Η ευσυνειδησία της νόησης μας μάς επιβάλλει με τη βία την τρομακτική ασυνειδησία της καρδιάς μας. (Robert Musil)
Ο καθένας που θέλει να ισορροπεί στην εύθραυστη καθημερινότητα, οφείλει να προτάσσει τη λογική πάνω απ’ όλα. Αυτό μάς μαθαίνουν στα σχολεία οι θετικές επιστήμες. Αυτό αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα στις συναναστροφές μας.
Ερεύνα τι σε συμφέρει, τι λέει το μυαλό και όχι η καρδιά. Επιθυμούμε τη συνεχή αναρρίχηση στην επαγγελματική αλλά και προσωπική κούρσα της ζωής. Το συναίσθημα είναι περιττό και επιζήμιο σε τέτοιες περιπτώσεις, στηριζόμαστε στα ποδάρια της λογικής και ξέροντας ότι το πόδι που πατά σταθερά στο ανέβασμα είναι αυτό που είναι πιο κάτω, αρνούμαστε ότι το προοδευτικό και δυσπιστούμε στο νέο. Ακολουθούμε την πεπατημένη από σιγουριά ότι τη γνωρίζουμε.
Αυτό βέβαια σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας, τόσο στην πολιτική όσο και στην επιστήμη μπορεί να αποβεί μοιραίο για την εξέλιξη και την πρόοδο.
Όταν ο Γαλιλαίος υποστήριζε ότι η γη περιστρέφεται, η τότε κραταιά στάση της Εκκλησίας τον καταδίκασε σε θάνατο, εκτός αν αναιρούσε τις απόψεις του. Και ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν εφάρμοσε αμέσως την καταδίκη. Αλλά και στην πολιτική η ανανέωση στις ιδέες, στους ανθρώπους που ζητούν την ψήφο, παρουσιάζει ενίοτε μια οπισθοδρόμηση και πάμπολλες φορές το τρένο που θα μας πάει μπροστά χάνεται.
Μα κι όταν υπάρχει συναίσθημα, ο λαός ενθουσιάζεται, ανεβαίνει η διάθεση στους αιθέρες, όταν υπάρχει η πιθανότητα ευόδωσης της προσπάθειας και του αγώνα. Αν όμως απατηθεί οικτρά και κοροϊδευτεί, η εμπιστοσύνη, η διάθεση κατακρημνίζεται στα τάρταρα και το παλαιό, το παραδοσιακό παίρνει εκδίκηση.
Το καλύτερο είναι να υπάρχει μια ισορροπία στη ζυγαριά νόησης και καρδιάς, αλλά ποιος θα το εγγυηθεί και θα το διδάξει αυτό;