Χαρές από ανθρώπους που με τη ζωή και το έργο τους εμπλουτίζουν, ομορφαίνουν και ανυψώνουν το νησί μας και λύπες από άλλους, γιατί σε αντίθεση με την αποστολή και τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει την κακοποιούν, την απαξιώνουν, την υποβαθμίζουν και την υποσκάπτουν.
Ανήκω κι εγώ σ’ εκείνους που τελείωσαν την Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης. Αν δεν υπήρχε, ίσως να μην είχα τελειώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι γονείς μου μπορεί να ήταν εργατικοί, φιλότιμοι και τίμιοι, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως είχαν και το δικαίωμα να σπουδάσουν τα παιδιά τους με ευκολία.
Η Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης ήταν ο χώρος όπου με 300 δραχμές τότε το μήνα το παιδί είχε σπίτι, φαΐ, μαθήματα και ασφάλεια. Ηταν εσώκλειστο στην Αγία Τριάδα των Τζαγκαρόλων.
Ενα χώρο με ιστορία και περιβάλλον που διευκόλυνε και την περισυλλογή, και τη μάθηση και την προετοιμασία για μια πνευματική και κοινωνική αποστολή, όπως ήταν λογικά η αποστολή των μαθητών της Σχολής.
Ορισμένοι απ’ αυτούς έγιναν κληρικοί. Άλλοι θεολόγοι. Άλλοι φιλόλογοι. Άλλοι μουσικοί βυζαντινής μουσικής. Άλλοι ζωγράφοι. Άλλοι δημοσιογράφοι. Και όσοι δεν έγιναν τίποτε απ’ αυτά έγιναν δημιουργικά και καλά κύτταρα της κοινωνίας όπου ζούσαν είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό.
Δυστυχώς σε μια πρώτη φάση η Σχολή μεταφέρθηκε στον Αγιο Ματθαίο και μετά την έκλεισαν οριστικά πριν από δυο χρόνια. Έτσι έκλεισε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που πρόσφερε δυνατότητες εκπαίδευσης σε παιδιά φτωχότερων κοινωνικών τάξεων.
Δεν γνωρίζω αν αυτό ήταν το “δώρο “ του νέου αρχιεπισκόπου Κρήτης, διότι η Σχολή είχε κλείσει λίγο πριν από την εκλογή του. Δεν θέλω να το πιστέψω. Προτεραιότητά του ήταν μάλλον η πατερίτσα του Αρχιεπισκόπου αντί για την υποδεέστερη του Μητροπολίτη Ρεθύμνου που κατείχε.
Θα μου πεις: δεν το περίμενες;
Ναι θα έπρεπε, να το περιμένεις. Γιατί τα 6 χρόνια που ήμουν μαθητής δεν είδα ποτέ τους κατά τόπους μητροπολίτες να έρχονται στη Σχολή ώστε να δείξουν ενδιαφέρον για τα παιδιά της Μητρόπολής τους, να τα ενθαρρύνουν, να τα ενψυχώσουν, να τα κάνουν να νοιώσουν χρήσιμα και απαραίτητα για τη Μητρόπολή τους και την κοινωνία που ζούσε σ’ αυτές.
Να τους πουν μελετάτε, για να τελειώσετε γρήγορα, γιατί οι κοινωνίες που βρίσκονται στα χωριά και στις γειτονιές σας, σας περιμένουν, σας έχουν ανάγκη. Γιατί θα είστε η πνευματική τους οικογένεια. Το αποκούμπι τους στις δυσκολίες τους. Οι άνθρωποι στους οποίους θα μπορούν να ζητήσουν στήριξη και το χωριό συμβολή στην κοινωνική ειρήνη και αδελφοσύνη.
Θα έπρεπε να το περιμένω γιατί για όσους πηγαίνουν ακόμη στην Εκκλησία θα έχουν διαπιστώσει ότι από τους τρεις ρόλους που θα έπρεπε να έχουν και να ασκούν οι ιερείς, τον τελετουργικό, τον διοικητικό και τον ποιμαντικό, ασκούν μόνο τα δυο πρώτα.
Ο σπουδαιότερος, ο ποιμαντικός, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνουν κατανοητοί οι άλλοι, το τι ακούν δηλαδή και γιατί πρέπει να πηγαίνουν να βοηθούν και να πιστεύουν, έχει εγκαταληφθεί απολύτως.
Για μετάληψη σε καλούν να πας, όπως ο καφετζής για να πιείς το καφέ σου. Χωρίς καμία πνευματική και σωματική προετοιμασία, αφαιρώντας έτσι και την τεράστια προσφορά της χριστιανικής θρησκείας στην ανθρώπινη υγεία.
Έτσι, όταν πας στην Εκκλησία αρκεί να είσαι παθητικός, αμίλητος και υποτακτικός. Να είσαι εκεί 2 με 3 ώρες χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακούς, τι σημαίνουν, σε τι σε βοηθούν και γιατί πρέπει να πηγαίνεις; Αυτός είναι ο ρόλος της Εκκλησίας; Να εκπαιδεύει παθητικούς, υποτακτικούς και αδιάφορους πολίτες;
Μα θα μου πείτε, λησμονάτε το φιλανθρωπικό της έργο; Μα γι’ αυτό υπάρχουν και φιλανθρωπικές οργανώσεις που δεν είναι θρησκευτικές. Οι άνθρωποι προσφέρουν από ανθρωπιά. Η Εκκλησία απλώς συντονίζει. Καλώς συντονίζει αλλά αρκεί;
Έχω ακούσει από πιστούς μάλιστα και για εκδικητικές και κακοποιητικές συμπεριφορές μητροπολιτών έναντι ιερωμένων, που αν υπήρχε νόμος γι’ αυτό, όπως υπάρχει και για τις κακοποιήσεις γυναικών, θα έπρεπε να επέμβει ο Εισαγγελέας και πολύ συχνά το αυτόφωρο.
Και δεν ζητώ από κανένα να είναι Χριστιανός και μάλιστα ειλικρινής.
Ζητώ να είναι πολίτης και μάλιστα με αυτό που λέμε ανθρωπιά. Είναι θετικό ή αρνητικό για την κοινωνία μας ότι οι ιερωμένοι και η Εκκλησία γενικότερα δεν ασκούν τον ποιμαντικό της ρόλο; Οτι δεν εκπληρώνουν την χριστιανική αποστολή της; Όχι, δεν είναι. Αποτελεί μάλιστα μια από τις αιτίες του ξεχαρβαλώματος της ελληνικής κοινωνίας.
Και γι’ αυτό δεν φταίνε μόνο τα κόμματα και οι πολιτικοί, όπως λέγεται με μεγάλη ευκολία. Φταίει και η αυτοαπαξιωμένη χειμάζουσα Εκκλησία, και των ηγετών της, που αρκείται στην εξουσία επί των αθρώπων, θρησκευτική και διοικητική, η παθητικότητα, η υποτακτικότητα, “το γύρευε τη δουλειά σου” των αληθινών ή τάχατες χριστιανών.