλενιανούς έκαναν εξαγωγές των προϊόντων τους από το μικρό αλλά θαυματουργό λιμάνι του Πάνορμου. Σταφίδες, λάδι, χαρούπια με ιδιόκτητους μύλους (εργοστάσια) της εποχής.
Όταν ο πατέρας της πήρε την προαγωγή κι έγινε νομίατρος Ηρακλείου μετοίκισαν στο Ηράκλειο. Όλα ήταν πολύ ωραία και η ζωή τους κυλούσε ευλογημένα. Ένα από τα 4 παιδιά τους ήταν και η Μαρίκα μας.
Μαθήτρια του «Θηλέων», χαριτωμένη μ’ εκείνο το νομιατρικό αυτοκίνητο – τότε ήταν πολυτέλεια την οποία θαυμάζαμε. Οι μετακινήσεις τους ήταν ζηλευτές. Διέσχιζαν τον νομό Ηρακλείου αλλά και η απόσταση από το Πάνορμο είχε εκμηδενιστεί.
Στις 6 Μαρτίου 1948 ανετράπησαν όλα. Ο γιατρός πέθανε σε ηλικία 52 ετών. Δεν διετέθη το αυτοκίνητο ούτε για να ειδοποιηθούν οι γονείς του. Οι άσπροι φιόγκοι της Μαρίκας μαύρισαν. Πένθος βαρύ.
Η Μικρή Μαρίκα αρχίζει σοβαρή δουλειά. Δέχεται παραγγελίες και ζωγραφίζει εποπτικό υλικό στους διδάσκοντας την μέθοδο Ντεκρολί. Η αμοιβή σεβαστή, στηρίζει τη χήρα μάνα και τα ορφανεμένα αδέλφια της.
Η ευστροφία του μυαλού της και η ικανότητα των χεριών της την οδηγούν προς Πολυτεχνική Σχολή, Αρχιτεκτονική ή Καλών Τεχνών.
Η οικονομική κατάστασή της κόβει κάθε παρόμοιο όνειρο. Μονόδρομος η Παιδαγωγική Ακαδημία, όπου αριστεύει στα μαθήματα, στο ήθος, στη διαγωγή!
Συνυπηρετήσαμε στον Κοραή.
Μετακινούμενη εγώ στην ιδιωτική εκπαίδευση των Αθηνών, χαθήκαμε….
Εκείνη είχε όνειρα. Το Ηράκλειο ήταν μικρό για να την κερδίσει, έβαλε στόχους. Φοίτησε σε ανάλογες για την εκπαίδευση σχολές…
Μετά από χρόνια, ευρισκόμενη σε μετεκπαίδευση, μας ανακοίνωσαν οι καθηγητές ότι πρέπει να παρακολουθήσουμε όλοι υποδειγματικές διδασκαλίες στο Κολέγιο Αθηνών.
Εκεί βρέθηκα μπροστά της. Εκείνη ήταν η Διευθύντρια, η υπεύθυνη για όλα που θέλαμε εκεί. Έγινε η δασκάλα μας.
Είχε καταφέρει να φτάσει ψηλά ΜΟΝΗ της. Η φιλοξενία της! Όλοι ομολογούμε τις επιμορφωτικές της δραστηριότητες για να μας ψυχαγωγεί. Να μας ξεναγεί σε απίθανες επισκέψεις.
Δεν θα γνωρίζαμε τη λίμνη Κουρνά. Δεν θα είχαμε επισκεφτεί τη Σκιάθο. Δεν θα γνωρίζαμε το Ναύπλιο. Ο χρόνος δεν επιτρέπει να αναφερθούμε στα αμέτρητα αξιόλογα μνημεία της χώρας αλλά και της αλλοδαπής. Εξορμήσεις προσωπικής επιλογής της μεστές ευκαιριών μορφώσεως. Όλες έχουμε να διηγούμαστε ασταμάτητα. Εγώ να υπενθυμίσω την αλησμόνητη παραμονή μας στα Χανιά στους Παντελάκηδες.
Η εργατικότητά της απαράμιλλη. Στο σχολείο, στο σπίτι, στην κουζίνα, οι συνταγές της, η τάξη σε όλα τα μέτωπα. Η νοικοκυριά της.
Η Μητρική της στοργή. Πρότυπον μητέρας, μάνα εκ γενετής. Ευτυχές το παιδί, ο Στέλιος “το παιδί μου”, έτσι μας το συνέστηνε, έτσι το αποκαλούσε το μικρό της αδελφάκι, που έγινε αφορμή να γίνει, να φανεί η ΜΑΝΑ υπόδειγμα.
ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2017
Αντιλαμβάνεται ότι φεύγει, αφήνει επιθυμίες. Να τη μεταφέρουν Κρήτη. 26-12-17 φεύγει ακτοπλοϊκώς. Ο καιρός άστατος, μποφόρ, αέρηδες. Η Μαρίκα στο πέλαγος. Φοβάμαι, κλαίω, σκέπτομαι και μες στη ζάλη μου ψελλίζω , “πού πας Μαρικάκι με τέτοιον καιρό; Σε μάχεται η θάλασσα δεν την φοβάσαι”; Κι ακούω ενδόμυχα σαν απάντησή της.
Ψηλά στον λοφίσκο
το κοιμητήρι π’ ασπρίζει
εκεί με προσμένει
το δικό μου το μνήμα.
Ορθός ο πατέρας μου χαμογελάει κι η μάνα σκυμμένη μου στρώνει στ’ αδέλφια μου πλάι”.
Όλα τα είχε ετοιμάσει, όλα τα είχε προβλέψει. Έργο και δαπάνη δική της ο οικογενειακός λευκομαρμάρινος τάφος.
27-12-2017
Η Μαρίκα φτάνει στο Πάνορμο. Ο καιρός τής αποδίδει τιμές. Το πάντα φουρτουνιασμένο Κρητικό Πέλαγος καθρέφτης. Ο άνεμος (βορινός ο τόπος ) ανύπαρκτος, ΣΙΩΠΑ. Τα φύλλα στα δένδρα ακίνητα. Η φύση πρωτόγνωρα φωτισμένη. Ο Ήλιος χαρίζει σιωπηλά τα δώρα του. Τα βουνά, ανάλογα το καθ’ ένα με την απόστασή του, δίνουν τα απίθανα σκουρομώβ χρώματά τους. Τα φύλλα παρουσιάζουν τις αμέτρητες αποχρώσεις του πράσινου.
Από την αντανάκλαση που δημιουργούν οι ακτίνες του ήλιου στο πανήρεμο πέλαγος σχηματίζονται λευκοφώτινες παράλληλες γραμμές που θυμίζουν πινελιές αξιόλογου ζωγράφου. Χαιρετούν την Καλλιτέχνιδα Μαρίκα. Η ακολουθία κατανυκτική, εύγλωττα τα νοήματα των ψαλλόμενων. Το θυμίαμα δημιούργησε μια θεία ατμόσφαιρα. Οι ευρισκόμενοι ήταν όλοι επιπέδου, αναλόγου της κεκοιμημένης κόρης Μαρίας.
Κι έτσι ο τελευταίος ασπασμός ήταν αληθινό προσκύνημα. Πόσο της ταίριαζαν τα λουλούδια! Εγώ την επικαλέστηκα. Τι άλλο τέλος ζωής χρειάζεται για να γίνεις Άγιος;
Δεν έλαβε κανείς τον λόγο να εκφράσει τον θαυμασμό για την Μορφή που αποχαιρετούσαμε.
Δεν χρειάστηκε επικήδειο. Το ανέλαβε η χάρις του Θεού με τον απίθανα παρουσιαζόμενο καιρό. Εκείνος ανέλαβε τον Αποχαιρετισμό, τήρησε σιγή όπως της άρμοζε.
Επιστρέφοντας προς το Ηράκλειο όλα ήταν σιωπηλά, φρεσκαρισμένα, από την τελευταία βροχή πεντακάθαρα φωτοσκιάζονταν, καθώς τρέχοντας τα βλέπαμε λες και σιγοεύχονταν.
Κάτι ελιές παλιές γέρικες που ’χε η Μαρίκα ζωγραφισμένες θαρρώ πως ήταν κλαμένες.
Με τον θαυμασμό και την αγάπη μου.
Πόπη Γοντικάκη – Κωστάκη
Πρεσβυτέρα