Βρισκόμαστε στην πόλη Ναΐν, μπροστά σε μια πονεμένη μητέρα που κηδεύει το μονάκριβο παιδί της, αφού ο θάνατος το είχε πάρει μαζί του. Σ’ αυτό είχε στηρίξει τα γηρατειά της. Και τούτο διότι πριν λίγες μές είχε πάρει και τον αγαπημένο της άνδρα. Είναι λοιπόν η δεύτερη φορά που ανεβαίνει τον δακρύβρεχτο το δρόμο.
Ο Χριστός όμως, που την συναντά με το «μη κλαίε» υπενθυμίζει στην χήρα χαροκαμένη αυτή μητέρα, ότι μπορεί να της πήρε το μονάκριβο παιδί της ο θάνατος, που βήμα προς βήμα μας ακολουθεί όλους, όπου κι αν πάμε. Όμως, δεν είναι μόνη στην σκληρή δοκιμασία της αυτή.
Τα παρηγόρα λόγια του «μη κλαίε» είναι η εισαγωγή στην ανάσταση που θα επακολουθήσει. Και τούτο γιατί μετά τον θάνατο έρχεται σαν ανθοφόρα άνοιξη η ανάσταση. Ο πιστός χριστιανός δεν θα πρέπει να λυπάται «καθώς και λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα…» (Α’ Θες.δ΄ 13).
Θεϊκή συμπαράσταση, κάποτε, θα φθάσει στην πολυπόθητη ανάσταση. Και αυτή την μεγάλη αλήθεια της αναστάσεως των νεκρών σωμάτων, την κατέγραψε η Μητέρα Εκκλησία μας στο Σύμβολο της πίστεως με τρεις μόνο λέξεις: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών”.
Πολλοί όμως ρωτούν, με δικαιολογημένη αγωνία: Πώς θα γίνει αυτό; και πότε, αλλά και πως θα είναι αναστημένα σώματα αφού, «όντως φοβερότερον το του θανάτου μυστήριον». Στο μεγάλο αυτό ερώτημα εμείς θα συμβουλευθούμε τον Χριστό, που μας βεβαιώνει πως οι δίκαιοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος τον Απ. Παύλο και τους θεοφόρους Πατέρες, γιατί αυτό το ερώτημα μας απασχολεί όλους.
Στο μεγάλο αυτό θέμα ο Ιερός Χρυσόστομος σημειώνει πως, το αναστημένο σώμα θα είναι το «αυτό και ουκ αυτό», δηλαδή το ίδιο αλλ’ όχι ακριβώς το ίδιο. Θα είναι βέβαια το ίδιο αυτό σώμα που έζησε στη γη κάποτε, με διαφορετικές όμως ιδιότητες. Καλύτερο και λαμπρότερο.
Όπως το γυαλί έγινε από άμμο και όμως είναι διαφορετικό από την άμμο. Όπως ακόμα υπάρχει διαφορά στο σιτάρι και στο στάχυ, έτσι θα υπάρχει ταυτότητα και διαφορά από φθαρτό και άφθαρτο σώμα. Το σώμα μας είναι το ίδιο που είχαμε πρώτα, θα έχει όμως νέες ιδιότητες όπως το αναστημένο σώμα του Κυρίου.
Ενώ εκείνο διατηρούσε τα σημάδια από τα καρφιά και τη λόγχη, όμως μπορούσε να εμφανίζεται στους Μαθητές του «των θυρών κεκλεισμένων». Το δικό μας αναστημένο σώμα θα είναι εκείνο που πεινούσε, που διψούσε, που πονούσε, που υπέφερε εδώ στη γη, όμως τώρα δεν έχει πλέον βιολογικές ανάγκες, δεν θα πεθαίνει, θα υπερβαίνει τους νόμους της βαρύτητας.
Εκεί δεν υπάρχει πλέον γάμος και διαζύγιο. Όλοι όσοι θα σωθούν θα ζουν «ως άγγελοι Θεού». Ο Απ. Παύλος γράφει: «Σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία, σπείρετε εν ατιμία εγείρεται εν δόξη, σπείρετε εν ασθενεία εγείρεται εν δυνάμει, σπείρετε σώμα ψυχικόν (ζωικόν) εγείρεται σώμα πνευματικόν (Α’ Κορ. ιε’ 42).
Πώς θα γίνει αυτό; Αυτό είναι μυστήριο που μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Και πως θα είναι αυτό το «πνευματικό σώμα»; Ο Ιερός Χρυσόστομος μάς λέει πάλι ότι το «σώμα εκείνο θα είναι λεπτότερο, ελαφρύτερο και περισσότερο ευκίνητο. Θα μπορεί να φέρεται και να κρατείται στον αέρα, χωρίς να πέφτει». Επίσης ρωτούν άλλοι: Το σώμα που θα αναστηθεί, τι ηλικία θα έχει; Το βρέφος, το τρυφερό σώμα που είχε τότε;
Ο γέροντας το γερασμένο; Ο ανάπηρος θα διατηρεί την αναπηρία του; Ασφαλώς, όχι. Ένας ύμνος της Εκκλησίας λέει ότι όλοι οι άνθρωποι θα έχουν την ίδια ηλικία και ερμηνεύουν οι Πατέρες, ότι θα είναι η ηλικία του Χριστού δηλαδή των 33 ετών». Ο Απ. Παύλος, γράφει πως θα είναι άφθαρτο και δοξασμένο.
Ενώ όλα τα σώματα το δίκαιων θα λάμπουν από την ουράνια δόξα, όμως θα διαφέρουν, ανάλογα με το βαθμό αγιότητας. «Αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη» (Α’ Κορ: ιε’ 14). Οπως τα αστέρια του Ουρανού μας λέει ο Όσιος Μακάριος Αιγύπτιος, δεν είναι όλα όμοια μεταξύ τους, αλλά διαφέρει το ένα από το άλλο στη λαμπρότητα, έτσι και τα σώματα των δίκαιων στη Βασιλεία του Θεού θα λάμπουν, ανάλογα με την αρετή και την αγιότητά τους.
Αλλη η δόξα της Παναγίας μας, άλλη του Τιμίου Προδρόμου, και άλλη των διαφόρων Αγίων. Όλοι όμως οποία θέση κι αν βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού, θα αισθάνονται πληρότητα. Δεν θα αισθάνονται μειονεκτικοί έναντι των άλλων. Όλοι θα χαίρουν, όλοι θα απολαμβάνουν τη δόξα του Θεού. Στην κοινή ανάσταση των νεκρών, όλοι θα αναστηθούν.
Αδελφοί μου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως και κηρύττει την ανάσταση το νεκρών. Αυτό λέει και υπόσχεται ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Πατέρες.
Τώρα σε μας μένει να είμαστε έτοιμοι βιώνοντας την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Πάντα έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα. Μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, γιατί πίσω από αυτόν θα βλέπουμε τι χαρά και το φως της αναστάσεως, ψάλλοντας: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών».
Ο Εμμ. Λιοδάκης είναι ιεροκήρυκας