Μπορεί τα «βανάκια» των τζιχαντιστών να σκορπούν τον τρόμο και τον θάνατο στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά κι εμείς δεν υστερούμε, αφού δεν χρειαζόμαστε «βανάκια» ή «νταλίκες» για να θερίζουμε ανυποψίαστους οδηγούς ή περαστικούς, αλλά τα «καταφέρνουμε» μια χαρά με τα δικά μας συμβατικά ΙΧ, τα δίκυκλα, τα επαγγελματικά, μέχρι και «γουρούνες» επιστρατεύουμε για να ξεπαστρέψουμε τους συμπολίτες μας.
Και αν τα κίνητρα των τζιχαντιστών είναι ο έμπλεος φονταμενταλισμός που «φιλοδοξεί» να σπείρει τον τρόμο στους κατ’ αυτούς «απίστους», τα «κίνητρα» των εδώ «εξολοθρευτών» της ασφάλτου είναι «λίγο κρασί, λίγη μαγκιά και οι δρόμοι μου», για να παραφράσουμε το άσμα. Κι ύστερα;
Ύστερα κλάμα και οδυρμός για τα «αδικοχαμένα» παιδιά που χάνονται, αφενός από την εγκληματική ανευθυνότητα των «οδηγών» και αφ’ ετέρου από την εγκληματική ανευθυνότητα των πολιτικών ταγών του Νησιού, που επέτρεψαν χρόνια τώρα να μιλούν άπαντες για τους «δρόμους της Χούντας»!
Αρκεί να συγκρίνει κάποιος τα οδικά δίκτυα της ηπειρωτικής χώρας με αυτά του νησιού, τα οποία κατασκευάστηκαν από τη… ΜΟΜΑ(!) πριν 45 χρόνια για να καλύψουν τις ανάγκες τής τότε εποχής, όταν σε όλο το νησί κυκλοφορούσαν 1000 οχήματα!
Το αιματοκύλισμα στο νησί δεν έχει τέλος, όπως και η σπέκουλα που ακολουθεί μετά από κάθε σοβαρό τροχαίο! Και όλα αυτά μέχρι το επόμενο!
Αγωγή (όχι μόνο κυκλοφοριακή) δεν υπάρχει, δρόμοι δεν υπάρχουν, σοβαρότητα δεν υπάρχει, επομένως είμαστε αφημένοι στις διαθέσεις της πρώτης… «γουρούνας» που θα συναντήσουμε και του κάθε επίδοξου οδηγού που μπερδεύει την φόρμουλα με το «ενισχυμένο» με αξεσουάρ «φορτηγάκι» του, καθώς και τον πιτσιρικά που θέλει να εντυπωσιάσει με τους ελιγμούς του «πειραγμένου» μοτοποδηλάτου του.
Βέβαια, «εμείς τα λέμε, εμείς τα ακούμε», γνωστά τοις πάσι, αλλά μετά τις απαραίτητες «δεσμεύσεις» των πολιτικών του νησιού –και όχι μόνο- και τον θρήνο για τα θύματα –περισσότερα απ’ αυτά της Βαρκελώνης- θα επιστρέψουμε στην πραγματικότητα του καθημερινού τρόμου που βιώνουμε στους δρόμους του νησιού…