Στο καφενείο ο κυρ Ζήσης, ιδιοκτήτης, ρώτησε.
-Καφέ, κύριε Κυριάκο;
-Όχι, σήμερα θα πιω τσάι.
-Green ή black, κύριε Κυριάκο;
-Μαύρο τσάι, Ζήση! Ακόμη δεν έμαθες τις συνήθειές μου…
-Έχω τα νεύρα μου, κύριε Κυριάκο. Το πατρικό μου σπίτι στο χωριό βρίσκεται στην άκρη, προς τα χωράφια. Οι δρόμοι στενοί, όπως συνήθως στα χωριά. Τις μέρες των εορτών τις πέρασα εκεί. Ο δήμαρχος, καλή του ώρα, έχει ασφαλτοστρώσει τους κύριους δρόμους και έβαλε και μερικές καινούργιες πινακίδες τροχαίας. Νοικοκυρεμένα πράματα. Στη διασταύρωση, δίπλα μας, η φρέσκια πινακίδα έδειχνε το σήμα “Απαγορεύεται η στροφή αριστερά”.
Μετά από δυο μέρες, νύχτα, ήρθανε κάποια τσογλάνια και με μαύρη ανεξίτηλη μπογιά έγραψαν στην πινακίδα τον αριθμό τέσσερα! Και τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις τι δηλώνει η πινακίδα. Μπερδεύεσαι. Και δεν φτάνει αυτό. Χθες το βράδυ κάποιοι νταήδες, μετά τα μεσάνυχτα, πιθανώς πιωμένοι, ήρθαν και, με πιστόλια, πυροβόλησαν την πινακίδα. Έκαναν άσκηση σκοποβολής. Σηκώθηκα να ανοίξω το παράθυρο να δω.
Η γυναίκα μου τρομαγμένη φώναζε “Μη! Θα σε σκοτώσουν!”. Το πρωί πήγα και μέτρησα πέντε τρύπες από βολίδες. Είμαστε απολίτιστοι, κύριε Κυριάκο. Στους επαρχιακούς δρόμους δε βρίσκεις πινακίδα, που να μην είναι ή μουντζουρωμένη ή τρυπημένη από σφαίρες ή καλυμμένη με αφίσες, που δεν ξεκολλούν… Διακρίνω μια μανία καταστροφής της δημόσιας περιουσίας.
-Μα το ίδιο συμβαίνει και στην πόλη μας, στο Ηράκλειο, συμπλήρωσε ο κυρ Γιώργος. Τις προάλλες, τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς, κάποιοι πιστολάδες στην αναμπουμπούλα των πυροτεχνημάτων, άρχισαν να πυροβολούν την πινακίδα που βρίσκεται στο δρόμο της εξόδου από την πόλη προς τα δυτικά, κοντά στο σπίτι μας. Φοβήθηκα να βγω έξω να δω, μη φάω καμιά αδέσποτη, εκεί στην ερημιά, στην άκρη της πόλης που μένουμε. Με εμπόδισε κι εμένα η γυναίκα μου.
-Τα βλέπω κι εγώ και θλίβομαι, απάντησε ο κύριος Κυριάκος. Ίσως αυτό οφείλεται σε έλλειψη ενημερώσεως, μορφώσεως… Να το πω χοντρά: αυτό δείχνει ανθρώπους απολίτιστους. Ίσως φταίει η μόρφωση που παίρνομε στο σχολείο. Ή και μέσα στην οικογένεια από τους γονείς μας. Πρέπει να καταλάβομε όλοι οι κάτοικοι, μικροί και μεγάλοι, ότι ό,τι υπάρχει, ας πούμε, στην γειτονιά μας είναι δική μας κοινή περιουσία.
Όλα τα πληρώνομε εμείς με τα δημοτικά τέλη και τους άλλους φόρους. Και είναι ανόητο να πυροβολούμε κάμερες ή να καταστρέφομε πινακίδες ή να μουντζουρώνουμε τοίχους δημόσιων κτιρίων με προστυχιές και αηδίες… Δικιά μας περιουσία καταστρέφομε. Εμείς πάλι θα πληρώσομε, για να τα ξαναφτιάξομε. Αυτή την συμβουλή να δίνομε ο καθένας μας στα παιδιά μας στο σπίτι μας. Κοινωνία πολιτισμένων ανθρώπων να φτιάξομε, όχι αναρχικών και νταήδων…
Και οι θαμώνες άκουγαν με προσοχή. Αυτοί, ηλικιωμένοι, είχαν παιδιά και εγγόνια. Και τώρα άρχιζαν να αισθάνονται υπεύθυνοι. Μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν το θέμα αδιάφορα ή επιπόλαια, σαν πρόβλημα ξένο, όχι δικό τους.