Ίσως το συμπέρασμά να είναι αυθαίρετο. Ωστόσο η αίσθηση, είναι περισσότερο από υπαρκτή και έντονη. Τα φαινόμενα αυτά της βίας, οποιαδήποτε μορφή και αν έχουν προσλάβει, χωρίς να υπάρχει σε εξέλιξη παγκόσμιος πόλεμος, μοιάζουν να είναι πρωτόγνωρα. Δολοφονίες κυρίως, βιασμοί, ατέλειωτες συγκρούσεις στους δρόμους και στις πλατείες και τόσες ακόμα φυσικές καταστροφές, είναι καθημερινά το κύριο κομμάτι της ειδησεογραφίας.
Έχουν πει όμως ότι η γη δεν ήταν ποτέ “παράδεισος”. Αλλά και η κάθε κοινωνία συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, της ελληνικής, ποτέ δεν ήταν αγγελικά πλασμένη. Όμως… τελευταία το κακό έχει παραγίνει. Μέσα σ’ ένα μικρό χρονικό διάστημα τεσσάρων-πέντε μηνών έχουμε ρεπερτόριο τέτοιων δραστηριοτήτων.
Από που να ξεκινήσει κανείς. Από τη δολοφονία του αστυνομικού συντάκτη Γιώργου Καραϊβάζ, από τα έργα και τις ημέρες του νεαρούκ πιλότου που ενώ πήγε να πλασσάρει την εικόνα του τεθλιμένου συζύγου και στοργικού πατέρα δεν τα κατάφερε, από τον μανιακό δολοφόνο της Γαρυφαλιάς που έχασε τον έλεγχο του εαυτού του αλλά και του αυτοκινήτου του και προκάλεσε τόσα στην άτυχη κοπέλα ή από την δολοφονία του επιχειρηματία εν ψυχρώ στην περιοχή της Θήβας;
Ο Θεός να βάλει το χέρι του να σταματήσει εδώ το κακό.
Τέτοιες μέρες… καλοκαίρι του 1946… μέρες Αυγούστου!
Δεν περνάει μέρα που να μη δημοσιθευθεί στις εφημερίδες και ο φόνος κάποιου πολίτη. Πότε έξω από το σπίτι του, άλλοτε έξω από το μαγαζί του, αλλά και μέσα στους προαναφερόμενους χώρους. Και το αστυνομικό δελτίο συμπληρώνει την περιγραφή του εγκλήματος με τα στοιχεία: “Το θύμα ήτο κομμονιστής και οι δράσται εθνικόφρονες”, ή “το θύμα υπήρξε μέλςο της οργανώσεως “χ” και οι δράσται ήταν αριστεροί”.
Οι περισσότεροι φόνοι έχουν πολιτικά ελατήρια. Ο απολογισμός είναι τραγικός. Τα θύματα του εμφύλιου πολλά. Ο φόβος πλανιέται ακόμα μέσα στην Αθήνα και ας φαίνεται μια πόλη ανέμελη, μια πόλη που το έχει ρίξει στα γλέντια. Την νύχτα ο φόβος είναι πιο μεγάλος. Το σκοτάδι τρομάζει και πολλοί δρόμοι και γειτονιές δεν φωτίζονται επαρκώς.
Τα ζευγάρια των ερωτευμένων που ζητάνε απόμερα σημεία για να ανταλλάξουν αμοιβαίες υποσχέσεις όρκου στην αγάπη τους και για να μείνουν μακριά από τα περίεργα μάτια των περαστικών έχουν πρόβλημα. Τρέχουν στις φυλλωσιές του κήπου του μουσείου, του Ζαππείου αναζητώντας να κτίσουν την ερωτική τους φωλιά. Κάθε σκιά τους τρομάζει, όπως και κάθε περίεργο βήμα κάνει τους ερωτευμένους να χάνουν το ειρμό τους και την προσήλωσή τους.
Και η Αστυνομία! Άλλο κακό. Την φοβούνται τα κακόμοιρα ζευγαράκια όπως ο διάβολος φοβάται το λιβάνι.
Ανάλογο περιστατικό δημοσιεύεται στον Τύπο της εποχής.
“Αστυφύλαξ, συνέλαβεν ζευγάρι καθήμεο στο παγκάκι, επί της πλατείας Συντάγματος, το οποίον περιεπτύσσετο και αντήλλασεν φιλήματα. Οι συλληφθέντες οδηγήθησαν εις το πλησίον αστυνομικόν τμήμα και αφού διεπιστώθη, ότι επρόκειτο περί συζύγων, αφέθησαν ελεύθεροι με την σύστασιν, όπως μη επιδεικνύουσιν δημοσίως τας συζυγικάς των τρυφερότητας”. Το περιστατικό αυτό έμελλε να σχολιαστεί μέσα από τις στήλες των εφημερίδων και δεν είχαν και άδικο εδώ που τα λέμε. Σας παραθέτω τον σχολιασμό τους:
“Τι να συνέβαινε άραγε; Αιφνιδιαστική έκρηξις υπερτρυφερότητος ή κρίσις της στέγης, αποτέλεσμα της οποίας είναι συχνότατα η αναγκαστική ερωτική νηστεία των συζύγων, λόγω ενοχλητικών συγκατοικιών κ.λπ. Πάντως οτιδήποτε και εαν συνέβαινεν, η νομιμότης του δεσμού δεν προϋποθέτει και πλήρη ερωτικήν ασυδοσίαν των συζύγων καθ’ οδόν. Διότι αλοίμονον τότε”.
Το φαντάζεστε; Αν είχαν τέτοια προβλήματα οι δια νόμου σύζυγοι, τι θα γινόταν με τους ερωτευμένους και μη νυμφευμένους και γενικά τους τελώντες εν παρανομία. Και σίγουρα η αγάπη θεριεύει περισσότερο όταν αυτή στεγάζεται κάτω από τον γεμάτο αστέρια ουρανό, καλοκαίρια και χειμώνες, με ζέστη, με βροχές και κρύο. Και ενώ όλα αυτά διαδραματίζονται στο κλεινόν άστυ, στην Αθήνα, η πόλη μας ζει στους δικούς του, καλοκαιριάτικους ρυθμούς!
Την ημέρα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ο αρχηγός Γεώργιος Πετρακογιώργης τελεί αρχιερατικό μνημόσυνο στην Ιερά Μονή Βροντησίου, στην μνήμη των ηρωικώς φονευθέντων εκ των ανδρών του κατά την ιστορική μάχη του Τραχηλίου. Επίσης αυτές τις μέρες φθάνει στην πόλη μας ο νέος μηχανικός-υγεινολόγος της ουνρα κ. Κομνημός.
Η παρουσία του καθίσταται αναγκαία, αφού γίνεται μεγάλος αγώνας κατά της ελονοσίας. Η πρώτη σύσκεψη γίνεται στα γραφεία της Ουνρα του Ηρακλείου, παρουσία του αρχιάτρου Μπουσάλη κατά την οποία ετέθησαν οι βάσεις της επαναλήψεως των εργασιών καταπολέμησης της ελονοσίας. Ήδη είχαν παραχωρηθεί τα απαιτούμενα υλικά αλλά και εργαλεία. Και αφού γίνεται λόγος για την Ούνρα κρίνουμε απαραίτητο να αναφέρουμε και τη δωρεά ενός ειδικούς ηλεκτρικού ψυγείου, το οποίο προορίζεται για το Υγειονομικό Κέντρο Ηρακλείου.
Εκεί πρόκειται να διατηρούνται οι διάφοροι οροί, διάφορα εμβόλια και ποσότητες πενικιλίνης. Τέλος το γνωστό οικοτροφείο του Λυκείου “Ο Κοραής” κατόπιν εξαετούς διακοπής συνεπεία των πολεμικών καταστροφών, βρήκε νέο θαυμάσιο οίκημα και θα λειτουργήσει ξανά από την 10η Σεπτεμβρίου του ενεστώτος έτους. Και η τελευταία είδηση για τους θεριακλήδες του καφέ: “Όπως και προπολεμικά ο καφφές Νικολάου Παρασύρη στο Καμαράκι, είναι πάντοτε φρέσκος και αγνός γι’ αυτό και προτιμάται.
Βιώνουμε ως χώρα τον τελευταίο καιρό την ενδοοικογενειακή βία, ύστερα από τις παροαναφερόμενες δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους. Δυστυχώς υπάρχουν και άλλες παρόμοιες που έχουν καταγραφεί στο αστυνομικό δελτίο όπως η δολοφονία της Αδαμαντίας Αντύπα με καραμπίνα από τον σύζυγό της, ο στραγγαλισμός της 29χρονης από την Καλλιθέα (αφήνοντας δύο ορφανά), από τον πρώην σύζυγό της, η περίπτωση στην Κρήτη τον Μάρτιο του 2019 (στραγγαλισμός συζύγου από τον εν διαστάσει σύζυγό της), ο αστυνομικός που πυροβόλησε και σκότωσε τον Μάρτιο του 2020 την εν διαστάσει σύζυγό του και μία φίλη της και τόσα άλλα… Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας καταγγέλθηκε έντονα κατά την περίοδο του Lockdown.
Η παρατεταμένη περίοδος της πανδημίας σίγουρα ενίσχυσε αυτή την κατάσταση, αυτές τις μορφές βίας και εγκλήματος. Σίγουρα αυτή η διαπροσωπική βία που εκδηλώνεται μεταξύ μελών μιας οικογένειας, μεταξύ συγγενών και συντρόφων βρήκε τον χώρο της αλλά και τον τρόπο έκφρασής της αυτή την περίοδο. Είναι σίγουρο και αποδεδειγμένο ότι η πανδημία λειτούργησε ως καταλύτης για να βρει ζωτικό χώρο στον δημόσιο διάλογο και στις πολιτικές και επιχειρησιακές πρωτοβουλίες αυτή η μορφή βίας.
Είναι χρέος όλων μας ο περιορισμός και η εξάλειψή της, έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό. Ας το κατανοήσουμε, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που μας αναλογούν.!