17 Σεπτέμβρη 2021.
“Μαμά είναι θετικό”.
Πρώτα άκουσα τη διακεκομμένη από τους λυγμούς φωνή της κόρης μου και μετά είδα το email από το εργαστήριο διάγνωσης.
Την είχαν πάρει τηλέφωνο μόλις γυρίσαμε σπίτι.
Δέκατα, ναυτία και πόνος στις αρθρώσεις, ήταν εμφανές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η Μάρα δεν αρρωσταίνει έτσι…
Κλείστηκε στο δωμάτιο της και κλαίει.
Χτυπάω την πόρτα της.
“Φύγε μαμά θα σε κολλήσω! Φύγε!”.
“Ό,τι και να είναι θα το αντιμετωπίσουμε μωρό μου.
Δεν θέλω να φοβάσαι”.
‘Ο,τι μου κατέβει λέω.
Η δική μου μαμά παίρνει τηλέφωνο.
Τι σύνδεση έχει πάντα μαζί μου!
Πάντα αισθάνεται όταν κάτι συμβαίνει.
Δεν θέλω να το σηκώσω.
Παίρνω τη γιατρό μας και κατόπιν τον ΕΟΔΥ να καθορίσω τις κινήσεις μας.
Είμαι έξω από την πόρτα της Μάρας, κλαίει ακόμα.
Την αφήνω να το αποδεχτεί και πάμε όλοι οι υπόλοιποι να κάνουμε τεστ.
Αρνητικό σε όλους.
Η μαμά μου συνεχίζει και χτυπάει το τηλέφωνο.
“Είμαστε καλά μαμά, η Μάρα έχει μια ίωση και δεν θα έρθουμε το Σαββατοκύριακο. Μην ανησυχείς”.
Δεν είπα ψέματα απλά δεν είπα όλη την αλήθεια .
Φοβάται πολύ τον κορομηλό όπως λέει τον κορονοϊό!
Ενημερώνω τους πάντες που έχουν έρθει σε επαφή, τον Διευθυντή του Λυκείου, το τένις, τις φίλες της.
Ανησυχούν όλοι για τη Μάρα και με συγκινούν.
Ευτυχώς το περνάει με δέκατα, άγευτα και άοσμα…
Εγώ θα πηγαίνω κανονικά σχολείο, εμβολιασμένη γαρ.
Έτσι είναι οι οδηγίες του ΕΟΔΥ.
Ο γιος μου που δεν έχει εμβολιαστεί, θα είναι σε απομόνωση όπως η Μάρα.
Φοβάμαι για τη Μάρα.
Φοβάμαι για τα παιδιά μου, για την ψυχούλα τους που χτυπιέται φοβαμαι.
Φοβάμαι και για τα παιδιά μου στο σχολείο.
Φοβάμαι.
Μιλάω με έναν κύριο από την Πολιτική Προστασία.
Εντυπωσιάζομαι από την ανθρωπιά που δείχνει.
Ίσως να θεωρεί τη Μάρα ένα επιπλέον κρούσμα, έναν αύξοντα αριθμό, όμως μιλάει ζεστά, με ενσυναίσθηση με καθησυχάζει, με ηρεμεί.
Η Δέσποινα με στηρίζει πολύ, έχει περάσει κάτι ανάλογο.
Αγοράζω δύο καρέκλες γραφείου για τα γραφεία μας στο νηπιαγωγείο.
Θέλει να με φιλήσει.
Δεν την αφήνω.
Και τα παιδιά τα αγαπάω από μακριά… έμαθα πια δύο χρόνια.
Τώρα από πιο μακριά.
“Μάρα βγες έξω φωνάζουν οι φίλες της από το δρόμο”. Τις ακούω από την κουζίνα.
Βγαίνει στο μπαλκόνι της και φαντάζομαι φωτίζεται το πρόσωπο της.
Έχω κάνει τη χλωρίνη και το αντισηπτικό νεράκι βρύσης…
Τέταρτη μέρα και ακόμα έχει δέκατα.
Μου στέλνει μήνυμα στο κινητό.
“Μαμά θέλω νερό και το τάμπλετ”.
Βάζω μάσκα μπαίνω στο δωμάτιο της και τα αφήνω στο γραφείο της.
Ίδια σκεύη κάθε φορά.
Ποτέ δεν έχουν περάσει τέσσερις μέρες στο σπίτι μας χωρίς να την αγγίξω, να την αγκαλιάσω, να νιώσω τη μυρωδιά της.
Ποτέ έως τώρα.
Με φώναξε από το μπαλκόνι της όταν έφτασα σπίτι μετά τα σχολείο.
Χτένιζε τα μαλλιά της, “Ιουλιέτα του κόβιντ” την αποκαλώ. Τώρα μου μιλάει άνετα, δεν με διώχνει μην κολλήσω.
Έχει την ασφάλεια της απόστασης των δύο ορόφων.
Έχω λέξεις μόνο γι’ αυτά που σκέφτομαι και νιώθω και τώρα βάζω σε λέξεις αυτό που νιώθω και οι λέξεις πλημμυρίζουν, ρέουν σαν καταρράκτης, λυτρώνουν. Νιώθω ότι αν ο κόβιντ χτυπούσε την πόρτα μας φορτωμένος πυρετό, μυαλγίες και δύσπνοια, δεν θα έφευγα λεπτό από δίπλα της, δεν θα πήγαινα σχολείο, δεν θα με ένοιαζε αν κολλούσα.
Σκέψεις που μυρίζουν μάνα.
Και μια που μιλάω για μάνα, η δική μου έχει αντιληφθεί τα πάντα χωρίς κανείς να της πει τίποτα…
Αυτό το ένστικτο δεν χρειάζεται λόγια, απλά νιώθεις, και πάντα είναι αυτό που νιώθεις.
Όσο και να απεχθάνομαι την εξ αποστάσεως σύγχρονη επικοινωνία, τώρα τη βρίσκω λυτρωτική για ένα εφηβάκι σε απομόνωση.
Φίλες, συμμαθητές, θείες, θείοι ξαδέλφια, η νονά της, όλοι επικοινωνούν μαζί της πολύ πιο συχνά από μια κανονικότητα και οι φωνές τους χρωματίζουν τα ασπρόμαυρα τείχη μιας επικείμενης μοναξιάς. Ζούμε έναν κόβιντ που εκτός από το ανοσοποιητικό προσβάλλει επικίνδυνα την ψυχική ισορροπία του ασθενούς και του περίγυρου του… και οι πολύτιμες σχέσεις δένουν τα κορδόνια στα παπούτσια και βαδίζουν μαζί, ελαφραίνουν το ιικό φορτίο της ψυχής του.
Τελειώνει η έκτη μέρα εγκλεισμού και σαν να έχουν μπει σε μια σειρά όλα αυτά τα καινούρια, με σύμμαχο την αποδοχή.
Χωρίς τα δέκατα σήμερα γεύεται λίγο τα καινούρια βιβλία της Α’ Λυκείου που δεν πρόλαβε να ανοίξει.
Μου ζήτησε άργιλο να κάνει μια μάσκα για τα σπυράκια (που δεν έχει).
Λάδι και λεμόνι να βάλει στα μαλλιά της για την ξηροδερμία (που έχει).
Υποψιάζομαι ότι πήρε συνταγές από το διαδίκτυο.
Το διαδίκτυο της κάνει την καλύτερη παρέα και δεν κολλάει ιούς, τουλάχιστον από τη Μάρα.
Μόλις έκανα το τρίτο τεστ από την αρχή της επίσκεψης του κόβιντ.
Με κατακλύζει άγχος μη μεταφέρω τα ίχνη του.
Αρνητικό.
Έχω ακούσει τόσα πολλά τώρα που είμαι σε αυτή την θέση.
Οι άνθρωποι μιλάνε πιο εύκολα σε ανθρώπους που βιώνουν ό,τι βιώσαν, που αισθάνονται ό,τι αισθάνθηκαν.
Ακούω μια φίλη μου στο τηλέφωνο να μιλάει για τα παιδιά της που κόλλησαν στην κατασκήνωση και το πέρασαν αρκετά δύσκολα. Ήταν δίπλα τους συνέχεια, ήθελε να κολλήσει, αν και εμβολιασμένη, έπινε από το ποτήρι τους, έτρωγε από το πιάτο τους.
Δεν κόλλησε ποτέ.
Πόσα περίεργα τερτίπια έχει αυτός ο ιός… Μοιάζει στους ανθρώπους.
Ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων στις ηλικίες 12 με 17, μέχρι να Χριστούγεννα θα έχουν νοσήσει όλα τα παιδιά, έτσι λένε οι προβλέψεις των ειδικών.
Στα 3.500 κρούσματα σε αυτές τις ηλικίες ανάμεσά τους και το δικό μου παιδί που έγραψε σήμερα σε μια φίλη της ότι κοντεύει να τρελαθεί…
Φθινοπώριασε το μέσα μας.
Πρόλαβε την εποχή που τείνει να καταργηθεί.
Ανοίγω την πόρτα και το συζητώ μαζί της.
-Μαμά, τρεις μέρες ακόμα.
-Ναι μωρό μου, τρείς μέρες ακόμα και μετά δεν θα σκεφτόμαστε ούτε αν κάνεις το εμβόλιο, ούτε αν θα νοσήσεις.
Θα είσαι ελεύθερη για 6 μήνες.
Ελεύθερη!
Σήμερα έλειπαν δύο παιδιά…
Δύσκολο να το διαχειριστώ, η πρώτη μου σκέψη είναι αρνητική μέχρι να μάθω ότι λείπουν από μια ίωση και το μόνο αρνητικό πάνω τους είναι το σελφ τεστ.
Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να κολλήσουν κάτι και να είμαι εγώ η αιτία και μετά σκέφτομαι ότι δεν έχω κάτι να τα κολλήσω!
Δύο μέρες έμειναν ακόμα.
Σε δύο μέρες έρχεται και ένα φούτερ που παράγγειλε πριν δύο εβδομάδες και το περίμενε με ανυπομονησία.
Κάνω χίουμορ και της λέω ότι αυτό το φούτερ θα είναι δώρο αποφοίτησης κόβιντ!
Γελάει…
Γελάει η Ιουλιέτα μου και σβήνει το φθινόπωρο!
…μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής (Πάμπλο Νερούδα).
Το ξέρω Πάμπλο!
Το ξέρω!
Και ήρθε η μέρα της «αποφοίτησης», η μέρα που θα ξεσκόνιζέ πάλι τα φτερά της και θα πετούσε στα εφηβικά λυκειακά δάση!
«Μάρα να ξέρεις ότι κάποια παιδιά θα σε κοιτούν με φόβο, ακόμα και οι φίλες σου, πρέπει να κατανοήσεις τον φόβο τους, να κατανοήσεις το συναίσθημά τους, την απόσταση που θα έχουν στην αρχή από σένα. Δεν σημαίνει κάτι αυτό ή μάλλον σημαίνει ότι θέλουν χρόνο. Δώσε τους άπλετο χρόνο…έχεις».