Ο Δαμιανός είναι γέροντας με σοφό μυαλό. Αλλά έχει εύθραυστη υγεία. Τον πειράζει η λακτόζη που έχουν τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Τον πειράζει και η γλουτένη που έχουν τα προϊόντα από σιτηρά. Έχει δυσανεξία σ’ αυτά. Πάσχει, λένε οι γιατροί, από κοιλιοκάκη, η οποία, λένε, του έχει δημιουργήσει και σιδηροπενική αναιμία! Τι απομένει τελικά να τρώει; Ό,τι να φάει τον πειράζει. Όλα του δημιουργούν δυσπεψίες και βασανιστικά φουσκώματα. Υποφέρει
. Η γυναίκα του δεν ξέρει τι να του μαγειρέψει. Όταν αισθάνεται μεγάλη δυσφορία, πλαγιάζει στο ντιβάνι και τρίβει την κοιλιά του, για να ανακουφιστεί. Το βράδυ, όταν τον παίρνει ο ύπνος, βλέπει όλο εφιάλτες και ξυπνά. Μερικές φορές σηκώνεται και κάνει βόλτες μέσα στο δωμάτιο, χωρίς να ανάψει φως, σαν βρικόλακας στα σκοτεινά, για να μην ξυπνήσει τους άλλους. Στο σουπερμάρκετ ψάχνει όλο να βρει να αγοράσει προϊόντα χωρίς λακτόζη, χωρίς γλουτένη.
Αυτά μου διηγούνταν με παράπονο.
– Γεράματα, Δαμιανέ… του απάντησα. Να, κι εγώ ανακαλύπτω ότι τελευταία όλο ξεχνάω. Έχει εξασθενήσει η μνήμη μου. Ξεχνώ ονόματα, πράματα και γεγονότα. Παιδεύομαι μερικές φορές να θυμηθώ και δεν τα καταφέρνω. Ενώ βλέπω άλλους να θυμούνται με ευκολία αριθμούς τηλεφώνων, πρόσωπα και περιστατικά, και μάλιστα με μεγάλη ακρίβεια…
– Το να ξεχνάμε, μου απάντησε ο Δαμιανός, είναι κάτι φυσιολογικό. Καθημερινώς, μέσω των αισθήσεών μας, δεχόμαστε ένα τόσο μεγάλο πλήθος πληροφοριών, που είναι αδύνατο ο εγκέφαλός μας να τις συγκρατήσει όλες. Δεν χωράνε. Εξάλλου πολλές από αυτές είναι άχρηστες. Και το μυαλό μας τις άχρηστες, για να ξελαφρώσει, τις πετάει , ας πούμε, στα σκουπίδια. Κρατάει τελικά μόνο τα χρήσιμα δεδομένα. Όλα τα άλλα τα ξεχνάμε. Χωρίς αυτήν την λησμονιά, ούτε η οργή ούτε ο πόνος ούτε η λύπη θα ξεχνιούνταν. Θα ήμασταν πάντοτε οργισμένοι και λυπημένοι. Θα τυραννιόμασταν συνεχώς.
Ούτε ακόμη τα αισθήματα της αγάπης και της φιλίας θα έσβηναν από το μυαλό μας, καθιστώντας επώδυνους για πάντα τους αποχωρισμούς από πρόσωπα προσφιλή. Όμως ξεχνούμε και παύομε να υποφέρομε. Και καλά κάνομε. Αυτό είναι φυσιολογικό. Σε πολλές περιπτώσεις η λησμονιά είναι γιατρικό. Και μεταξύ μας π. χ. για παρηγοριά σε έναν πονεμένο, που έχασε αγαπητό του πρόσωπο, λέμε «Με τον καιρό θα το ξεχάσεις». Καλότυχοι αυτοί που λησμονάνε…
Η μνήμη μας κρατά μόνο τα χρήσιμα στοιχεία. Έτσι καταφέρνομε να ζούμε απαλλαγμένοι από τον φόρτο των άχρηστων πληροφοριών, που προσφέρει η καθημερινότητα. Να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που ξεχνάς. Όμως με τα γεράματα η μνήμη εξασθενεί και ξεχνάμε ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι φυσιολογικό… Βέβαια άλλο πράμα είναι όταν η λησμονιά γίνει αρρώστια και αρχίσουμε να ξεχνάμε και πράματα χρήσιμα στην καθημερινότητά μας.
Κάθε συζήτηση με τον Δαμιανό είναι ωφέλιμη. Πάντα κάτι μαθαίνεις.