Μια επιπόλαια και άστοχη φράση, λίγες λέξεις έτσι για το θεαθήναι ή για τη συνέχιση της συζήτησης σε στιγμή ευθυμίας ανάμεσα σε φίλους και ομοϊδεάτες, να τολμήσεις να εκστομίσεις, κι’ άντε μετά να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα! Να προσπαθήσεις, στη συνέχεια, να εξηγήσεις τί ήθελες να πεις και το είπες με τα δικά σου λόγια, ενώ οι άλλοι το εισέπραξαν κάπως διαφορετικά.
Αν μάλιστα, ανήκεις και στα πολιτικά πρόσωπα και είσαι ενταγμένος σε ένα συγκεκριμένο κόμμα, τότε με μία ατυχής διατύπωση και αναγκαστικά σέρνεις έναν ολόκληρο μηχανισμό άθελά σου προς όποια αδύναμη ερμηνεία των ήδη λεχθέντων. Όλα αυτά ήρθαν ξανά κατά νου με αφορμή τις άτυχες δηλώσεις στελέχους της κυβερνητικής παράταξης σε συμμάζωξη κάποιων στελεχών και οπαδών του κόμματος σε πόλη της Πελοποννήσου, οι οποίες πάραυτα στοίχισαν τον υπουργικό θώκο σε γνωστό υπουργό του κυβερνητικού σχηματισμού.
Αρωγός στην όλη αναταραχή, βρίσκονται πάντα τα γνωστά μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία μεταδίδουν και πολλαπλασιάζουν σε δραματικό βαθμό τα όσα διαδραματίζονται. Βεβαίως το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο ούτε και μοναδικό. Στο παρελθόν έχουμε ακούσει κατ’ επανάληψιν παρόμοια λόγια, ηθελημένα ή μη, κάποιες φορές κυριολεκτικά μαργαριτάρια επιπολαιότητας, ανοησίας και απερισκεψίας, άλλες φορές μύχιους πόθους οι οποίοι αναδεικνύονται κάπως ωμά, και ούτω καθεξής, λόγια που έρχονται στη δημοσιότητα δημιουργώντας ανάλογα προβλήματα σε πολλαπλά επίπεδα.
Προ καιρού ακούσαμε τον οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού να λέει πως οι κάτοχοι διδακτορικού τίτλου είναι τεμπέληδες, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο αγώνας για απόκτηση του προαναφερθέντος τίτλου είναι τελικά μάλλον άνευ πρακτικής σημασίας. Μια άλλη στιγμή, προ μηνών, η γνωστή τομεάρχης των οικονομικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης δήλωνε πως η όποια κανονικότητα στην πολιτική ζωή του τόπου δεν ευνοεί τους στόχους της αριστεράς, εννοούσα προφανώς το αντίθετο, ότι το πεζοδρόμιο και η αναταραχή είναι γι’ αυτούς προτιμότερη αφού έτσι κερδίζουν δημοσκοπικά!
Θα μπορεί να εικάσει κανείς με ψυχραιμία πώς για αυτά τα απαράδεκτα φαινόμενα υπάρχουν πολλές αιτίες, αλλά το πιθανότερο είναι πως η επιπολαιότητα παίζει τον σημαντικότερο λόγο, γιατί είναι καλύτερα να μην λάβουμε υπ’ όψιν μας ούτε να αποσαφηνίσουμε δημόσια τις άλλες πιθανές εκδοχές.
Όμως, δεν μπορούμε να μην υποθέσουμε πως η βαθύτερη αιτία όλων αυτών των δηλώσεων, είναι η μεγάλη έκθεση των πολιτικών μας στο δημόσιο λόγο χωρίς αιτία, περιεχόμενο και σκοπό. Αλήθεια, είναι θεμιτό για μια κυβέρνηση ή και για έναν άλλο πολιτικό σχηματισμό η επί συνεχούς βάσεως παρουσία των υπουργών, βουλευτών και των άλλων στελεχών του σε τηλεοράσεις και εκπομπές καθημερινά;
Κι αν δεν αφορά τους προηγούμενους, σίγουρα αφορά κάποιους άλλους! Πώς γίνεται ένας υπουργούς να ξημεροβραδιάζεται σε τηλεόραση και ραδιόφωνα, κάνοντας δηλώσεις και λαμβάνοντας μέρος στην πραγματικότητα σε συζητήσεις απαράδεκτου ύφους, εν μέσω πεζοδρομιακής οχλαγωγίας, προσβλητικών και υβριστικών αντεγκλήσεων με τους πολιτικούς του αντιπάλους, και στη συνέχεια να μεταβαίνει αμέριμνος και απερίσπαστος στο γραφείο του;
Η δημοσιότητα έλκει αναμφίβολα τους πολιτικούς αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και επικίνδυνη διαδικασία. Εκεί τα τυχόν λάθη του στελέχους ενός οποιουδήποτε κόμματος, γρήγορα μεταδίδονται και σχολιάζονται από την απέναντι πλευρά. Η κυβέρνηση διανύει οσονούπω το δεύτερο ήμισυ της θητείας της, και η χώρα στην ουσία εισέρχεται αργά και σταδιακά στην προεκλογική περίοδο.
Οι δηλώσεις, οι ομιλίες και όλα τα συναφή αναμφίβολα θα πολλαπλασιαστούν. Η αποφυγή τυχόν εκφραστικών λαθών και ατυχιών με όλες τις αρνητικές συνέπιες θα πρέπει να αποτελούν στόχο όλων των πολιτικών μας. Είναι καλός ο συγχρωτισμός και η ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και άκρως επικίνδυνος για τους θερμόαιμους.
Τι σχόλια τώρα θα μπορούσαμε να κάνουμε, για παράδειγμα, για τη δήλωση του Χρήστου Σπίρτζη στο twitter, προ πενταμήνου περίπου, όταν σχολίαζε γράφοντας πως ευθύνεται η πολιτική Μητσοτάκη επειδή ένας άντρας σκότωσε την ερωμένη του που τον εγκατέλειψε; «…Πόσες ψυχές πρέπει να θυσιαστούν για να αντιληφθούμε ότι η πολιτική Μητσοτάκη πρέπει να αλλάξει»; Δήλωση με έκδηλη έλλειψη συνάφειας για το επίμαχο θέμα, ή μήπως προκύπτει κάτι άλλο βαθύτερο;
Αλλά όπως ήδη είπαμε τα παραπάνω δεν αποτελούν εικασίες και πολιτιστικά στολίδια της μιας μόνον πλευράς. Σε όλο το πολιτικό φάσμα μπορούμε να εντοπίσουμε και ανιχνεύσουμε πάμπολλα παρεμφερή τα οποία μόνο λύπη προκαλούν στους πολίτες. Όσο ψηλότερα ιεραρχικά βρίσκεται ο δηλών, τόσο ευρύτερο ακροατήριο έχουν τα δηλωθέντα.
Τι κλασσικότερο παράδειγμα από την επίτροπο ισότητας της ευρωπαϊκής ένωσης, την Μαλτέζα κ. Έλενα Ντάλι, η οποία λίγο πριν τα Χριστούγεννα δήλωνε στους συναδέλφους της να μην προσφωνούν με τη φράση «Κυρίες και κύριοι» αλλά «αγαπητοί συνάδελφοι», υπαινισσόμενη προφανώς ότι όλοι είναι φυλετικά ουδέτεροι, ή πάλι όταν συνέχιζε να συστήνει να εξοστρακίσουν από το λεξιλόγιό τους τη φράση «Καλά Χριστούγεννα» επειδή δεν είναι όλοι χριστιανοί;
Πολύ καιρό πριν κάποιοι σοβαροί επιστήμονες μας άφηναν τη σκέψη τους, ότι συγκεκριμένα πολλά πράγματα είναι απέραντα σε αυτόν τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και η βλακεία. Λησμόνησε όμως την επιπολαιότητα, η οποία μάλλον δεν ανήκει στο βασίλειο της προηγούμενης!