Τι θα μπορούσαμε να ελπίζουμε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ ή να περιμένουμε από τους γνωστούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, άραγε; Οι Βρυξέλες με τον συνήθη, πάντοτε, σχολιασμό, τονίζοντας δηλαδή ότι η Τουρκία πρέπει να σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και ταυτόχρονα να διατηρεί καλές σχέσεις με τις γειτονικές της χώρες, αποφεύγοντας κάθε είδους απειλή ή ενέργεια που θα μπορούσε να βλάψει τις σχέσεις καλής γειτονίας ή την ειρηνική ευθέτηση διαφορών, όποιες κι αν είναι αυτές. Ουδέν έτερον!
Έως εδώ, όλα γνωστά και χιλιοειπωμένα! Από εκεί και πέρα νίπτει τας χείρας της δίκην γνωστής τακτικής αδιάφορων ιστορικών προσωπικοτήτων. Έχει ειπωθεί επανειλημμένως ότι η Ε.Ε. δεν έχει ενιαία εξωτερική πολιτική, και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, για την ώρα, δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει.
Η πρόσφατη εμπλοκή με την Τουρκία σε σχέση με το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας οξύνει περαιτέρω τις σχέσεις των δύο χωρών. Η παρουσίαση προσφάτως του χάρτη σύμφωνα με τον οποίο τα νησιά μας και η Κύπρος βρίσκονται έωλα χωρίς τα νόμιμα δικαιώματα στο περιβάλλον που τους προσφέρει η θέση τους, σύμφωνα, πάντοτε, με το διεθνές δίκαιο, δημιουργεί καινούργιες εντάσεις. Ένα σοβαρό πρόβλημα στο οποίο δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια, ούτε να προσπερνάμε αδιάφορα και προσωρινά, και κυρίως η νυν κυβέρνηση.
Το ότι τα θέματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής είναι αρκούντως ευαίσθητα είναι γνωστό και ουδείς σώφρων πολίτης το αμφισβητεί. Όμως το πρόβλημα με τον εξ ανατολών γείτονα φαίνεται πως υπερέβη τα εσκαμμένα και κάποιες κόκκινες γραμμές οι οποίες θα έπρεπε να είχαν χαραχθεί.
Είναι οφθαλμοφανές ότι η Τουρκία κάνει ό,τι μπορεί με απώτερο σκοπό να αυτονομηθεί επιχειρησιακά από τους σχηματισμούς στους οποίους ανήκει, έχοντας ταυτόχρονα όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα από τη συμμετοχή της σε αυτούς που τη συμφέρουν. Θέλει να εκφράσει τη δική της ανεξάρτητη φωνή, να μεταβληθεί σε υπερδύναμη της περιοχής και ως την ώρα το δρομολογεί και το καταφέρνει καλά. Επιθυμεί ένα τμήμα της νοτιοανατολικής Μεσογείου δικό της, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ξεστομίζει με όλα τα μέσα και με τον δικό της τρόπο ότι το δίκαιο του ισχυρού υπερτερεί του διεθνούς δικαίου.
Γνωρίζει βεβαίως ότι η φρασεολογία της νομικά είναι αδύναμη, αλλά προχωρά μπροστά με μια σχετική επίφαση νομιμότητας και με την συνήθη μαξιμαλιστική τακτική της ώστε να πετύχει κάποια ανταλλάγματα σε μελλοντικό χρόνο. Συνομιλεί ευθέως με τους μεγάλους του πλανήτη, προμηθεύεται τα πυραυλικά συστήματα που επιθυμεί αγνοώντας τις κατά καιρούς αντίθετες φωνές των “συμμάχων” της εντός του ΝΑΤΟ και γενικώς προσπαθεί να προκαταλάβει τους αλλότριους.
Και γιατί να προβεί σε κάτι διαφορετικό, άλλωστε; Η επίσημη θέση του βορειοατλαντικού συμφώνου, είναι πάγια και παγερά αδιάφορη αφού το δήλωσε κατ’ επανάληψη και με σαφήνεια ότι δεν επεμβαίνει σε ό,τι ήθελε προκύψει εντός των μελών της. Η πείρα μάς έχει διδάξει ότι η Τουρκία δηλώνει ευθαρσώς τις επιδιώξεις και τις βλέψεις της ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις αργότερα και δρομολογεί το σχέδιο το οποίο έχει καταστρώσει και, αυτό είναι το σπουδαιότερο, ακολουθεί πιστά όποιος κυβερνητικός σχηματισμός βρίσκεται στην εξουσία. Η μόνη λύση μπροστά σε όσα δρομολογούνται υποχθονίως είναι η δυναμικότερη αντίδραση της χώρας μας.
Αλήθεια, δεν θα μπορούσε η χώρα να δημοσιεύσει τους δικούς της χάρτες, καθορίζοντας σαφώς τα δικά της γεωγραφικά όρια; Δεν έφτασε η εισβολή στην Κύπρο για να συνετισθεί; Οι γκρίζες γραμμές στα Ίμια; Δεν έχει βλέψεις άλλες και μακρύτερες; Αλλά τι ειρωνεία να συζητάμε για όλα αυτά, τη στιγμή που εμείς δεν έχουμε οριοθετήσει συστηματικά τα δίκαιά μας! Για την ώρα, αυτό που επείγει, παράλληλα, και το γνωρίζουν όλοι, είναι η σοβαρή και συστηματική προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα και η αναλυτική ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών για τις ανάλογες λεπτομέρειες.
Όπως εξελίσσονται τα γεγονότα, πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν, ότι μετά από είκοσι χρόνια, δυστυχώς, θα είμαστε στην “καλύτερη” θέση να καθορίσουμε τις σημερινές επεκτατικές προσπάθειες της γείτονος χώρας ως την κατ’ εξοχήν εμβληματική χρονική περίοδο την οποία όμως εμείς δεν αντιμετωπίσαμε δεόντως και με τη δέουσα σοβαρότητα.