Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, μιλούσαν γλώσσα ελληνική, συγγενική προς την δωρική διάλεκτο και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην προφορά ορισμένων συμφώνων. Και ο Μέγας Αλέξανδρος (356- 323 π. Χ.) υπήρξε Μακεδόνας, βλαστάρι και ήρωας αυτής της ελληνικής φυλής. Και είναι βαρύ να ακούς σήμερα Σλάβους να σφετερίζονται το όνομα, την δόξα και την χώρα του παραποιώντας θρασύτατα την ιστορία.
Ο Αλέξανδρος πολεμώντας αήττητος με τις μακεδονικές φάλαγγές του δημιούργησε ένα απέραντο ελληνικό κράτος που έφτανε ως και τις Ινδίες. Οι διάδοχοί του δυστυχώς δεν μπόρεσαν να το κρατήσουν ενωμένο. Μετά τον θάνατό του έμεινε ακέφαλη η απέραντη εξουσία που άφησε. Οι στρατηγοί του μοιράστηκαν μεταξύ τους την εξουσία και η αυτοκρατορία του διασπάστηκε στα διάφορα ελληνιστικά κράτη.
Απίστευτα για θνητό ήταν τα κατορθώματά του και οι νίκες του. Πολλοί πίστευαν ότι θνητός δεν ήταν, αλλά ήταν γιος θεού. Και αυτό ενισχυόταν από μια φήμη, όπως μας την παραδίδει ο αρχαίος ιστορικός Πλούταρχος (46- 119 μ. Χ.) στο έργο του Παράλληλοι Βίοι, Αλέξανδρος, κεφ. 27.
Ο Αλέξανδρος, μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου, αφού ίδρυσε στην παραλία, στο Δέλτα του Νείλου, την πόλη Αλεξάνδρεια (από το όνομά του), θέλησε, με ένα τμήμα προφανώς του στρατεύματός του, να επισκεφθεί το ιερό του αιγυπτιακού θεού Άμμωνος στην όαση Σίβα. Όταν μετά από απίστευτες ταλαιπωρίες μέσα στην έρημο έφτασε εκεί, ο αιγύπτιος γέροντας ιερέας και προφήτης θέλησε να τον χαιρετήσει στα ελληνικά.
Αλλά τα μπέρδεψε και αντί να πει «Ω παιδίον!» (=Παιδί μου), είπε «Ω παιδίος!» προφέροντας στο τέλος -ς αντί για –ν. Και αυτό μεταφράστηκε ως «Ω παι Διός!» (=Ω γιε του θεού Δία!). Φαίνεται ότι αυτό ο Αλέξανδρος, γιος του βασιλιά Φιλίππου, το εκμεταλλεύτηκε. Δεν πίστεψε ασφαλώς (ο ίδιος ήταν αρκετά έξυπνος) ότι πατέρας του ήταν ο αρχαίος θεός Δίας. Σκεπτόμενος όμως διπλωματικά άφησε αυτό να διαδίδεται και να πιστεύουν οι άλλοι ότι πραγματικά ήταν γιος θεού. Και γι’ αυτό ήταν αήττητος. Και όλοι βλέποντας πόσο ατρόμητος ήταν στην μάχη ή ακούοντας τα κατορθώματά του σκέφτονταν «Πράγματι, αυτός γιος θεού είναι».
Έτσι δόξασε και έκανε ξακουστή την πατρίδα του την Μακεδονία, από την οποία ξεκίνησε και κατέκτησε την οικουμένη. Και την οποία αγαπούσε όσο αγαπούσε και την μητέρα του την Ολυμπιάδα, με την οποία συνεχώς αλληλογραφούσε και από την οποία συνεχώς ελάμβανε νέα για την πατρίδα του και δεχόταν μητρικές συμβουλές. Πέθανε όμως νέος, τριάντα τριών ετών, από υψηλό πυρετό, το καλοκαίρι του 323 π. Χ. στην μακρινή Βαβυλώνα. Δεν σκοτώθηκε σε μάχη. Γιατί ήταν θεού γιος. Αήττητος. Τον πήραν οι αρχαίοι θεοί κοντά τους.
Οι βάρβαροι της Ανατολής, μην μπορώντας να προφέρουν σωστά το όνομά του, τον ονόμασαν Ισκεντέρ. Και έτσι τον αναφέρουν ως σήμερα στις παραδόσεις και στα παραμύθια τους.
Και εγώ αναρωτιέμαι: Τι σχέση μπορεί να έχουν με όλα αυτά οι Σλάβοι, που εγκαταστάθηκαν στα Βαλκάνια τον 6ο αιώνα μ. Χ.; Δηλαδή χίλια χρόνια αργότερα…
Σήμερα οι Σκοπιανοί με το παράλογο πείσμα τους να ονομαστούν Μακεδόνες θέλουν να ιδιοποιηθούν την δόξα της Μακεδονίας. Και εμείς τους κάναμε την χάρη χουβαρντάδικα. Όμως εγώ θυμάμαι τον Κίρο Γκλιγκόροφ, τον πρώτο πρόεδρο του κράτους των Σκοπίων. Τόλμησε σε συνέντευξη να ομολογήσει (6 Μαρτίου 1992) την αλήθεια: «Εμείς είμαστε Σλάβοι. Δεν έχομε καμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Ήρθαμε στα σημερινά εδάφη αιώνες μετά». Και αυτό ακούστηκε τότε σε όλον τον κόσμο. Και οι Σκοπιανοί, τον Οκτώβριο 1995, έκαναν δολοφονική απόπειρα εναντίον του, στο κέντρο των Σκοπίων, από την οποία μόλις έσωσε την ζωή του. Τυφλώθηκε όμως το δεξί του μάτι. Κύριε Τσίπρα, γι’ αυτά – εσύ μικρός ήσουν τότε – σε έχουν ενημερώσει;
Τώρα όμως το μακεδονικό πρόβλημα τετέλεσται. Και πρέπει όλοι να το χωνέψομε και όλοι στα συμφωνηθέντα αγογγύστως να πειθαρχούμε. Αυτό επιβάλλει η σύνεση.