«Κι ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άνθη…» Ερωτόκριτος Α΄302
Πόση μαγεία κι ομορφιά χωρά σε μια σκηνή; Εκεί που όλα είναι δυνατά, που παίρνει χρώμα η ψυχή, τα μάτια κι η καρδιά του ανθρώπου.
Κι όταν δεν ξέρεις, δεν κατέχεις, που λέμε στην Κρήτη, κανέναν απ αυτούς που τόσο απλόχερα σου χάρισαν μια νύχτα μαγική, το συναίσθημα είναι ακόμα πιο δυνατό και η συγκίνηση φτάνει… ίσαμε το φεγγάρι.
Χιλιοτραγουδισμένος ο Ερωτόκριτος κι η Αρετούσα. Χιλιοδιαβασμένο το ποίημα του Βιτσέντζου Κορνάρου. Το πρώτο ανάγνωσμα της δικής μου εφηβείας που σημάδεψε τη σκέψη το μυαλό, τις εικόνες της δικής μου ψυχής.
Σάββατο Βράδυ στο κηποθέατρο του Νίκου Καζαντζάκη στην Όαση, μια μεγάλη ομάδα χαρούμενων ανθρώπων, μουσικών, ηθοποιών, χορευτών κι άλλων καθημερινών ανθρώπων που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έζησαν στη Σητεία, έδειξαν πως ο τόπος τους πραγματικά γεννάει… θαύματα.
Μια παράσταση μουσικό – θεατρική περίπου δυο ωρών με τη ζωντανή ορχήστρα της Φιλαρμονικής του Δήμου Σητείας και τη Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Φίλων Μουσικής Σητείας που κανένας, μα κανένας δεν πρέπει να χάσει.
Τυχαία το έμαθα πως είναι στο Ηράκλειο, από έναν φίλο μου, ίσως να μην έδωσα ιδιαίτερη σημασία στις εκδηλώσεις της εβδομάδας. Κι έφτασα εκεί κι από την πρώτη στιγμή μαγεύτηκα. Ένα απλό, λιτό σκηνικό που στριφογύριζε σαν πεταλούδα, σαν ανεμόμυλος, σαν καλειδοσκόπιο σκορπώντας χρώμα, εικόνα, ομορφιά…από το σχεδόν τίποτα, χάρις στον Νάσο Ζαγκότη που είχε την ιδέα, τη σύλληψη και την σκηνοθεσία της παράστασης.
Μουσική, τραγουδιστές, μουσικοί, ηθοποιοί, άνθρωποι; Με κεφαλαία γράμματα τα ονόματά τους, όλων. Απ’ έξω τον ήξεραν όλο τον Ερωτόκριτο, στη γλώσσα την αυθεντική, στους ιδιωματισμούς της κρητικής διαλέκτου του τότε…. Κι έπαιζαν με επαγγελματισμό και χάρη και φινέτσα και με ψυχή που κορυφώθηκε σε εκείνη την πεταλούδα που πέταξε ψηλά στο τέλος, να φτάσει τ’ αστέρια, να ελευθερωθεί, να αναζητήσει εκείνη του Βιτσέντζου Κορνάρου που σίγουρα χθες βράδυ γελούσε και καμάρωνε το έργο το δικό του, ειπωμένο αβίαστα, μοναδικά και σχεδόν… ανεπανάληπτα.
Τι να σχολιάσει κανείς! Τα κουστούμια που με την απλότητα τους φάνταζαν τρανά και αψεγάδιαστα; Την ομορφιά μιας ομάδας ανθρώπων, καθημερινών των πιο πολλών που δέθηκαν κι, όπως συμβαίνει πάντα στις καλές παρέες, μεγαλούργησαν. Τον μαέστρο / σύνθετη της ορχήστρας Γιώργο Φουρναράκη, που έδειξε πως είναι άλλο πράγμα η ζωντανή μουσική πάνω στη σκηνή να συνοδεύει το έργο, τους ηθοποιούς…
Ένα ένα τα ονόματα θα ‘θελα να σας τα πω μα είναι δύσκολο γιατί είναι πολλά και μπρος και πίσω απ’ τη σκηνή. Χορτάσαμε νιάτα, διάθεση για ζωή, χορό, ποίηση, μουσική κι όνειρο εκείνη τη βραδιά. Ούτε μια φωνή, ένας ψίθυρος δεν ακούστηκε από το κοινό. Τόσα παιδιά, μαγεμένα έβλεπαν, ακούραστα, ακίνητα σχεδόν στη θέση τους. Κι αν αυτό δεν είναι μια απόδειξη της ομορφιάς, της τέχνης, της ικανότητας να μεταδώσει τον παλμό, την ψυχή, τα μηνύματα, τότε τι να ‘ναι…
Συγχαρητήρια πολλά, διπλά και τρίδιπλα σε έναν έναν χωριστά, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς, τεχνικούς, όσους δουλέψατε για τούτο το αριστούργημα!
Μοναδικός ο Ερωτόκριτος, ο Στέλιος Κακουράκης, κατά κόσμον!
Απίθανη η Αρετούσα, η Ελπίδα Χατζηδάκη.
Λάτρεψα τη Νένα της Αρετούσας, την μάνα-βασίλισσα Αρτέμη ή Βάνα Περράκη, τις αφηγήτριες, τους πολεμιστές, τον Πεζόστρατο, τον Βασιλιά Ηράκλη… όλους!
Σας ευχαριστούμε που μας προσφέρατε ομορφιά, μαγεία και τέχνη περισσή!
Βάνα Περράκη, μέσα από την καρδιά μου ιδιαίτερο ευχαριστώ. Ξέρω πως είσαι μια από τις ψυχές της παράστασης, το ένιωσα, το κατάλαβα, το είδα…
Να την αναζητήσετε την παράσταση, όπου κι αν παίξει…
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/