Πάλι στο ίδιο γερτό χαρακάκι, με τον ανεμοδαρμένο αγρούλιδο από πάνω, τα γεράκια να ακροβατούν στο μπλάβο αέρα, και να στραφταλίζει ο ουρανός, απέραντος, μέγας, λυτρωτικός. Να ξυπνούνε μέσα σου, άγρια θεριά οι πόθοι, οι φτερωτοί λογισμοί κι η ακόρεστη δίψα μιας ακατίταγης ελευθερίας…
Μικρός μου φαίνεται ο ντουνιάς, ώφου και δε με βάνει,
κι η πεθυμιά μου αστέρευτη φλέγα και δεν ποκάνει.
Θέλεις να πιάσεις και να στίψεις την πλάση ολάκερη, να πιεις μέχρι την τελευταία σταγόνα τη ζωή, να γευτείς όλες τις νοστιμιές που ρέουν σαν γάργαρο νερό δίπλα σου, και χάνονται, και φεύγουν ανώφελα…
Πάντα γεμάτη τση ζωής την κούπα θα την πίνω,
κι ούτε σταγόνα του φονιά του χάρου δεν του φήνω
Παρά την πείσμονα διάθεση ωστόσο, διαπιστώνεις με πίκρα πως η πραγματικότητα απέχει πολύ από την επιθυμία. Οι χαρές και οι πίκρες, τα γέλια και τα κλάματα, οι μαύρες και άσπρες μέρες συνυπάρχουν πεισματικά κι ανελέητα στο δρόμο της ζωής σου. Δικαιούσαι λοιπόν να συμπεράνεις, πως:
Για να υπάρχει στη ζωή, χαρά μαζί και λύπη,
γη κυβερνούνε δυό θεοί, γη θιός δεν είναι ντίπη…
Ωστόσο, ταγμένος στην ασυμβίβαστη πλευρά της ζωής, δε μπορείς να δεχτείς την άδικη πραγματικότητα, και ούτε να δικαιολογήσεις καμιά νομοτέλεια. Οφείλεις να αντιταχθείς και να αντιπαραθέσεις την ελεύθερη ψυχή σου, απέναντι σε κάθε μίζερη και τραγικά βολική δικαιολογία.
Πάντα μ’ αρέσει να πετώ με κόντρα τον αέρα
δεν τα διπλώνω τα φτερά, κι ας με πετάξει πέρα…
Έρχεται ωστόσο ο φρόνιμος και νηφάλιος εαυτός, που μπορεί να κάνει σπάνια αισθητή την παρουσία του, αλλά υπάρχει κι αυτός και δικαιούται να έχει γνώμη, και κυρίως να τη λέει:
Εκειά που φτάνει η χέρα σου το κρέμα το καλάθι,
για θα φυτές βασιλικούς, να βγαίνουν ασπαλάθοι.
Μέσα απ’ όλες αυτές τις αντιφάσεις της ζωής, εσύ οφείλεις να δικαιολογήσεις την κάθε επιλογή. Άλλωστε δεν είναι πάντα αντιφατικές αυτές οι θέσεις, αλλά μπορεί αντίθετα να είναι συμπληρωματικές, άρα και απαραίτητες:
Πουλιά που μάθανε ψηλά στα νέφη να πετούνε,
δε χαμηλώνουνε ποτέ, ότι καιροί κια ΄ρθούνε…
Μήπως δεν είναι τέλος αλήθεια, ότι οι φραγμοί και τα εμπόδια, είναι δημιούργημα των ανθρώπων, και πάντα θεμελιωμένοι πάνω σε σκοπιμότητες, ενώ η σκέψη είναι φτερωτή κι από τη φύση της ελεύθερη, και μπορεί άνετα να πετάξει όπου ποθεί κι όπου της αρέσει..
Στο νου δε μπαίνει σύνορο στην σκέψη χαλινάρι,
κι όπου τσ’ αρέσει ελεύθερη πηγαίνει και βολτάρει.